Socjalistyczna Partia Ukrainy
 |
Ten artykuł od 2009-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| ||
| ||
| Lider | Ołeksandr Moroz | |
| Data założenia | 1990 | |
| Ideologia polityczna | socjalizm, socjaldemokracja | |
| Barwy | różowa | |
| Obecni posłowie | brak | |
Socjalistyczna Partia Ukrainy, (ukr. Соціалістична партія України), lewicowa partia polityczna na Ukrainie.
Należy do jednej z najstarszych formacji politycznych w kraju (została zarejestrowana w 1990 roku). W 1996 działaczka partii Natalia Witrenko spowodowała rozłam, tworząc Postępową Partię Socjalistyczną Ukrainy.
W ostatnich wyborach parlamentarnych w 2006 roku uzyskała wynik 5,69% głosów i uzyskała 33 miejsca w 450-osobowej Radzie Najwyższej Ukrainy. W wyborach w marcu 2002 roku zdobyła 6,9% głosów poparcia, co dało jej 24 miejsca. W 1999 roku wystawiła swojego kandydata w wyborach prezydenckich Ołeksandra Moroza, który zajął ostatecznie trzecie miejsce z poparciem 11,3% głosów w pierwszej turze. W wyborach prezydenckich w 2004 roku, Moroz przekazał swoje poparcie Wiktorowi Juszczence.
Po wyborach w 2006 socjaliści początkowo tworzyli "pomarańczową koalicję" z Naszą Ukrainą i Blokiem Julii Tymoszenko. Porozumienie to rozpadło się jednak, kiedy 6 lipca 2006 Ołeksandr Moroz został przewodniczącym Rady Najwyższej z poparciem Partii Regionów. Z tego powodu z partii odszedł sekretarz rady politycznej S.P.U. Josyp Winski
Ostatecznie, 4 sierpnia powstał rząd Wiktora Janukowycza popierany przez socjalistów, komunistów i Partię Regionów.
W wyborach w 2007 partia nie przekroczyła 3% progu wyborczego i jej lider, dotychczasowy przewodniczący Rady Najwyższej Ołeksandr Moroz znalazł się poza parlamentem.
Poparcie w wyborach[edytuj | edytuj kod]
| Wybory | Poparcie (lista krajowa) | Zmiana punktów procentowych | Lista krajowa | Zmiana | Okręgi jednomandatowe | Zmiana | Suma |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1994 | 3,72% | - | 0 | - | 14 | - | 14 |
| 1998[1] | 8,6% |  4,88
|
29 | 29
|
5 |  9
|
34 |
| 2002 | 6,87% | 1,73
|
20 | 9
|
3 | 2
|
23 |
| 2006[2] | 5,69% | 1,18
|
33 | 10
|
- | - | 33 |
| 2007[2] | 2,86% | 2,83
|
0 | 33
|
- | - | 0 |
| Wybory | Kandydat | Głosowanie | Poparcie | Uwagi |
|---|---|---|---|---|
| Ołeksandr Moroz | I tura | 13.33% | Kandydat nie przeszedł do II tury. | |
| Ołeksandr Moroz | I tura | 11,29% | Kandydat nie przeszedł do II tury. | |
| Ołeksandr Moroz | I tura | 5,81% | Kandydat nie przeszedł do II tury. | |
| Ołeksandr Moroz | I tura | 0,38% | Kandydat nie przeszedł do II tury. |
