Pepin Krótki

Szablon:Władca kraju infobox Pepin Krótki, czasami Pepin Mały (fr. Pepin le Bref) (ur. 714 prawdopodobnie w Jupille koło Liège, zm. 24 września 768 w Saint-Denis) – majordom Neustrii i Burgundii (741–751), majordom Austrazji (747–751), król Franków od roku 751. Był synem Karola Młota i Chrotrudy (Rotrudy) i majordomem Childeryka III, ostatniego króla Franków z dynastii Merowingów.

Pepin Krótki dorastał w klasztorze w Saint-Denis. Po śmierci ojca został majordomem królestwa wraz z bratem Karlomanem. Objął Neustrię i Burgundię. Przeciwko władzy obu braci wystąpił trzeci syn Karola Młota Griffo, syn Swanhildy bawarskiej. Obaj bracia zamknęli jednak Griffa w zamku Chévremont w pobliżu Liége. 15 sierpnia 747 roku Karloman zrezygnował z władzy i został mnichem w klasztorze na Monte Cassino. Pepin przejął faktycznie całą władzę w królestwie Franków.

Pepin dokonał zamachu stanu, detronizując króla Childeryka III i został konsekrowany na króla Franków przez świętego Bonifacego w październiku 751 roku (lub w marcu 752) jako pierwszy władca z dynastii Karolingów. Wcześniej od papieża Zachariasza otrzymał poparcie w formie rozporządzenia, by tytuły królewskie nadawano tym, którzy realnie sprawują władzę. Jego prawo do władzy pozostawało jednak wciąż dyskusyjne. Dlatego też zawarł sojusz z papiestwem, zaproponowany przez kolejnego papieża – Stefana III − który zalegalizował jego władzę poprzez namaszczenie w dniu 28 lipca 754 roku w bazylice Saint-Denis pod Paryżem, a tym samym zobowiązywał go do obrony Rzymu przed Longobardami.

Był to akt niezwykłej wagi dla losów Państwa Papieskiego i stosunków państwo-kościół w następnych wiekach. Kościelne powiązania Karolingów sprzyjały formułowaniu idei o szczególnym posłannictwie Franków jako ludu Bożego. Jednocześnie spotkanie Pepina ze Stefanem III dało początek rytualnym formom kontaktów wzajemnych, które z różnym nasileniem obowiązywały w Europie przez resztę średniowiecza.

Latem 754 roku w pierwszej wyprawie na Longobardów pokonał ich króla Aistulfa i zmusił do ustępstw na rzecz papieża. Jednak już w 756 roku Aistulf złamał pokój i napadł na papiestwo. Pepin po raz drugi przekroczył Alpy i pokonał Longobardów. Wsparł jednocześnie ideę utworzenia nowego państwa kościelnego – Patrimonium Sancti Petri, które przetrwało aż do 1870 roku. Od tej chwili Karolingowie zajęli miejsce cesarzy bizantyjskich jako opiekunowie Kościoła i wiary.

W 740 roku poślubił swoją kuzynkę Bertradę z Laon córkę hrabiego Laon Heriberta (Chariberta). Pepin Mały i Bertrada byli rodzicami Karola Wielkiego i Karlomana, którzy zgodnie z jego wolą podzielili państwo między siebie po jego śmierci. Ze związku tego przyszła na świat również córka Gizela, która została zakonnicą.

Miał 19 dzieci, w tym 9 nieślubnych a 10 z 4 małżeństw.

Bibliografia

• Pierre Riché: Karolingowie: Ród który stworzył Europę. Warszawa: Dom Wydawniczy Volumen, 1997. ISBN 83-86857-13-7.brak strony w książce