Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1952
| |||
| Data |
24 lutego 1952 | ||
|---|---|---|---|
| Gospodarz | |||
| Dyscyplina | |||
| Mężczyźni | |||
| konkurs indywidualny na skoczni P-63,5 |
|||
| Klasyfikacja medalowa | |||
| Zwycięzca | |||
Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1952 – zawody olimpijskie w skokach narciarskich przeprowadzone 24 lutego 1952 roku w ramach igrzysk w Oslo.
Podczas igrzysk rozegrany został jeden konkurs skoków narciarskich. Były to zawody indywidualne na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Punkt krytyczny wynosił 63,5 metra[1][2], a strefa lądowania kończyła się na 72 metrze[3]. Punkt kalkulacyjny ustalono na odległości 70 metrów[4]. Najlepszym zawodnikiem okazał się Arnfinn Bergmann, który tym samym utrzymał dominację Norwegów jeśli chodzi o złote medale olimpijskie w skokach narciarskich. Srebro zdobył inny Norweg – Torbjørn Falkanger, a brąz wywalczył reprezentant Szwecji – Karl Holmström. Po pierwszej serii skoków prowadził Falkanger, jednak w drugiej serii uzyskał rezultat o cztery metry gorszy od drugiego w klasyfikacji Bergmanna i przegrał z nim o 4,5 punktu.
Łącznie w zawodach wystartowało 44 skoczków narciarskich z trzynastu państw. Najmłodszym zawodnikiem, który wziął udział w konkursie olimpijskim, był Antti Hyvärinen (19 lat i 248 dni), natomiast najstarszym – Stanisław Marusarz (38 lat i 251 dni). Zawody pod skocznią obejrzały 104 tysiące kibiców.
Po raz szósty skoczkowie narciarscy rywalizowali o medale igrzysk olimpijskich i po raz pierwszy miało to miejsce w Norwegii.
Wyniki konkursu (24.02.1952)
[edytuj | edytuj kod]| Miejsce | Skoczek | Kraj | Seria 1[5] | Seria 2[6] | Wynik punktowy[7] |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 67,5 | 68,0 | 226,0 | ||
| 2. | 68,0 | 64,0 | 221,5 | ||
| 3. | 67,0 | 65,5 | 219,5 | ||
| 4. | Toni Brutscher | 66,5 | 62,5 | 216,5 | |
| 4. | Halvor Næs | 63,5 | 64,5 | 216,5 | |
| 6. | Arne Hoel | 66,5 | 63,5 | 215,5 | |
| 7. | Antti Hyvärinen | 66,5 | 61,5 | 213,5 | |
| 8. | Josef Weiler | 67,0 | 63,0 | 213,0 | |
| 8. | Pentti Uotinen | 63,0 | 64,5 | 213,0 | |
| 10. | Sepp Kleisl | 66,5 | 62,5 | 208,0 | |
| 11. | Hans Nordin | 63,5 | 61,5 | 206,5 | |
| 12. | Olavi Kuronen | 62,5 | 61,5 | 204,5 | |
| 12. | Keith Wegeman | 62,5 | 61,5 | 204,5 | |
| 14. | Walter Steinegger | 61,5 | 63,0 | 202,0 | |
| 15. | Art Devlin | 63,5 | 60,5 | 201,5 | |
| 16. | Janez Polda | 62,5 | 62,0 | 200,5 | |
| 16. | Andreas Däscher | 62,0 | 61,0 | 200,5 | |
| 18. | Art Tokle | 62,5 | 63,0 | 199,5 | |
| 18. | Tauno Luiro | 60,5 | 64,0 | 199,5 | |
| 20. | Hans Däscher | 61,0 | 60,0 | 198,5 | |
| 21. | Rudolf Dietrich | 63,0 | 62,5 | 198,0 | |
| 22. | Willis Olson | 62,5 | 62,0 | 193,5 | |
| 23. | Jacques Perreten | 61,0 | 59,0 | 193,0 | |
| 24. | Antoni Wieczorek | 60,5 | 60,5 | 191,0 | |
| 25. | Jacques Charland | 62,5 | 61,0 | 190,0 | |
| 26. | Fritz Schneider | 59,5 | 59,5 | 189,5 | |
| 27. | Stanisław Marusarz | 59,0 | 60,5 | 189,0 | |
| 27. | Tatsuo Watanabe | 59,0 | 59,0 | 189,0 | |
| 29. | Karel Klančnik | 60,0 | 56,5 | 188,5 | |
| 29. | Hans Eder | 57,5 | 55,5 | 188,5 | |
| 31. | Franz Dengg | 60,0 | 56,5 | 187,5 | |
| 32. | Bror Östman | 66,5 | 65,0[a] | 187,0 | |
| 33. | Jakub Węgrzynkiewicz | 60,5 | 58,5 | 185,0 | |
| 34. | Ryoichi Fujisawa | 57,5 | 55,5 | 183,5 | |
| 35. | Ari Guðmundsson | 60,0 | 59,0 | 183,0 | |
| 36. | Hiroshi Yoshizawa | 59,5 | 56,5 | 182,5 | |
| 36. | André Monnier | 56,0 | 56,0 | 182,5 | |
| 38. | Régis Rey | 56,5 | 57,5 | 181,5 | |
| 39. | Leopold Tajner | 57,0 | 56,5 | 178,0 | |
| 40. | Thure Lindgren | 63,0[a] | 62,5 | 175,5 | |
| 41. | Lucien Laferté | 61,0[a] | 59,5 | 162,5 | |
| 42. | Kōzō Kawashima | 59,5[a] | 56,0 | 148,0 | |
| 43. | Henri Thiollière | 56,5[a] | 55,0 | 142,5 | |
| – | Josef Bradl | 50,5 | – | DNF[b] |
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ The Sports Events. W: VI Olympic Winter Games Oslo 1952. VI Olympic Winter Games Organizing Committee, 1953, s. 32–33. [dostęp 2025-05-02]. (ang. • norw.).
- ↑ Mieczysław Kozdruń. Poolimpijskie refleksjie – Doświadczenia z Holmenkollen. „Sport”. 23, s. 4, 1952-03-20. Cytat: Charakteryzuje się ona stromym najazdem (33° nachylenia), krótkim wiszącym progiem (8,5° nachylenia), zeskokiem, o długiej, stopniowo opadającej paraboli, który od 55 metra przybiera 36° nachylenia. Punkt krytyczny skoczni wynosi 63,5 metra, rekord 71 metrów. (pol.).
- ↑ The Sports Events. W: VI Olympic Winter Games Oslo 1952. VI Olympic Winter Games Organizing Committee, 1953, s. 207. [dostęp 2025-05-02]. Cytat: Lengths of jumps were scored on the basis of a maximum length of 72 metres (236 feet). (ang. • norw.).
- ↑ Adam Bucholz: W kolebce narciarstwa – Oslo 1952. skijumping.pl, 2013-12-16. [dostęp 2025-05-04]. Cytat: Nowością w regulaminie zawodów był system kompensacji punktowej za odległość. Od uzyskanego wyniku w metrach odejmowano dziesięć oczek, zaś łączny wynik był notą uzyskaną za skok. W praktyce, aby uzyskać 60 punktów za długość skoku, zawodnik musiał wylądować na 70 metrze (pol.).
- ↑ Ski Jumping at the 1952 Oslo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2012-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-07)]. (ang.).
- ↑ Ski Jumping at the 1952 Oslo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2012-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-07)]. (ang.).
- ↑ Ski Jumping at the 1952 Oslo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2012-04-07]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ski Jumping at the 1952 Oslo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2012-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-24)]. (ang.).