Mieczysłau Hryb: Różnice pomiędzy wersjami

Mieczysłau Hryb
Мечыслаў Грыб
Data i miejsce urodzenia	25 września 1938 ; Sawicze, powiat słonimski
	Przewodniczący Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji
Okres	od 28 stycznia 1994; do stycznia 1996
Poprzednik	Stanisłau Szuszkiewicz
Następca	Siamion Szarecki
	Deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR / Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII i XIII kadencji
Okres	od 1990; do 9 stycznia 2000
Przynależność polityczna	Białoruska Socjaldemokratyczna Partia (Ludowa Hramada)
Następca	wybory nie odbyły się
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 02:57, 12 lis 2014

Mieczysłau Iwanawicz Hryb (białorus. Мечыслаў Іванавіч Грыб, ros. Мечислав Иванович Гриб, Mieczisław Iwanowicz Grib, ur. 25 września 1938^[1]^[2] w Sawiczach k. Zdzięcioła) – białoruski milicjant i polityk, w latach 1994–1996 przewodniczący Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji. Od momentu objęcia stanowiska przewodniczącego parlamentu do zaprzysiężenia Alaksandra Łukaszenki był głową Republiki Białorusi.

Życiorys

W 1959 ukończył Wyższą Szkołę Pożarniczą MSW ZSRR we Lwowie, a w 1967 studia prawnicze^[3] w Białoruskim Uniwersytecie Państwowym.

Od 1959 służył w milicji. Początkowo był inspektorem ochrony przeciwpożarowej w Wydziale Spraw Wewnętrznych rejonu pliskiego w obwodzie witebskim. Od początku lat 60. pracował w organach milicji Witebska i obwodu witebskiego. W latach 1981–1985 pełnił funkcję naczelnika wydziału ochrony porządku publicznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Białoruskiej SRR. Od 1985 do 1990 kierował Wydziałem Spraw Wewnętrznych obwodu witebskiego. W 1993 otrzymał nominację na generała-porucznika milicji.

W 1985 stał na czele grupy operacyjno-śledczej, która doprowadziła do zatrzymania sprawcy zabójstw 43 kobiet, popełnionych na terenie obwodu witebskiego w latach 1971–1985. Jednocześnie ustalono, że w toku wcześniejszych postępowań 13 osób zostało bezpodstawnie skazanych, w tym na jednej wykonano wyrok śmierci. Śledztwo wykazało szereg nieprawidłowości w działaniu wymiaru sprawiedliwości^[3].

Od 1973 do 1981 zasiadał w rejonowych i miejskich radach deputowanych. Od 1985 był deputowanym rady obwodowej. W 1990 został wybrany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR, która w 1991 przekształciła się w Radę Najwyższą Republiki Białorusi. Zasiadał w Prezydium Rady, przewodniczył komisji bezpieczeństwa narodowego, obrony i walki z przestępczością oraz komisji praw człowieka przy Prezydium Rady Najwyższej. 28 stycznia 1994 został wybrany na stanowisko przewodniczącego Rady Najwyższej. Pełnił obowiązki głowy państwa do momentu zaprzysiężenia pierwszego prezydenta. Pod jego przewodnictwem 15 marca 1994 Rada Najwyższa przyjęła Konstytucję Republiki Białorusi. W 1995 uzyskał reelekcję do Rady Najwyższej kolejnej kadencji.

9 stycznia 1996 roku został deputowanym do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji^[4] ze Zdzięciolskiego Okręgu Wyborczego Nr 129. Od 23 stycznia pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Międzynarodowych^[5]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2000 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły.

W kolejnych latach związał się ze środowiskami opozycyjnymi wobec prezydenta. Od 1996 był członkiem Białoruskiej Socjaldemokratycznej Partii „Ludowa Hromada” (od 1999 do 2001 pełnił funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego). W wyborach prezydenckich w 2006 był członkiem sztabu wyborczego Alaksandra Kazulina^[3].

Przewodniczy Białoruskiemu Stowarzyszeniu Euroatlantyckiemu. Zasiada w Radzie Nadzorczej Białoruskiego Komitetu Helsińskiego. W latach 2000–2004 kierował systemem koordynacji społecznej obserwacji wyborów na Białorusi.

W 1994 otrzymał tytuł Zasłużonego Prawnika Białorusi.

Jest katolikiem, ma żonę i dwoje dzieci.

Wybrane publikacje

Biełaruś na szliachach niezależnasci, Mińsk 1994
Na histarycznym skryżawanni, Mińsk 1996
Ucziebnoje posobije po obszczej czasti ugołownogo prawa Riespubliki Biełarus´, Mińsk 1999
Wybory dieputatow Pałaty priedstawitielej Nacionalnogo sobranija Riespubliki Biełarus´. Fakty i kommentarii, Mińsk 2000 (współaut.)
Wybory priezidienta Riespubliki Biełarus´ w 2001 g. Fakty i kommentarii, Mińsk 2002 (współaut.)

↑ Руслан Горбачев. Мечеслав Гриб: «Да пошли они все». „Салiдарнасць”, 2011-09-25. (ros.).
↑ Мечыслаў Грыб: «Ды пайшлі яны ўсе…». „Наша Ніва”, 2011-09-28. (biał.).
↑ ^a ^b ^c Ihar Karniej: Мечыслаў Грыб: „Галоўнае – не спрабаваць дагадзіць”. Radio Swoboda, 8 lipca 2008. [dostęp 12 listopada 2011]. (biał.).
↑ Семён Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2014-10-18]. (ros.).
↑ Семён Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №32-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2014-10-20]. (ros.).

{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.

Bibliografia

ГРЫБ Мечаслаў Іванавіч. [w:] Хто ёсць хто ў Беларусі [on-line]. new.racyja.com. [dostęp 12 listopada 2011]. (biał.).
Мечыслаў Грыб. belhelcom.org. [dostęp 12 listopada 2011]. (biał.).

[gazetaby-1] Руслан Горбачев. Мечеслав Гриб: «Да пошли они все». „Салiдарнасць”, 2011-09-25. (ros.).

[Nasza_Niwa-2] Мечыслаў Грыб: «Ды пайшлі яны ўсе…». „Наша Ніва”, 2011-09-28. (biał.).

[rfe-3] Ihar Karniej: Мечыслаў Грыб: „Галоўнае – не спрабаваць дагадзіць”. Radio Swoboda, 8 lipca 2008. [dostęp 12 listopada 2011]. (biał.).

[c-4] Семён Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2014-10-18]. (ros.).

[d-5] Семён Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №32-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2014-10-20]. (ros.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

@@ Linia 34: / Linia 34: @@
 Od 1973 do 1981 zasiadał w rejonowych i miejskich radach deputowanych. Od 1985 był deputowanym rady obwodowej. W 1990 został wybrany do [[Rada Najwyższa Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej|Rady Najwyższej Białoruskiej SRR]], która w 1991 przekształciła się w [[Rada Najwyższa Republiki Białorusi|Radę Najwyższą Republiki Białorusi]]. Zasiadał w Prezydium Rady, przewodniczył komisji bezpieczeństwa narodowego, obrony i walki z przestępczością oraz komisji praw człowieka przy Prezydium Rady Najwyższej. 28 stycznia 1994 został wybrany na stanowisko przewodniczącego Rady Najwyższej. Pełnił obowiązki głowy państwa do momentu zaprzysiężenia pierwszego prezydenta. Pod jego przewodnictwem 15 marca 1994 Rada Najwyższa przyjęła Konstytucję Republiki Białorusi. W 1995 uzyskał reelekcję do Rady Najwyższej kolejnej kadencji.
-stycznia 1996 roku został deputowanym do [[Rada Najwyższa Republiki Białorusi|Rady Najwyższej Republiki Białorusi]] XIII kadencji{{r|c}} ze Zdzięciolskiego Okręgu Wyborczego Nr 129. Od 23 stycznia pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Międzynarodowych{{r|d}}. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2000 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły.
+stycznia 1996 roku został deputowanym do [[Rada Najwyższa Republiki Białorusi|Rady Najwyższej Republiki Białorusi]] XIII kadencji{{r|c}} ze Zdzięciolskiego Okręgu Wyborczego Nr 129. Od 23 stycznia pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Międzynarodowych{{r|d}}. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta [[Alaksandr Łukaszenka|Alaksandra Łukaszenkę]] kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego [[Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi|Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi]] I kadencji. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2000 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły.
-W kolejnych latach związał się ze środowiskami opozycyjnymi wobec prezydenta [[Alaksandr Łukaszenka|Alaksandra Łukaszenki]]. Od 1996 był członkiem [[Białoruska Socjaldemokratyczna Partia (Ludowa Hramada)|Białoruskiej Socjaldemokratycznej Partii „Ludowa Hromada”]] (od 1999 do 2001 pełnił funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego). W [[wybory prezydenckie na Białorusi w 2006 roku|wyborach prezydenckich w 2006]] był członkiem sztabu wyborczego [[Alaksandr Kazulin|Alaksandra Kazulina]]<ref name="rfe" />.
+W kolejnych latach związał się ze środowiskami opozycyjnymi wobec prezydenta. Od 1996 był członkiem [[Białoruska Socjaldemokratyczna Partia (Ludowa Hramada)|Białoruskiej Socjaldemokratycznej Partii „Ludowa Hromada”]] (od 1999 do 2001 pełnił funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego). W [[wybory prezydenckie na Białorusi w 2006 roku|wyborach prezydenckich w 2006]] był członkiem sztabu wyborczego [[Alaksandr Kazulin|Alaksandra Kazulina]]<ref name="rfe" />.
 Przewodniczy Białoruskiemu Stowarzyszeniu Euroatlantyckiemu. Zasiada w Radzie Nadzorczej Białoruskiego Komitetu Helsińskiego. W latach 2000–2004 kierował systemem koordynacji społecznej obserwacji wyborów na Białorusi.