Sony CDP-101
Odtwarzacz CD Sony CDP-101 był pierwszym urządzeniem tego typu na rynku konsumenckim. Urządzenie to uważa się za protoplastę linii odtwarzaczy CD ESprit.
Jego premiera miała miejsce 1 października 1982 roku. Cena w dniu premiery na rynku japońskim wynosiła 168 000 jenów. Firma Sony wyprzedziła o miesiąc korporację Royal Philips Electronics, która wprowadziła na rynek swój pierwszy konsumencki odtwarzacz CD, Philips CD-100, 1 listopada 1982. Odtwarzacz ten na początku swej rynkowej kariery dostępny był tylko w Europie i Japonii. Pierwsze egzemplarze trafiły na rynek USA dopiero na początku 1983 roku. Ostatnie egzemplarze opuściły fabrykę Sony na początku 1985 roku. Do dnia dzisiejszego zachowało się wiele w pełni sprawnych tych urządzeń. Wbrew krążącym w Internecie opiniom, urządzenie to zapewniało pełną obsługę standardu CD-Audio (Red Book), włącznie z demodulacją EFM, detekcją i korekcją błędów CIRC oraz pełnym, szesnastobitowym, przetwarzaniem sygnału.
Spis treści
Parametry techniczne[edytuj]
- pasmo przenoszenia: 5Hz-20kHz ±0.5 dB
- współczynnik zniekształceń harmonicznych: 0,004% lub mniej (1 kHz)
- stosunek sygnał-szum: >90 dB
- dynamika: >90 dB
- separacja międzykanałowa: >90 dB
- opcjonalne akcesoria: obudowa TAC-101
- ilość układów scalonych: 34
- ilość silników: 4
- głowica laserowa: KSS-100A (AlGaAs)
- przetwornik D/A: CX20017
- pilot zdalnego sterowania: SONY RM-101
- opcjonalne akcesoria: obudowa TAC-101
- pobór prądu: 30 W
- wymiary: 355×105×325 mm
- waga: ~ 7,6 kg
Opis konstrukcyjny[edytuj]
W momencie debiutu rynkowego CDP-101 był najbardziej skomplikowanym urządzeniem powszechnego użytku na świecie[potrzebny przypis]. Odtwarzacz zawiera trzy mikroprocesory, cztery układy scalone wysokiej skali integracji (LSI), specjalizowany monolityczny przetwornik 16 bitowy oraz znaczną ilość elementarnych układów scalonych zarówno analogowych jak i cyfrowych. Zespół głowicy KSS-100A zbudowano w oparciu o półprzewodnikowy emiter i matrycowy detektor wiązki laserowej. Blok serwosterowania zrealizowano w głównej mierze na elementarnych wzmacniaczach operacyjnych. Ponieważ urządzenie nie realizowało funkcji oversamplingu i filtrowania cyfrowego wyposażone zostało w precyzyjne filtry kwarcowe firmy Murata usuwające pozostałości po konwersji cyfrowo-analogowej. Do napędu płyty CD użyto precyzyjnego, bezszczotkowego silnika synchronicznego sterowanego czujnikami hallotronowymi, który jest praktycznie niezniszczalny. Urządzenie zawiera także 26-pinowy port wyjściowy, oznaczony przez producenta Accessory Connector. Pierwotnie miał on służyć do podłączenia zewnętrznych dodatkowych modułów realizujących wyświetlanie grafiki z płyt CD. Pomysł ten został jednak porzucony i nowocześniejsze wersie odtwarzaczy tej firmy zostały tego złącza pozbawione. Innym rozwiązaniem zastosowanym w tym urządzeniu jest system Anti Shock, który pojawił się w urządzeniach konkurencji dopiero po wielu latach.
Ciekawostki[edytuj]
- Nazwa urządzenia została podobno wybrana ze względu na jej interpretację binarną. W standardzie kodowania PCM przyjętym w płytach CD-Audio wartość 101 odpowiada cyfrze 5, która to z kolei jest w Japonii szczęśliwym numerem.
- Premierze urządzenia towarzyszyła też pierwsza płyta CD. Był to wznowiony album 52nd Street Billy'ego Joela[potrzebny przypis].
- Urządzenie nie posiada przycisku STOP. Zamiennikiem funkcji STOP jest RESET, który według instrukcji obsługi ma za zadanie ustawić mechanizm i elektronikę urządzenia w pozycji spoczynkowej.
- Wczesne wersje tego odtwarzacza posiadały nieco inny wyświetlacz VFD. Starsze wersje posiadały indykator dysku w postaci dużej czerwonej ikony z wpisanym czarnym napisem DISC, nowsze wersje posiadały jedynie sam czerwony napis. Delikatne różnice występowały też w obudowie – starsze wersje posiadały dodatkowo malowaną białą ramkę w okienku odbiornika podczerwieni.
- Ponieważ urządzenie miało cechy konstrukcji prototypowej producent nie ustrzegł się kilku błędów. Jednym z nich było użycie niewydolnych układów scalonych Sanyo STK6922 odpowiedzialnych za sterowanie optyką lasera, które nie wytrzymywały obciążenia i ulegały częstym awariom. Po kilku miesiącach od podjęcia masowej produkcji odtwarzacza zamieniono te układy na BX1201 opracowane przez inżynierów Sony.
Zobacz też[edytuj]
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Opis urządzenia na TheVintageKnob (ang.)
- Opis urządzenia wraz z fotografiami wnętrza (jap.)
- Opis i szczegółowa specyfikacja techniczna (niderl.)
- Szczegółowa recenzja z 1983 roku (ang.)
