Bastion: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m poprawa linków |
drobne redakcyjne |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Inne znaczenia|rodzaju fortyfikacji|[[Bastion (ujednoznacznienie)|inne znaczenia tej nazwy]]}} |
{{Inne znaczenia|rodzaju fortyfikacji|[[Bastion (ujednoznacznienie)|inne znaczenia tej nazwy]]}} |
||
[[Plik:Roznow3.jpg|thumb|200px|[[Beluarda z |
[[Plik:Roznow3.jpg|thumb|200px|[[Zamek w Rożnowie|Beluarda z 1560 roku w Rożnowie n. Dunajcem]]]] |
||
[[Plik:Bastion Zubr.jpg|thumb|200px|[[Bastion Żubr]] w [[Gdańsk]]u]] |
[[Plik:Bastion Zubr.jpg|thumb|200px|[[Bastion Żubr]] w [[Gdańsk]]u]] |
||
[[Plik:Fragment fortyfikacji widziany z wieży.jpg|thumb|200px|Bastion św. Rocha na [[Jasna Góra|Jasnej Górze]] w [[Częstochowa|Częstochowie]]]] |
[[Plik:Fragment fortyfikacji widziany z wieży.jpg|thumb|200px|Bastion św. Rocha na [[Jasna Góra|Jasnej Górze]] w [[Częstochowa|Częstochowie]]]] |
Wersja z 21:02, 5 cze 2014
Bastion (także beluarda, belward lub bulwar) – w dawnych fortyfikacjach o narysie bastionowym podstawowy element umocnień wznoszony na załamaniach obwałowania twierdzy (na wysuniętych narożnikach). Wywodzi się z wcześniej stosowanych bastei. Bastiony jako element fortyfikacji były używane od połowy XVI do połowy XIX wieku.
Występują w twierdzach na planie trójkąta, romboidu lub pięcioboku o otwartej podstawie. Dwa najbardziej wysunięte boki tworzyły narożnik zwany węgłem. Boki stykały się pod kątem zawartym zwykle pomiędzy 60° a 120°. Bastiony połączone były kurtynami. Część bastionu od strony nieprzyjaciela nazywano czołem, boczne części barkami, a podstawę pięcioboku (od wewnętrznej strony twierdzy) szyją.
Geometrię bastionu wykreślano w taki sposób, aby z barków bastionu możliwy był ostrzał flankowy wzdłuż czół sąsiednich bastionów. Dzięki temu bastion wyeliminował wadę bastei, martwe pola – fragmenty terenu przy samym murze bastei, zasłonięte przez nią samą od ognia.
Fortyfikacje tego typu pojawiły się we Włoszech w XVI wieku. W XVII wieku barki przy szyi bastionu zostały cofnięte, a ich czoło zostało zaokrąglone i umocnione (tzw. orilionem). Bastiony nisko położone budowano jako pełne i zaopatrywano w nadszaniec (kawalier), co umożliwiało obserwację i ostrzał. Bastiony stanowiły główny punkt obrony całego wieloboku fortecznego. Na ich szczycie (na barkach) lub wewnątrz (w kazamatach) ustawiano działa, służące do ostrzału przedpola oraz wzdłuż kurtyn i fos.
Zobacz też
Bibliografia
- PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 21. ISBN 83-85001-89-1.