Conrad Steinbrecht: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 10:19, 1 paź 2012

Conrad Steinbrecht, także Konrad Steinbrecht (ur. 29 września 1849 w Tangermünde w Meklemburgii, zm. 3 lipca 1923 w Malborku, niem. Marienburg) – niemiecki konserwator zabytków, wieloletni opiekun zamku w Malborku.

Urodził się jako jeden z synów pastora ewangelickiego. Po ukończeniu gimnazjum trafił do wojska. Za bohaterstwo okazane w wojnie francusko-pruskiej w latach 1870-71 odznaczony został Krzyżem Żelaznym. Po zakończeniu wojny rozpoczął studia na wydziale architektury Akademii Budowlanej w Berlinie. Szczególny wpływ wywarł na niego profesor Friedrich Adler, znawca gotyku ceglanego w północnych Niemczech. W 1877 roku, wraz z ekipą niemieckich archeologów, trafił do Królestwa Grecji, gdzie miał możliwość zapoznać się z ich metodami pracy w trakcie badań ruin starożytnej Olimpii. W 1880 roku, po powrocie do Cesarstwa Niemieckiego, został rejencyjnym mistrzem budowlanym i rozpoczął starania o uzyskanie stypendium z fundacji Louis-Boissoneta, która ogłosiła konkurs na pracę o średniowiecznych zabytkach Torunia. W związku z tym odbył podróż naukową po dawnych Prusach Zakonnych, trafiając między innymi po raz pierwszy do Malborka (1-5 września). Rok później już jako pracownik Ministerstwa Wyznań Religijnych otrzymał to stypendium, zyskując uznanie środowiska niemieckich architektów i historyków sztuki. Jego monografia "Thorn im Mittelalter" wywarła także wielkie wrażenie na ministrze wyznań religijnych Gustavie von Gosslerze. Dlatego też 29 kwietnia 1882 powierzył on Steinbrechtowi kierownictwo Zarządu Odbudowy Zamku w Malborku.

Prace na zamku w Malborku

Nabyte w Grecji doświadczenie i metody pracy zastosowano niebawem w Malborku. Systematyczne badania archeologiczno-architektoniczne zamku zaowocowały szeregiem interesujących odkryć, które z kolei pozwoliły na opracowanie precyzyjnego programu odbudowy. Wsparty był on także na dogłębnej analizie źródeł archiwalnych i badaniach porównawczych innych, podobnych obiektów. 5 czerwca 1902 roku, po dwudziestu latach prac uroczyście otwarto odbudowany Zamek Wysoki. Pracami na Średnim i Przedzamczu Steinbrecht kierował do 1 kwietnia 1921 roku, kiedy to ze względu na zły stan zdrowia z tytułem "Oberbaurat" przeszedł na emeryturę przekazując urząd Bernhardowi Schmidowi.

Zawsze był człowiekiem skromnym i unikającym splendorów. Do historii przeszedł jego surdut i podniszczony filcowy kapelusz, z którymi nie rozstawał się nawet w czasie uroczystych wizyt cesarza Wilhelma II. Wybaczano mu jednak takie faux-pas, cieszył się bowiem zaufaniem dworu. Wyrazem tego były liczne nagrody i ordery przyznawane w dowód uznania za kierowanie pracami na zamku. Obok licznych niemieckich znalazł się wśród nich także Order Osmański nadany przez tureckiego namiestnika Egiptu w 1919 roku. W 1894 roku Uniwersytet w Królewcu obdarzył Steinbrechta tytułem doktora filozofii honoris causa, zaś Gdańska Wyższa Szkoła Techniczna – doktora inżyniera honoris causa i honorowym stopniem profesorskim.

Zmarł po jednym z silniejszych ataków apopleksji, na którą chorował kilka lat. Pochowano go na cmentarzu przy kościele św. Jerzego w Malborku. Jego grób nie zachował się, jak wszystkie tamtejsze nagrobki uległ zniszczeniu w latach siedemdziesiątych.

Prace naukowe:

"Thorn im Mittelalter" (1885)
"Preußen zur Zeit der Landmeister" (1888)
"Schloß Marienburg in Preußen" (1891)
"Die Wiederherstellung des Marienburger Schlosses" (1896)
"Die Hohenzollern und die Marienburg" (1902)
"Schloß Lochstedt und seine Malereien" (1911)
"Die Ordensburgen der Hochmeisterzeit in Preußen" (1920)

Bibliografia

Marian Arszyński, Steinbrecht Conrad, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, red. Henryk Kondziela, Hanna Krzyżanowska, z. 2, Poznań, Wydaw. Poznańskie 2006, ISBN 83-7177-416-8

@@ Linia 2: / Linia 2: @@
 Urodził się jako jeden z synów pastora ewangelickiego. Po ukończeniu gimnazjum trafił do wojska. Za bohaterstwo okazane w [[wojna francusko-pruska|wojnie francusko-pruskiej]] w latach 1870-71 odznaczony został [[Krzyż Żelazny|Krzyżem Żelaznym]]. Po zakończeniu wojny rozpoczął studia na wydziale architektury Akademii Budowlanej w [[Berlin]]ie. Szczególny wpływ wywarł na niego profesor [[Friedrich Adler (architekt)|Friedrich Adler]], znawca gotyku ceglanego w północnych Niemczech. W [[1877]] roku, wraz z ekipą niemieckich archeologów, trafił do [[Królestwo Grecji (1832-1924)|Królestwa Grecji]], gdzie miał możliwość zapoznać się z ich metodami pracy w trakcie badań ruin starożytnej Olimpii. W [[1880]] roku, po powrocie do [[Cesarstwo Niemieckie|Cesarstwa Niemieckiego]], został rejencyjnym mistrzem budowlanym i rozpoczął starania o uzyskanie stypendium z fundacji Louis-Boissoneta, która ogłosiła konkurs na pracę o średniowiecznych zabytkach [[Toruń|Torunia]]. W związku z tym odbył podróż naukową po dawnych [[Prusy Zakonne|Prusach Zakonnych]], trafiając między innymi po raz pierwszy do [[Malbork]]a (1-5 września). Rok później już jako pracownik Ministerstwa Wyznań Religijnych otrzymał to stypendium, zyskując uznanie środowiska niemieckich architektów i historyków sztuki. Jego monografia "Thorn im Mittelalter" wywarła także wielkie wrażenie na ministrze wyznań religijnych [[Gustav von Gossler|Gustavie von Gosslerze]]. Dlatego też 29 kwietnia [[1882]] powierzył on Steinbrechtowi kierownictwo Zarządu Odbudowy Zamku w Malborku.
+'''Prace na zamku w Malborku'''
 Nabyte w Grecji doświadczenie i metody pracy zastosowano niebawem w Malborku. Systematyczne badania archeologiczno-architektoniczne zamku zaowocowały szeregiem interesujących odkryć, które z kolei pozwoliły na opracowanie precyzyjnego programu odbudowy. Wsparty był on także na dogłębnej analizie źródeł archiwalnych i badaniach porównawczych innych, podobnych obiektów. 5 czerwca [[1902]] roku, po dwudziestu latach prac uroczyście otwarto odbudowany Zamek Wysoki. Pracami na Średnim i Przedzamczu Steinbrecht kierował do 1 kwietnia [[1921]] roku, kiedy to ze względu na zły stan zdrowia z tytułem "Oberbaurat" przeszedł na emeryturę przekazując urząd [[Bernhard Schmid|Bernhardowi Schmidowi]].
 Zawsze był człowiekiem skromnym i unikającym splendorów. Do historii przeszedł jego surdut i podniszczony filcowy kapelusz, z którymi nie rozstawał się nawet w czasie uroczystych wizyt cesarza [[Wilhelm II Hohenzollern|Wilhelma II]]. Wybaczano mu jednak takie ''faux-pas'', cieszył się bowiem zaufaniem dworu. Wyrazem tego były liczne nagrody i ordery przyznawane w dowód uznania za kierowanie pracami na zamku. Obok licznych niemieckich znalazł się wśród nich także Order Osmański nadany przez tureckiego namiestnika Egiptu w [[1919]] roku. W [[1894]] roku [[Uniwersytet Albertyna w Królewcu|Uniwersytet w Królewcu]] obdarzył Steinbrechta tytułem doktora filozofii [[Doctor honoris causa|honoris causa]], zaś Gdańska Wyższa Szkoła Techniczna – doktora inżyniera honoris causa i honorowym stopniem profesorskim.
-Pozostawił po sobie również bogatą spuściznę naukową. Obok wspomnianej wyżej monografii Torunia, która ukazała się drukiem w 1885 roku, wydał także "Preußen zur Zeit der Landmeister" (1888), "Schloß Marienburg in Preußen" (1891), "Die Wiederherstellung des Marienburger Schlosses" (1896), "Die Hohenzollern und die Marienburg" (1902), "[[Lochstedt|Schloß Lochstedt]] und seine Malereien" (1911), "Die Ordensburgen der Hochmeisterzeit in Preußen" (1920).
 Zmarł po jednym z silniejszych ataków apopleksji, na którą chorował kilka lat. Pochowano go na cmentarzu przy kościele św. Jerzego w [[Malbork]]u. Jego grób nie zachował się, jak wszystkie tamtejsze nagrobki uległ zniszczeniu w latach siedemdziesiątych.
+'''Prace naukowe:'''
+* "Thorn im Mittelalter" (1885)
+* "Preußen zur Zeit der Landmeister" (1888)
+* "Schloß Marienburg in Preußen" (1891)
+* "Die Wiederherstellung des Marienburger Schlosses" (1896)
+* "Die Hohenzollern und die Marienburg" (1902)
+* "[[Lochstedt|Schloß Lochstedt]] und seine Malereien" (1911)
+* "Die Ordensburgen der Hochmeisterzeit in Preußen" (1920)
 == Bibliografia ==