Dybowo (powiat olecki): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
EmptyBot (dyskusja | edycje)
m →‎top: poprawa linkowań
Konarski (dyskusja | edycje)
meryt
Linia 31: Linia 31:


Nazwa wsi pochodzi od nazwiska zasadźcy, a polska nazwa wsi przetrwała do pierwszej połowy XX w.
Nazwa wsi pochodzi od nazwiska zasadźcy, a polska nazwa wsi przetrwała do pierwszej połowy XX w.

W pobliżu osady znajduje się grodzisko [[Jaćwingowie|Jaćwingów]].


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==

Wersja z 10:01, 19 kwi 2017

Dybowo
{{{rodzaj miejscowości}}}
Państwo warmińsko-mazurskie
Powiat

olecki

Gmina

Świętajno

Strefa numeracyjna

(+48) 87

Tablice rejestracyjne

NOE

SIMC

0770637

Położenie na mapie brak
Mapa konturowa brak
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:landmark}

Dybowo, niem. Diebowen, później Diebauen – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie oleckim, w gminie Świętajno. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa suwalskiego.

Historia

Wieś czynszowa na prawie chełmińskim, założona przez Jana Dybowskiego ze starostwa piskiego, który 26 listopada 1564 kupił od starosty książęcego Wawrzyńca von Halle trzy włóki boru na sołectwo (po 60 grzywien za każdą włókę) i zobowiązał się do zasiedlenia 30 włók chłopami czynszowymi. Okres wolnizny wyznaczono na 10 lat. W 1600 we wsi mieszkali sami Polacy. Szkoła w Dybowie została założona około 1737. W 1800 wieś należała parafii Cichach. W tym czasie ludność zamieszkująca wieś w całości była pochodzenia polskiego. W 1935 w szkole zatrudniony był jeden nauczyciel, a uczęszczało do niej 25 dzieci. W 1938 wieś zamieszkiwało 359 osób.

Nazwa wsi pochodzi od nazwiska zasadźcy, a polska nazwa wsi przetrwała do pierwszej połowy XX w.

W pobliżu osady znajduje się grodzisko Jaćwingów.

Bibliografia