Zygmunt Duleba: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
drobne techniczne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Andrzej Dulęba.jpg|thumb|Zygmunt Dulęba]] |
|||
'''Zygmunt Duleba''' (ur. [[13 stycznia]] [[1953]] w [[Kalisz]]u) – [[generał brygady]] [[Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej|Wojska Polskiego]]. |
'''Zygmunt Duleba''' (ur. [[13 stycznia]] [[1953]] w [[Kalisz]]u) – [[generał brygady]] [[Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej|Wojska Polskiego]]. |
||
Wersja z 10:23, 27 maj 2013
Zygmunt Duleba (ur. 13 stycznia 1953 w Kaliszu) – generał brygady Wojska Polskiego.
Po ukończeniu Technikum Melioracji Wodnych w Poznaniu został podchorążym Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu (1973-1977).
Po promocji i awansie na podporucznika przydzielony został do 14 Batalionu Saperów 5 Dywizji Pancernej w Kostrzynie nad Odrą i do 1981 pełnił służbę na stanowisku dowódcy plutonu, a później kompanii pontonowej. W tym samym roku ukończył Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów i wyznaczony został na stanowisko oficera operacyjnego sztabu w batalionie[1].
W latach 1982-1985 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego WP. Po ukończeniu studiów dowodził batalionem pontonowym w 6 Pułku Pontonowym w Głogowie (1985–1986), a następnie 14 Batalionem Saperów (1986–1990). W latach 1992-1995 był szefem szkolenia-zastępcą dowódcy 2 Mazowieckiej Brygady Saperów w Kazuniu.
W 1996 ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w AON. Od 1996 do 2004 dowodził 2 Mazowiecką Brygadą Saperów w Kazuniu. W 2003 awansowany na stopień generała brygady[1]. W latach 2005-2007 był szefem sztabu - zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy.
Był ostatnim dowódcą Pomorskiego Okręgu Wojskowego, stanowisko piastował od 12 stycznia 2007[1] do 28 grudnia 2012., dnia zakończenia działalności Dowództwa POW[2].
W styczniu 2011 biuro lustracyjne Instytutu Pamięci Narodowej w Rzeszowie skierowało do Sądu Okręgowego w Warszawie wniosek o wszczęcie postępowania lustracyjnego wobec byłego dowódcy POW gen. Zygmunta Duleby. W styczniu 2013 r. warszawski sąd uznał go prawomocnie za kłamcę lustracyjnego[3].
Ordery i odznaczenia
- Wojskowy Krzyż Zasługi (2011)[4]
- Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju[5]
- ↑ a b c Krzysztof Komorowski: Kronika Wojska Polskiego 2007. s. 25.
- ↑ ROZFORMOWANIE OKRĘGÓW WOJSKOWYCH. Sztab Generalny Wojska Poslkiego, 30.12.2011.
- ↑ Maciej Marosz: Generał do lustracji. Reprezentował Polskę przy NATO. niezalezna.pl, 13.02.2013.
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 103, poz. 1034
- ↑ http://www.google.pl/imgres?imgurl=http://bi.gazeta.pl/im/4c/92/b6/z11965004X,Gen--Zygmunt-Duleba.jpg&imgrefurl=http://www.tokfm.pl/Tokfm/51,102433,11964894.html?i%3D2&h=480&w=618&sz=58&tbnid=8_DTM9HcGpTqiM:&tbnh=92&tbnw=119&zoom=1&usg=__09B7RkKOJc8tNpjnu3dtuQWjUCs=&docid=JY3Sls7vCR4x6M&itg=1&hl=pl&sa=X&ei=k6ZdUai0FcnR7Aa1roDACg&ved=0CDcQ9QEwAg&dur=3470
Bibliografia
- Paulina Glińska, Marzeń się nie zdradza. Rozmowa z gen. bryg. Zygmuntem Dulebą, dowódcą 2 Mazowieckiej Brygady Saperów w Kazuniu, o satysfakcji z bycia generałem, kazuńskiej jednostce i partnerstwie w małżeństwie, Wojska Lądowe Nr 23, 1-15 grudnia 2003.
- Krzysztof Komorowski [red.]: Kronika Wojska Polskiego 2007. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2008, s. 25. ISSN 1734-2317.