Zhao Ziyang: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Bibliografia: techniczna poprawa działania szablonów bibliografii, + ew. WP:SK |
→Bibliografia: poprawa powrotna |
||
| Linia 23: | Linia 23: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
{{Bibliografia |
{{Bibliografia start}} |
||
*{{cytuj książkę |nazwisko = Polit| imię = Jakub| autor link = | tytuł = Chiny| wydawca = Wydawnictwo Trio| miejsce = Warszawa| rok = 2004| strony = | isbn = 83-88542-68-0}} |
*{{cytuj książkę |nazwisko = Polit| imię = Jakub| autor link = | tytuł = Chiny| wydawca = Wydawnictwo Trio| miejsce = Warszawa| rok = 2004| strony = | isbn = 83-88542-68-0}} |
||
{{Bibliografia stop}} |
|||
}} |
|||
{{Komunistyczna Partia Chin}} |
{{Komunistyczna Partia Chin}} |
||
Wersja z 01:59, 4 maj 2010
Zhao Ziyang (ur. 17 października 1919, zm. 17 stycznia 2005) – polityk chiński, były premier ChRL i sekretarz generalny Komunistycznej Partii Chin.
Urodził się w Huaxian prowincji Henan w rodzinie posiadacza ziemskiego[1]. W 1932 wstąpił do Ligi Młodzieży Komunistycznej[2], a w 1938 do Komunistycznej Partii Chin. Podczas wojny z Japonią działał w podziemiu komunistycznym, a następnie walczył w oddziałach Li Xianniana w wojnie domowej z Guomindangiem[1]. Od 1951 zajmował kierownicze stanowiska w lokalnych władzach partyjnych prowincji Guangdong, gdzie zainicjował szereg reform rolnych. W 1965 został pierwszym sekretarzem komitetu prowincjonalnego KPCh. Po rozpoczęciu rewolucji kulturalnej został w styczniu 1967 roku zdymisjonowany .
W 1971 roku został zrehabilitowany i przeniesiony do pracy w sekretariacie partyjnym w Mongolii Wewnętrznej[1]. W 1973 roku został członkiem KC KPCh[1]. W latach 1975-1980 sprawował funkcję pierwszego sekretarza KPCh w prowincji Syczuan, gdzie przeprowadził skuteczne reformy ekonomiczne (m.in. częściowo dekolektywizując rolnictwo i zwiększając samodzielność dyrektorów przedsiębiorstw[2]), które w krótkim czasie podniosły produkcję przemysłową i rolną. Tzw. "eksperyment syczuański" stał się później modelem dla reform ekonomicznych przeprowadzonych przez Deng Xiaopinga.
W 1977 roku został członkiem Biura Politycznego Partii, a w kwietniu 1980 wicepremierem[1]. W sierpniu 1980 roku zastąpił Hua Guofenga na stanowisku premiera, które piastował do 1987 roku. W okresie od 20 grudnia 1982 do 11 stycznia 1983 roku odbył podróż po 11 krajach afrykańskich, która przyniosła zacieśnienie relacji handlowych pomiędzy Chinami i Afryką. 19 grudnia 1984 roku podpisał z premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher porozumienie o zwrocie Chinom Hongkongu.
Był jednym z głównych architektów przeprowadzonych w latach 80. reform wolnorynkowych. W styczniu 1987 roku zastąpił Hu Yaobanga na stanowisku sekretarza generalnego partii. Na początku demonstracji studenckich w Pekinie w 1989 roku szukał porozumienia z protestującymi. Został wówczas pozbawiony wszystkich stanowisk i osadzony w areszcie domowym na terenie rządowej dzielnicy Zhongnanhai, gdzie przebywał do końca życia.
- ↑ a b c d e Zhao Ziyang: The Times obituary. [dostęp 28 grudnia 2009].
- ↑ a b Edward Kajdański: Chiny. Leksykon. Warszawa: Książka i Wiedza, 2005, s. 327. ISBN 83-05-13407-5.
Bibliografia
- Jakub Polit: Chiny. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004. ISBN 83-88542-68-0.
| Przewodniczący Komitetu Centralnego |
|
|---|---|
| Sekretarze Generalni |
|
