Diana Ross: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Xxooss (dyskusja | edycje)
9 edycji
Zmiany: poprawka
Xxooss (dyskusja | edycje)
9 edycji
zdublowany tekst
Znacznik: usuwanie dużej ilości tekstu (filtr nadużyć)
Linia 106: Linia 106:


W grudniu 2007 roku wokalistka otrzymała z rąk prezydenta Stanów Zjednoczonych Georga W. Busha honorowe odznaczenie za dotychczasowe osiągnięcia w dziedzinie muzyki popularnej oraz za krzewienie pozytywnych wartości w swojej twórczości. Na gali uhonorowani zostali również m.in. reżyser Martin Scorsese i aktor Steve Martin. Podczas gali dla uczczenia Ross na specjalnym koncercie wystąpiły artystki młodego pokolenia przyznające się do czerpania inspiracji z twórczości Diany Ross: Vanessa L. Williams, Ciara i Yolanda Adams.
W grudniu 2007 roku wokalistka otrzymała z rąk prezydenta Stanów Zjednoczonych Georga W. Busha honorowe odznaczenie za dotychczasowe osiągnięcia w dziedzinie muzyki popularnej oraz za krzewienie pozytywnych wartości w swojej twórczości. Na gali uhonorowani zostali również m.in. reżyser Martin Scorsese i aktor Steve Martin. Podczas gali dla uczczenia Ross na specjalnym koncercie wystąpiły artystki młodego pokolenia przyznające się do czerpania inspiracji z twórczości Diany Ross: Vanessa L. Williams, Ciara i Yolanda Adams.

== Kariera solowa ==
Pod koniec [[1969]] roku Ross zdecydowała się na odejście z grupy i rozpoczęcie solowej kariery. Wspierana przez Berriego Gordy Jra, z którym miała wtedy romans, wydała już w [[1970]] roku debiutancki solową płytę zatytułowaną po prostu ''Diana Ross''. Album odniósł wielki sukces komercyjny, lansując dwa wielkie, światowe przeboje ''Reach Out And Touch (Somebody's Hand)'' oraz ''Ain't No Mountain High Enough'' (pierwszy w solowej karierze gwiazdy numer jeden w [[Stany Zjednoczone|USA]]). Płyta była też prawdziwym tryumfem artystycznym, zdobywając uznanie krytyków na całym świecie. Kolejne albumy Ross – ''Everything Is Everything'' i ''Surrender'' nie odniosły spodziewanego sukcesu i żaden z nich nie wypromował wielkiego przeboju. Dopiero sentymentalna [[ballada]] ''I'm Still Waiting'' z [[1971]] roku zdołała przywrócić Ross na szczyty list przebojów. Piosenka przez ponad cztery tygodnie nie schodziła z pierwszego miejsca w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]].

W [[1972]] roku Ross miała okazję po praz pierwszy zaprezentować swoje możliwości aktorskie, występując w filmie ''Lady Sings The Blues'', opowiadającym historię legendarnej śpiewaczki jazzowej [[Billie Holiday]]. Film odniósł wielki sukces kasowy. Krytycy byli mniej wyrozumiali dla filmu, choć bardzo chwalili kreację aktorską Ross. Dowodem tego był zdobyty przez nią [[Złoty Glob]] dla najlepszej debiutantki oraz nominacja do [[Nagroda Akademii Filmowej|Oscara]] za pierwszoplanową rolę. Diana nagrała także [[ścieżka dźwiękowa|ścieżkę dźwiękową]] do filmu, na której znalazły się wielkie przeboje z repertuaru [[Billie Holiday]] w nowych [[aranżacja]]ch. Album trafił na sam szczyt list przebojów w Ameryce i już w miesiąc po premierze zyskał status złotej płyty, znajdując ponad pół miliona nabywców. Album został także dostrzeżony przez krytyków, o czym mogą świadczyć liczne nominacje do [[nagroda Grammy|nagrody Grammy]].

W [[1973]] Ross wydała aż 3 studyjne albumy – ''Touch Me In The Morning'', ''Diana & Marvin'' (wespół z [[Marvin Gaye|Marvinem Gayem]]) oraz ''Last Time I Saw Him''. Pierwsze dwa albumy biły rekordy popularności. ''Last Time I Saw Him'' przeszedł niemal niezauważony. Kolejny sukces przyszedł w [[1975]] roku. Wtedy to Ross zagrała w swoim drugim filmie ''Mahogany'' i nagrała dwie udane płyty. Film ''Mahogany'' nie stał się tak wielkim przebojem jak ''Lady Sings The Blues'', ale kreacja Diany znowu spodobała się krytykom, czego dowodem jest [[César (nagroda filmowa)|nagroda Cezara]] na francuskim festiwalu filmowym. Ponadto z filmu pochodził jeden z największych przebojów dekady – sentymentalna ballada ''Do You Know Where You're Going To?'', która nominowana była do Oscara.

W [[1976]] Ross nagrała kolejny megahit, ''Love Hangover''. Piosenka stała się jednym z najważniejszych klubowych szlagierów wszech czasów, dotarła ona na szczyt amerykańskiej listy przebojów, a także na sam szczyt dyskotekowych zestawień. Ostatnio ''Love Hangover'' znalazło się na liście 100 największych dyskotekowych numerów w historii, na pozycji 22. Singel pochodził z płyty pt. ''Diana Ross 1976'', który trafił do TOP 5 amerykańskich zestawień i stał się bestsellerem.

Kolejne lata nie przyniosły artystce większych sukcesów. Albumy ''Baby It's Me'', ''Ross'' oraz film ''The Wiz'' (w którym zagrała u boku [[Michael Jackson|Michaela Jacksona]]) nie odniosły większego sukcesu. Jedynie ścieżka dźwiękowa do filmu ''The Wiz'' zdołała na tyle spodobać się publiczności, by zyskać status złotego krążka.

W [[1979]] roku Ross nagrała udaną płytę ''The Boss'', która wyraźnie nawiązywała do panujących wówczas trendów w muzyce dyskotekowej. Album wylansował kilka przebojów (m.in. ''The Boss'', ''I Ain't Been Licked'' czy ''It's My House''), a sam zyskał status [[złota płyta|złotej płyty]], przekraczając nakład 500.000 kopii, w samych tylko Stanach.

Prawdziwy przełom nastąpił jednak w [[1980]] roku za sprawą płyty ''Diana'', która powstała we współpracy z niezwykle popularnym wówczas teamem producenckim i kompozytorskim [[The Chic]] (tworzyli go [[Brian Edwards]] oraz [[Neil Rodgers]]). Płyta stała się największym bestsellerem w karierze gwiazdy, sprzedając się w wielu milionach egzemplarzy oraz lansując kilka megahitów – ''Upside Down'' (największy dyskotekowy szlagier 1980 roku, przez pięć tygodni nieprzerwanie gościł na samym szczycie amerykańskich list przebojów), ''I'm Coming Out'' (jeden z najczęściej [[Sampling (muzyka)|samplowanych]] utworów Ross w ostatnich czasach) oraz ''My Old Piano''. Płyta nie tylko stała się komercyjnym tryumfem, ale przede wszystkim wywarła olbrzymi wpływ na rozwój muzyki dyskotekowej. Krytycy do dnia dzisiejszego podkreślają fakt, iż płyta ''Diana'' w dużej mierze zdefiniowała nowoczesną muzykę [[dance]].
W tym samym roku Ross nagrała jeszcze dwa superhity – ''It's My Turn'' (pochodzący z filmu pod tym samym tytułem oraz z jej albumu ''To Love Again'') i ''Endless Love'' (przebojowy [[duet]] z [[Lionel Richie|Lionelem Richie]], największy w historii wytwórni Motown przebój, przez ponad 9 tygodni utrzymywał się na pierwszym miejscu w [[Stany Zjednoczone|USA]]).

Będąc u szczytu sławy, Ross podjęła decyzję o odejściu z Motown. W [[1981]] roku wokalistka podpisała kontrakt z [[RCA Records]], opiewający na rekordową wówczas sumę 20 milionów dolarów. Pierwszych kilka płyt nagranych dla nowej wytwórni odniosło sukces komercyjny, chociaż krytycy podkreślali wyraźnie fakt, iż Ross z każdym następnym albumem coraz bardziej oddala się od muzyki soul, a coraz bliżej jej jest do popowych gwiazdek.

W 1983 roku Diana Ross dała 2 pamiętne koncerty w Nowym Jorku w Central Park West. Podczas pierwszego koncertu, na który przyszło prawie 400 tysięcy fanów, po zagraniu zaledwie kilku piosenek rozpętała się burza. Według relacji prasowych Ross pomimo nalegań ze strony menadżera została na scenie do chwili, kiedy była pewna, iż wszyscy bezpiecznie opuścili miejsce koncertu. Następnego dnia Diana zorganizowała kolejny koncert, na który przyszło blisko pół miliona fanów. Pieniądze z koncertu zostały przekazane na budowę placu zabaw dla dzieci, które nosi imię piosenkarki. Koncert był transmitowany na całym świecie. W 2006 roku artystka otrzymała za swój występ specjalną nagrodę telewizyjną.

W połowie lat 80. popularność Ross zaczęła spadać. Szczególnie w [[Stany Zjednoczone|USA]]. Niektórzy twierdzą, iż wpływ miała na to książka [[Mary Wilson]], dawnej członkini [[The Supremes]], która przedstawiała Dianę jako okrutną, bezlitosną i przebiegłą kobietę, która dla wypromowania samej siebie gotowa jest zrobić wszystko.

Wydane w połowie dekady płyty – ''Red Hot Rhythm And Blues'', ''Eaten Alive'' czy ''Ross'' były komercyjnymi wpadkami w USA, chociaż każdy z nich odniósł sukces w Wielkiej Brytanii. W [[1989]] roku Ross powróciła do Motown Rec. i nagrała płytę ''Workin' Overtime''. Płyta nawiązywała stylistycznie do spopularyzowanego wówczas przez [[Janet Jackson]] i [[Paula Abdul|Paulę Abdul]] [[new jack swing]]u. Jednak [[album (wydawnictwo muzyczne)|album]] okazał się totalną klapą. Pomimo tego Ross wyruszyła w światową trasę koncertową, dając m.in. kilka wspaniałych koncertów w Anglii, które zgromadziły rekordową liczbę widzów.

W [[1991]] roku Ross zaliczyła udany comeback za sprawą płyty ''The Force Behind The Power''. Chociaż płyta nie spodobała się krytykom, to jednak zdołała sprzedać się w ponad trzech milionach egzemplarzy na całym świecie. Album był co prawda klapą w [[Stany Zjednoczone|USA]], ale np. w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] przez wiele tygodni plasował się w czołówce bestsellerów. Z płyty pochodziły takie przeboje jak: ''When You Tell Me That You Love Me'' (przebój numer 2 w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]) czy ''If We Hold On Together'' (przez prawie dwa lata utrzymywał się w czołówce japońskich list przebojów, stając się najlepiej sprzedającym się singlem zagranicznego artysty w historii japońskiego przemysłu fonograficznego).

W [[1992]] roku dla uczczenia 20. rocznicy filmu ''Lady Sings The Blues'', Ross nagrała koncertowy album ''Stolen Moments'', na którym znalazły się wszystkie przeboje pochodzące z tego filmu. Chociaż płyta nie była bestsellerem, to jednak została zauważona przez krytyków, którzy uznali ją za jedną z najlepszych jazzowych płyt [[1992]] roku.

W [[1993]] roku Ross wydała składankę ''One Woman The Ultimate Collection [[1963]]-[[1993]]'', która zawierała wszystkie największe przeboje wokalistki z różnych okresów jej kariery. Płyta była olbrzymim sukcesem szczególnie w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], gdzie nie tylko dotarła na szczyt tamtejszych list przebojów, ale także zyskała status poczwórnej platyny. Kolejne albumy gwiazdy: ''Take Me Higher'', składankowy ''Voices Of Love'' oraz ''Every Day Is A New Day'' nie odniosły już sukcesu.

W latach 90. Ross zagrała także w dwóch filmach telewizyjnych: ''Out Of Darkness'' z [[1994]] roku oraz w ''Double Platinum'' (razem z młodą wokalistką R&B, Brandy). Za rolę w pierwszym z tych filmów Ross otrzymała nominację do [[Złoty Glob|Złotego Globu]].

Ostatnie lata nie były dla Ross zbyt udane. Najpierw klęską zakończył się głośny powrót [[The Supremes]] (Ross była jedyną wokalistką z oryginalnego składu grupy), później był rozwód z mężem, odsiadka w więzieniu za jazdę pod wpływem alkoholu itd.

W ciągu czterdziestu lat trwania swojej kariery Diana Ross sprzedała ponad 100 milionów płyt na całym świecie, aż osiemnaście jej hitów trafiło na sam szczyt amerykańskiej listy przebojów (12 z [[The Supremes]] i 6 [[solo]]). Artystka współpracowała z najwybitniejszymi przedstawicielami muzyki rozrywkowej (m.in. [[Smokey Robinson]], [[The Temptations]], [[Stevie Wonder]], [[Marvin Gaye]], [[Valerie Simpson]], [[Nicholas Ashford]], [[Michael Jackson]], [[Julio Iglesias]], [[The Chic]], [[Lionel Richie]] i wielu innych), poważnej ([[José Carreras|Jose Carreras]], [[Plácido Domingo|Placido Domingo]] itd.).

Występowała w filmach u boku takich gwiazd jak: [[Billie Dee Wiliams]], [[Gregory Peck]] czy [[Richard Pryor]]. Na swoim koncie ma wiele prestiżowych nagród i tytułów (m.in. kilkanaście statuetek [[American Music Awards]], w [[1973]] roku zyskała tytuł najwspanialszej wokalistki stulecia, nadany jej przez magazyn [[Billboard (magazyn)|Billboard]], w [[1993]] roku trafiła do [[Księga rekordów Guinnessa|Księgi Rekordów Guinnessa]] jako najpopularniejsza wokalistka wszech czasów – ponad 70 singli w TOP 100, kilkadziesiąt płyt w TOP 50, w [[1996]] roku otrzymała nagrodę na festiwalu w [[Monte Carlo]] za całokształt kariery).

Latem 2006 roku ukazał się album "Blue". Pierwotnie płyta ta miała ukazać się w 1972 roku, zaraz po sukcesie filmu "Lady Sings The Blues". Ówczesna wytwórnia wokalistki zdecydowała się jednak odłożyć album na półkę. Krążek dotarł do 2 miejsca na jazzowych zestawieniach.

W październiku 2006 roku Diana Ross wydała płytę "I Love You" zawierającą covery jej ulubionych miłosnych przebojów. Album nie odniósł jednak większego sukcesu w Europie. W styczniu 2007 roku album ukazał się w Stanach, gdzie zadebiutował na 32 pozycji listy Billboardu. W 2007 roku odbyła się także premiera filmu "Dreamgirls", który oparty jest na historii Diany Ross i grupy The Supremes. Film otrzymał kilka Złotych Globów oraz osiem nominacji do Oscara.

W 2007 roku Diana Ross wyruszyła w światową trasę koncertową, występując min. w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Francji i Stanach Zjednoczonych. Koncerty artystki zgromadziły tłumy fanów i otrzymały w większości bardzo dobre recenzje. Latem 2007 roku Ross otrzymała BET Lifetime Achievement Award za całokształt kariery piosenkarskiej. Na koncercie ku czci Diany wystąpili: Stevie Wonder, Chaka Khan i Erykak Badu.

W grudniu 2007 roku wokalistka otrzymała z rąk prezydenta Stanów Zjednoczonych [[George W. Bush|Georga W. Busha]] honorowe odznaczenie za dotychczasowe osiągnięcia w dziedzinie muzyki popularnej oraz za krzewienie pozytywnych wartości w swojej twórczości. Na gali uhonorowani zostali również m.in. reżyser [[Martin Scorsese]] i aktor [[Steve Martin]]. Podczas gali dla uczczenia Ross na specjalnym koncercie wystąpiły artystki młodego pokolenia przyznające się do czerpania inspiracji z twórczości Diany Ross: [[Vanessa L. Williams]], [[Ciara]] i [[Yolanda Adams]].


== Dyskografia ==
== Dyskografia ==

Wersja z 16:27, 28 mar 2011

{{{nazwa}}}
Ilustracja
Miejsce urodzenia

Detroit

Gatunki

Soul/R&B/Pop

Zawód

Wokalistka

Aktywność

1959 – obecnie

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Diana Ross, właśc. Diane Ernestine Earle Ross (ur. 26 marca 1944 w Detroit, stan Michigan[1]) – amerykańska piosenkarka. W latach 60-tych była liderką żeńskiej grupy THe Supremes. Po opuszczeniu grupy w 1970 roku, Ross rozpoczęła sukcesywną karierę solową. Poza śpiewaniem, Ross zajęła się także aktorstwem. W 1972 roku została nominowana do Oscar'a za rolę Billie Holiday w filmie Lady Sings The Blues, za którą ponadto wygrała Złotego Globa. Otrzymała osiem nagród Amerykańskieg Przemysłu Muzycznego, dwunastokrotnie była nominowana do nagrody Grammy, a także wygrała Tony Award za nagranie z jej koncertu, "An Evening with Diana Ross" w 1977 roku.[2]. W ciągu swojej kariery uplasowała 18 piosenek na szczycie amerykańskiej listy przebojów. Jest uważana za najsukcesywniejszą piosenkarkę 20 wieku.

W 1976 roku, magazyn "Billboard" nazwał ją "artystką estradową stulecia"[3]. W 1993 roku, Diana Ross została wpisana do Księgi Rekordów Guinness'a jako najbardziej sukcesywna artystka w historii, głównie z powodu jej sukcesów w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii - Ross uplasowała na listach przebojów więcej hitów niż jakakolwiek inna piosenkarka. Ross jest jedną z nielicznych artystek posiadającą dwie gwiazdy na Hollywood Walk of Fame - posiada jedną jako solowa artystka, a drugą jako członkini zespołu The Supremes. Diana Ross sprzedała więcej niż 100 milionów egzemplarzy swoich płyt[4].

Młodość

Diana Ross, córka nauczycielki Ernestine Moten (27 stycznia 1916 – 9 października 1984) i żołnierza armii amerykańskiej Fred'a Ross (4 lipca 1920 – 21 listopada 2007), urodziła się w Hutzel Women's Hospital w Detroit. Ross przyznała, że nie widziała swojego ojca aż do jego powrotu ze służby podczas II wojny światowej.

Nawiązując do wypowiedzi piosenkarki, jej matka nazwała ją "Diane", jednak przez pomyłkę urzędnika w akcie urodzenia piosenkarki widnieje imię "Diana". Akt nigdy nie został poddany korekcie, jednak nikt z otoczenia Ross nie używał jej urzędowego imienia. Ponadto imię Diana widnieje również na debiutanckiej płycie zespołu The Supremes, mimo że wokalistka do końca 1965 roku przedstawiała się jako Diane.[5][6]

Ross mieszkała przez kilka lat przy 635 Belmont Avenue na północy Detroit, a następnie, w dzień swoich czternastych urodzien, wraz ze swoją rodziną przeniosła się na St. Antoine Street na osiedlu Brewster-Douglass. Diana chciała zostać projektantką mody - uczęszczała do Cass Technical High School - czteroletniej szkoły w śródmieściu Detroit. Uczyła się wyrobu kapeluszy, designu, wzornictwa oraz krawiecta. W późniejszym okresie, Ross pracowała w Hudson's Department Store, gdzie, jak podają biografie, była pierwszym ciemnoskórym pracownikiem dopuszczonym do pracy "poza kuchnią". Diana Ross ukończyła szkołę w styczniu 1962, o jeden semestr wcześniej niż jej rówieśnicy. Rodzice piosenkarki rozstali się gdy Ross była jeszcze nastolatką.

Kariera

The Supremes: 1959 - 1970

W 1959 roku menadżer grupy muzycznej The Primes, Milton Jenkins, za namową Mary Wilson zwrócił uwagę na młodą Ross. W tym samym czasie członek The Primes, Paul Williams, przekonał Jenkins'a do zaangażowania Diany w siostrzanym projekcie The Primes - zespole The Primettes w składzie: Mary Wilson, Florence Ballard i Betty McGlown. W 1960 roku grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Lu Pine Records. Po krótkim czasie został wydany pierwszy singel zespołu, zawierający piosenki "Tears Of Sorrow" i "Pretty Baby". Po wygraniu konkursu piosenki w Winnipeg, Ross zwróciła się do swojego sąsiada Smokey Robinson z prośbą o umożliwienie wzięcia udziału w próbach dla wytwórni Motown Records. Ostatecznie The Primettes wzięły udział w przesłuchaniu i oczarowały dyrektora naczelnego wytwórni, Berry Gordy'ego Jr, jednak ten odmówił współpracy z grupą w związku ze zbyt młodym wiekiem piosenkarek. Niezniechęcone dziewczęta nadal starały się zwrócić na siebie uwagę, od czasu do czasu nagrywając wokale wspierające dla wielu grup współpracujących z Motown'em. W tym samym czasie Ross pracowała jako sekretarka Gordy'ego, a także była fryzjerką i stylistką The Primettes.

W 1961 McGlown została zastąpiona przez Barbarę Martin. Kwartet podpisał kontrakt z Motown Records, zmieniając tym samym nazwę na The Supremes. Nowa nazwa grupy została wybrana przez Florence Ballard, która była jedyną członkinią obecną w chwili gdy wytwórnia zaproponowała zespołowi tą zmianę. Początkowo zarówno Ross jak i Wilson były z niej bardzo niezadowolone, obawiając się że grupa bedzie mylona z męskim zespołem Ruby & The Romantic, którego oryginalna nazwa brzmiała właśnie The Supremes.

Barbara Martin opuściła The Supremes w 1962 roku, a rok późńiej, Ross została oficjalnie mianowana główną wokalistką grupy. Wkrótce wydano singel "When The Lovelight Starts ShiningThrough His Eyes" ktory stał się pierwszym przebojem zespołu (uplasował się w pierwszej dwudziestce na liście Billboard Hot 100). Był to dopiero początek sukcesów. 17 czerwca 1964 wydany został singel "Where Did Our Love Go" - pierwszy numer jeden zespołu. Pomiędzy sierpniem 1964 roku a majem 1967 Ross, Wilson i Ballard uplasowały 10 swoich piosenek na szczycie listy Billboardu, z czego wszystkie utwory zdołały także przedrzeć się do Top 40 singli w Wielkiej Brytanii.

W lipcu 1967 roku Gordy usunął Florence Ballard z grupy i zatrudnił Cindy Birdsong jako jej następczynię. Nieco później, w związku z niesłychaną sławą Diany zespół zmienił nazwę z "The Supremes" na "Diana Ross & The Supremes". Motown planował solową karierę Diany Ross już od 1966 roku, jednak nie poczyniono w tym celu żadnych kroków aż do 1968 roku. Programy telewizyjne takie jak TCB(1968) czy też G.I.T. on Broadway(1969) miały zwrócić uwagę na piosenkarkę jako na gwiazdę samą w sobie. Ponadto, wiekszość piosenek nagranych przez zespół "Diana Ross & The Supremes" było w rzeczywistości nagraniami Ross stworzonymi przy współpracy z The Andantes - grupą muzyków sesyjnych, bez udziału Wilson i Birdsong. Latem 1969 roku Diana rozpoczęła swoje pierwsze nagrania solowe. W listopadzie tego samego roku, trzy lata po pojawieniu się pierwszych plotek na ten temat, magazyn "Billboard" potwierdził odejście Ross z zespołu w celu rozpoczęcia solowej kariery. W tym samym roku, w programie telewizyjnym Hollywood Palace, Ross przedstawiła publiczności nowo powstały zespół The Jackson 5.

Podczas sesji nagraniowych Ross współpracowała z kilkoma producentami, takimi jak Bones Howe czy Johnny Bristol. Jej pierszy utwór nagrany przy współpracy z Bristolem, "Someday We'll Be Together", miał stać się jej pierwszym solowym singlem. Ostatecznie singel stał się finałowym wydawnictwtem grupy Diana Ross & The Supremes. "Someday We'll Be Together" był dwunastym, i ostatnim numerem jeden dla zespołu, a także ostatnim amerykańskim numerem jeden w latach 60-tych XX wieku. 14 Stycznia 1970 roku w Las Vegas odbył się pożegnalny koncert grupy, na którym przedstawiona została zastępczyni Diany, Jean Terrell.

Kariera Solowa

Wspierana przez Berriego Gordy Jra, z którym miała wtedy romans, wydała już w 1970 roku debiutancki solową płytę zatytułowaną po prostu Diana Ross. Album odniósł wielki sukces komercyjny, lansując dwa wielkie, światowe przeboje Reach Out And Touch (Somebody's Hand) oraz Ain't No Mountain High Enough (pierwszy w solowej karierze gwiazdy numer jeden w USA). Płyta była też prawdziwym tryumfem artystycznym, zdobywając uznanie krytyków na całym świecie. Kolejne albumy Ross – Everything Is Everything i Surrender nie odniosły spodziewanego sukcesu i żaden z nich nie wypromował wielkiego przeboju. Dopiero sentymentalna ballada I'm Still Waiting z 1971 roku zdołała przywrócić Ross na szczyty list przebojów. Piosenka przez ponad cztery tygodnie nie schodziła z pierwszego miejsca w Wielkiej Brytanii.

W 1972 roku Ross miała okazję po praz pierwszy zaprezentować swoje możliwości aktorskie, występując w filmie Lady Sings The Blues, opowiadającym historię legendarnej śpiewaczki jazzowej Billie Holiday. Film odniósł wielki sukces kasowy. Krytycy byli mniej wyrozumiali dla filmu, choć bardzo chwalili kreację aktorską Ross. Dowodem tego był zdobyty przez nią Złoty Glob dla najlepszej debiutantki oraz nominacja do Oscara za pierwszoplanową rolę. Diana nagrała także ścieżkę dźwiękową do filmu, na której znalazły się wielkie przeboje z repertuaru Billie Holiday w nowych aranżacjach. Album trafił na sam szczyt list przebojów w Ameryce i już w miesiąc po premierze zyskał status złotej płyty, znajdując ponad pół miliona nabywców. Album został także dostrzeżony przez krytyków, o czym mogą świadczyć liczne nominacje do nagrody Grammy.

W 1973 Ross wydała aż 3 studyjne albumy – Touch Me In The Morning, Diana & Marvin (wespół z Marvinem Gayem) oraz Last Time I Saw Him. Pierwsze dwa albumy biły rekordy popularności. Last Time I Saw Him przeszedł niemal niezauważony. Kolejny sukces przyszedł w 1975 roku. Wtedy to Ross zagrała w swoim drugim filmie Mahogany i nagrała dwie udane płyty. Film Mahogany nie stał się tak wielkim przebojem jak Lady Sings The Blues, ale kreacja Diany znowu spodobała się krytykom, czego dowodem jest nagroda Cezara na francuskim festiwalu filmowym. Ponadto z filmu pochodził jeden z największych przebojów dekady – sentymentalna ballada Do You Know Where You're Going To?, która nominowana była do Oscara.

W 1976 Ross nagrała kolejny megahit, Love Hangover. Piosenka stała się jednym z najważniejszych klubowych szlagierów wszech czasów, dotarła ona na szczyt amerykańskiej listy przebojów, a także na sam szczyt dyskotekowych zestawień. Ostatnio Love Hangover znalazło się na liście 100 największych dyskotekowych numerów w historii, na pozycji 22. Singel pochodził z płyty pt. Diana Ross 1976, który trafił do TOP 5 amerykańskich zestawień i stał się bestsellerem.

Kolejne lata nie przyniosły artystce większych sukcesów. Albumy Baby It's Me, Ross oraz film The Wiz (w którym zagrała u boku Michaela Jacksona) nie odniosły większego sukcesu. Jedynie ścieżka dźwiękowa do filmu The Wiz zdołała na tyle spodobać się publiczności, by zyskać status złotego krążka.

W 1979 roku Ross nagrała udaną płytę The Boss, która wyraźnie nawiązywała do panujących wówczas trendów w muzyce dyskotekowej. Album wylansował kilka przebojów (m.in. The Boss, I Ain't Been Licked czy It's My House), a sam zyskał status złotej płyty, przekraczając nakład 500.000 kopii, w samych tylko Stanach.

Prawdziwy przełom nastąpił jednak w 1980 roku za sprawą płyty Diana, która powstała we współpracy z niezwykle popularnym wówczas teamem producenckim i kompozytorskim The Chic (tworzyli go Brian Edwards oraz Neil Rodgers). Płyta stała się największym bestsellerem w karierze gwiazdy, sprzedając się w wielu milionach egzemplarzy oraz lansując kilka megahitów – Upside Down (największy dyskotekowy szlagier 1980 roku, przez pięć tygodni nieprzerwanie gościł na samym szczycie amerykańskich list przebojów), I'm Coming Out (jeden z najczęściej samplowanych utworów Ross w ostatnich czasach) oraz My Old Piano. Płyta nie tylko stała się komercyjnym tryumfem, ale przede wszystkim wywarła olbrzymi wpływ na rozwój muzyki dyskotekowej. Krytycy do dnia dzisiejszego podkreślają fakt, iż płyta Diana w dużej mierze zdefiniowała nowoczesną muzykę dance. W tym samym roku Ross nagrała jeszcze dwa superhity – It's My Turn (pochodzący z filmu pod tym samym tytułem oraz z jej albumu To Love Again) i Endless Love (przebojowy duet z Lionelem Richie, największy w historii wytwórni Motown przebój, przez ponad 9 tygodni utrzymywał się na pierwszym miejscu w USA).

Będąc u szczytu sławy, Ross podjęła decyzję o odejściu z Motown. W 1981 roku wokalistka podpisała kontrakt z RCA Records, opiewający na rekordową wówczas sumę 20 milionów dolarów. Pierwszych kilka płyt nagranych dla nowej wytwórni odniosło sukces komercyjny, chociaż krytycy podkreślali wyraźnie fakt, iż Ross z każdym następnym albumem coraz bardziej oddala się od muzyki soul, a coraz bliżej jej jest do popowych gwiazdek.

W 1983 roku Diana Ross dała 2 pamiętne koncerty w Nowym Jorku w Central Park West. Podczas pierwszego koncertu, na który przyszło prawie 400 tysięcy fanów, po zagraniu zaledwie kilku piosenek rozpętała się burza. Według relacji prasowych Ross pomimo nalegań ze strony menadżera została na scenie do chwili, kiedy była pewna, iż wszyscy bezpiecznie opuścili miejsce koncertu. Następnego dnia Diana zorganizowała kolejny koncert, na który przyszło blisko pół miliona fanów. Pieniądze z koncertu zostały przekazane na budowę placu zabaw dla dzieci, które nosi imię piosenkarki. Koncert był transmitowany na całym świecie. W 2006 roku artystka otrzymała za swój występ specjalną nagrodę telewizyjną.

W połowie lat 80. popularność Ross zaczęła spadać. Szczególnie w USA. Niektórzy twierdzą, iż wpływ miała na to książka Mary Wilson, dawnej członkini The Supremes, która przedstawiała Dianę jako okrutną, bezlitosną i przebiegłą kobietę, która dla wypromowania samej siebie gotowa jest zrobić wszystko.

Wydane w połowie dekady płyty – Red Hot Rhythm And Blues, Eaten Alive czy Ross były komercyjnymi wpadkami w USA, chociaż każdy z nich odniósł sukces w Wielkiej Brytanii. W 1989 roku Ross powróciła do Motown Rec. i nagrała płytę Workin' Overtime. Płyta nawiązywała stylistycznie do spopularyzowanego wówczas przez Janet Jackson i Paulę Abdul new jack swingu. Jednak album okazał się totalną klapą. Pomimo tego Ross wyruszyła w światową trasę koncertową, dając m.in. kilka wspaniałych koncertów w Anglii, które zgromadziły rekordową liczbę widzów.

W 1991 roku Ross zaliczyła udany comeback za sprawą płyty The Force Behind The Power. Chociaż płyta nie spodobała się krytykom, to jednak zdołała sprzedać się w ponad trzech milionach egzemplarzy na całym świecie. Album był co prawda klapą w USA, ale np. w Wielkiej Brytanii przez wiele tygodni plasował się w czołówce bestsellerów. Z płyty pochodziły takie przeboje jak: When You Tell Me That You Love Me (przebój numer 2 w Wielkiej Brytanii) czy If We Hold On Together (przez prawie dwa lata utrzymywał się w czołówce japońskich list przebojów, stając się najlepiej sprzedającym się singlem zagranicznego artysty w historii japońskiego przemysłu fonograficznego).

W 1992 roku dla uczczenia 20. rocznicy filmu Lady Sings The Blues, Ross nagrała koncertowy album Stolen Moments, na którym znalazły się wszystkie przeboje pochodzące z tego filmu. Chociaż płyta nie była bestsellerem, to jednak została zauważona przez krytyków, którzy uznali ją za jedną z najlepszych jazzowych płyt 1992 roku.

W 1993 roku Ross wydała składankę One Woman The Ultimate Collection 1963-1993, która zawierała wszystkie największe przeboje wokalistki z różnych okresów jej kariery. Płyta była olbrzymim sukcesem szczególnie w Wielkiej Brytanii, gdzie nie tylko dotarła na szczyt tamtejszych list przebojów, ale także zyskała status poczwórnej platyny. Kolejne albumy gwiazdy: Take Me Higher, składankowy Voices Of Love oraz Every Day Is A New Day nie odniosły już sukcesu.

W latach 90. Ross zagrała także w dwóch filmach telewizyjnych: Out Of Darkness z 1994 roku oraz w Double Platinum (razem z młodą wokalistką R&B, Brandy). Za rolę w pierwszym z tych filmów Ross otrzymała nominację do Złotego Globu.

Ostatnie lata nie były dla Ross zbyt udane. Najpierw klęską zakończył się głośny powrót The Supremes (Ross była jedyną wokalistką z oryginalnego składu grupy), później był rozwód z mężem, odsiadka w więzieniu za jazdę pod wpływem alkoholu itd.

W ciągu czterdziestu lat trwania swojej kariery Diana Ross sprzedała ponad 100 milionów płyt na całym świecie, aż osiemnaście jej hitów trafiło na sam szczyt amerykańskiej listy przebojów (12 z The Supremes i 6 solo). Artystka współpracowała z najwybitniejszymi przedstawicielami muzyki rozrywkowej (m.in. Smokey Robinson, The Temptations, Stevie Wonder, Marvin Gaye, Valerie Simpson, Nicholas Ashford, Michael Jackson, Julio Iglesias, The Chic, Lionel Richie i wielu innych), poważnej (Jose Carreras, Placido Domingo itd.).

Występowała w filmach u boku takich gwiazd jak: Billie Dee Wiliams, Gregory Peck czy Richard Pryor. Na swoim koncie ma wiele prestiżowych nagród i tytułów (m.in. kilkanaście statuetek American Music Awards, w 1973 roku zyskała tytuł najwspanialszej wokalistki stulecia, nadany jej przez magazyn Billboard, w 1993 roku trafiła do Księgi Rekordów Guinnessa jako najpopularniejsza wokalistka wszech czasów – ponad 70 singli w TOP 100, kilkadziesiąt płyt w TOP 50, w 1996 roku otrzymała nagrodę na festiwalu w Monte Carlo za całokształt kariery).

Latem 2006 roku ukazał się album "Blue". Pierwotnie płyta ta miała ukazać się w 1972 roku, zaraz po sukcesie filmu "Lady Sings The Blues". Ówczesna wytwórnia wokalistki zdecydowała się jednak odłożyć album na półkę. Krążek dotarł do 2 miejsca na jazzowych zestawieniach.

W październiku 2006 roku Diana Ross wydała płytę "I Love You" zawierającą covery jej ulubionych miłosnych przebojów. Album nie odniósł jednak większego sukcesu w Europie. W styczniu 2007 roku album ukazał się w Stanach, gdzie zadebiutował na 32 pozycji listy Billboardu. W 2007 roku odbyła się także premiera filmu "Dreamgirls", który oparty jest na historii Diany Ross i grupy The Supremes. Film otrzymał kilka Złotych Globów oraz osiem nominacji do Oscara.

W 2007 roku Diana Ross wyruszyła w światową trasę koncertową, występując min. w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Francji i Stanach Zjednoczonych. Koncerty artystki zgromadziły tłumy fanów i otrzymały w większości bardzo dobre recenzje. Latem 2007 roku Ross otrzymała BET Lifetime Achievement Award za całokształt kariery piosenkarskiej. Na koncercie ku czci Diany wystąpili: Stevie Wonder, Chaka Khan i Erykak Badu.

W grudniu 2007 roku wokalistka otrzymała z rąk prezydenta Stanów Zjednoczonych Georga W. Busha honorowe odznaczenie za dotychczasowe osiągnięcia w dziedzinie muzyki popularnej oraz za krzewienie pozytywnych wartości w swojej twórczości. Na gali uhonorowani zostali również m.in. reżyser Martin Scorsese i aktor Steve Martin. Podczas gali dla uczczenia Ross na specjalnym koncercie wystąpiły artystki młodego pokolenia przyznające się do czerpania inspiracji z twórczości Diany Ross: Vanessa L. Williams, Ciara i Yolanda Adams.

Dyskografia

  1. Diana Ross (1970)
  2. Everything Is Everything (1970)
  3. Diana Live! (1971)
  4. Surrender (1971)
  5. Lady Sings The Blues (1972)
  6. Touch Me In The Morning (1973)
  7. Diana & Marvin (1973)
  8. Last Time I Saw Him (1974)
  9. Mahogany (1975)
  10. Live At Caesar's Palace (1975)
  11. Diana Ross (1976)
  12. Greatest Hits (1976)
  13. An Evening With Diana Ross (1977)
  14. Baby It's Me (1977)
  15. The Wiz (1979)
  16. Ross (1979)
  17. The Boss (1979)
  18. Diana (1980)
  19. All The Great Hits (1981)
  20. To Love Again (1981)
  21. Why Do Fools Fall In Love? (1981)
  22. Silk Electric (1982)
  23. Ross (1983)
  24. Swept Away (1984)
  25. Eaten Alive (album Diany Ross) (1985)
  26. Red Hot Rhythm And Blues (1987)
  27. Workin' Overtime (1989)
  28. Greatest Hits Live! (1989)
  29. The Force Behind the Power (1991)
  30. Forever Diana (box set) (1992)
  31. Stolen Moments, The Lady Sings Jazz And Blues (1992)
  32. Diana Extended (1993)
  33. One Woman, The Ultimate Collection (1993)
  34. A Very Special Season (1993)
  35. Take Me Higher (1995)
  36. Voice Of Love (1996)
  37. Every Day Is A New Day (1999)
  38. Blue (2006)
  39. The Definitive Collection (2006)
  40. I Love You (2006/2007)

Filmografia

  1. Pani śpiewa bluesa (1972, nominacja do Oscara, Złoty Glob)
  2. Mahogany (1975, nagroda Cezara)
  3. The Wiz (1978)
  4. Out Of The Darkness (1994, film telewizyjny, nominacja do Złotego Globu)
  5. Double Platinum (1999, z Brandy)
  1. ↑ allmusic ((( Diana Ross > Biography )))
  2. ↑ http://www.pynkcelebrity.com/archives/47119
  3. ↑ http://dianaross.awardspace.com/
  4. ↑ http://www.acl-live.com/calendar/2011/2/diana-ross
  5. ↑ Szablon:Cite book
  6. ↑ Szablon:Cite book
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Diana_Ross&oldid=25868716”