Enrico Caruso: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Zmiana podmiotu z "głos" (głos nie może zrezygnować z repertuaru) poprzez wstawienie słowa "śpiewak". Dodanie podmiotu w kolejnym zdaniu. |
Głos nie może być także niedysponowany;) stąd "artysta" w zdaniu "(...)po przejściowej niedyspozycji(...)". |
||
| Linia 30: | Linia 30: | ||
W 1897 został zaangażowany do Teatro Lirico w Mediolanie, śpiewając repertuar [[weryzm|werystyczny]]. Olbrzymi sukces odniósł w 1898 w partii Lorisa podczas prapremiery ''Fedory'' [[Umberto Giordano|Giordana]]. W latach 1898-1900 śpiewał w [[Teatr Maryjski|Teatrze Maryjskim]] w [[Sankt Petersburg|Petersburgu]]. Jego światowa kariera rozpoczęła się w 1902 od występu w ''Cyganerii'' [[Giacomo Puccini|Pucciniego]] w [[Monte Carlo]], później występował w [[La Scala|La Scali]] i [[Covent Garden]]. Od 1903 był pierwszym tenorem nowojorskiej [[Metropolitan Opera]], goszcząc w tym czasie również na wielkich scenach europejskich ( m.in. [[Rzym]], [[Mediolan]], [[Londyn]], [[Paryż]] ). W Metropolitan Opera upamiętnił się przede wszystkim jako Radames w ''Aidzie'' [[Giuseppe Verdi|Verdiego]], Książę Mantui w ''Rigoletto'' Verdiego, Eleazar w ''Żydówce'' J. F. Halévy'ego). W 1901 występował w Operze Warszawskiej. W grudniu 1920 dostał krwotoku podczas występu na scenie Metropolitan Opera; przewieziony do Neapolu, zmarł kilka miesięcy później. |
W 1897 został zaangażowany do Teatro Lirico w Mediolanie, śpiewając repertuar [[weryzm|werystyczny]]. Olbrzymi sukces odniósł w 1898 w partii Lorisa podczas prapremiery ''Fedory'' [[Umberto Giordano|Giordana]]. W latach 1898-1900 śpiewał w [[Teatr Maryjski|Teatrze Maryjskim]] w [[Sankt Petersburg|Petersburgu]]. Jego światowa kariera rozpoczęła się w 1902 od występu w ''Cyganerii'' [[Giacomo Puccini|Pucciniego]] w [[Monte Carlo]], później występował w [[La Scala|La Scali]] i [[Covent Garden]]. Od 1903 był pierwszym tenorem nowojorskiej [[Metropolitan Opera]], goszcząc w tym czasie również na wielkich scenach europejskich ( m.in. [[Rzym]], [[Mediolan]], [[Londyn]], [[Paryż]] ). W Metropolitan Opera upamiętnił się przede wszystkim jako Radames w ''Aidzie'' [[Giuseppe Verdi|Verdiego]], Książę Mantui w ''Rigoletto'' Verdiego, Eleazar w ''Żydówce'' J. F. Halévy'ego). W 1901 występował w Operze Warszawskiej. W grudniu 1920 dostał krwotoku podczas występu na scenie Metropolitan Opera; przewieziony do Neapolu, zmarł kilka miesięcy później. |
||
W młodzieńczym okresie głos Caruso odznaczał się lekkością i jasnym brzmieniem; później, po przejściowej niedyspozycji (1908–09), nabrał ciemnej, barytonowej barwy i odtąd śpiewak zrezygnował zupełnie z lirycznego repertuaru. Caruso miał w repertuarze około 70 partii operowych; był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swe kreacje na płytach gramofonowych. |
W młodzieńczym okresie głos Caruso odznaczał się lekkością i jasnym brzmieniem; później, po przejściowej niedyspozycji artysty (1908–09), nabrał ciemnej, barytonowej barwy i odtąd śpiewak zrezygnował zupełnie z lirycznego repertuaru. Caruso miał w repertuarze około 70 partii operowych; był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swe kreacje na płytach gramofonowych. |
||
Przed wybuchem [[I wojna światowa|I wojny światowej]] stał się ofiarą szantażystów spod [[Czarna Ręka (USA)|Czarnej Ręki]]<ref>Carl Sifakis, Mafia amerykańska encyklopedia, s.125-126</ref>. |
Przed wybuchem [[I wojna światowa|I wojny światowej]] stał się ofiarą szantażystów spod [[Czarna Ręka (USA)|Czarnej Ręki]]<ref>Carl Sifakis, Mafia amerykańska encyklopedia, s.125-126</ref>. |
||
Wersja z 00:05, 31 gru 2011
| |
| Miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Gatunki | |
Enrico Caruso, właśc. Errico Caruso[1][2] (ur. 25 lub 27 lutego 1873 w Neapolu, zm. 2 sierpnia 1921 tamże[1][3][2]) – włoski śpiewak, "król tenorów" w pierwszym 20-leciu XX wieku.
Obdarzony pięknym głosem śpiewał już w dzieciństwie w kościołach. Studia śpiewu podjął w 1891, zadebiutował w 1894 w Neapolu.
W 1897 został zaangażowany do Teatro Lirico w Mediolanie, śpiewając repertuar werystyczny. Olbrzymi sukces odniósł w 1898 w partii Lorisa podczas prapremiery Fedory Giordana. W latach 1898-1900 śpiewał w Teatrze Maryjskim w Petersburgu. Jego światowa kariera rozpoczęła się w 1902 od występu w Cyganerii Pucciniego w Monte Carlo, później występował w La Scali i Covent Garden. Od 1903 był pierwszym tenorem nowojorskiej Metropolitan Opera, goszcząc w tym czasie również na wielkich scenach europejskich ( m.in. Rzym, Mediolan, Londyn, Paryż ). W Metropolitan Opera upamiętnił się przede wszystkim jako Radames w Aidzie Verdiego, Książę Mantui w Rigoletto Verdiego, Eleazar w Żydówce J. F. Halévy'ego). W 1901 występował w Operze Warszawskiej. W grudniu 1920 dostał krwotoku podczas występu na scenie Metropolitan Opera; przewieziony do Neapolu, zmarł kilka miesięcy później.
W młodzieńczym okresie głos Caruso odznaczał się lekkością i jasnym brzmieniem; później, po przejściowej niedyspozycji artysty (1908–09), nabrał ciemnej, barytonowej barwy i odtąd śpiewak zrezygnował zupełnie z lirycznego repertuaru. Caruso miał w repertuarze około 70 partii operowych; był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swe kreacje na płytach gramofonowych.
Przed wybuchem I wojny światowej stał się ofiarą szantażystów spod Czarnej Ręki[4].
- ↑ a b Enrico Caruso Biography. biography.com. [dostęp 2011-05-15]. (ang.).
- ↑ a b Richard LeSueur: Biografia Enrico Caruso na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-05-15]. (ang.).
- ↑ Salvatore John LaGumina: The Italian American experience: an encyclopedia. Taylor & Francis, 2000, s. 100. ISBN 978-0-8153-0713-6.
- ↑ Carl Sifakis, Mafia amerykańska encyklopedia, s.125-126