Ars subtilior
 |
Ten artykuł od 2017-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Ars subtilior (łac. subtilis - subtelny, delikatny) - wyszukany styl muzyki czternastowiecznej (późne ars nova) świeckiego pochodzenia, występujący w południowej Francji, Włoszech i na Cyprze[1].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Termin użyty przez Urszulę Günter, a zapożyczony z traktatu Tractatus da diveris figuris Philippusa da Caserta odnośnie do kompozytorów modyfikujących styl motetów z charakterystycznego dla ars nova do stylu wczesnych chanson[2].
Charakterystyka stylu[edytuj | edytuj kod]
Spójność tonalna, motywiczna, niezależność kontrapunktowa kontratenoru, powtarzalność wzorów, skomplikowanie rytmiczne (triole, duole, synkopy, rozdrobnienie wartości rytmicznych), manieryczna notacja.
Przedstawiciele[edytuj | edytuj kod]
- Antonello da Caserta
- Philippus da Caserta
- Johannes Ciconia
- Baude Cordier
- Martinus Fabri
- Paolo da Firenze
- Matteo da Perugia
- Jacob Senleches
- Solage
- Antonio Zacara da Teramo
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Antonina Karpowicz-Zbińkowska, Krótki kurs historii muzyki (odc. 9): Ars subtilior - Włochy [online], Christianitias [dostęp 2021-06-13].
- ↑ Ars subtilior, [w:] Andrzej Chodkowski, Encyklopedia muzyki, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, ISBN 83-01-11390-1 [dostęp 2021-06-13].