Stanisław Ptaszycki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
syn |
Dodana sekcja "Zobacz też" |
||
Linia 21: | Linia 21: | ||
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu w [[Bielsk Podlaski|Bielsku Podlaskim]]. |
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu w [[Bielsk Podlaski|Bielsku Podlaskim]]. |
||
== Zobacz też == |
|||
* [[Modlitewnik Ptaszyckiego (I)]] |
|||
* [[Modlitewnik Ptaszyckiego (II)]] |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
Wersja z 13:23, 21 maj 2015
Stanisław Ptaszycki (ur. 12 kwietnia 1853 w Kuzowie, zm. 20 grudnia 1933 w Warszawie) – polski historyk, historyk literatury polskiej, wydawca, archiwista.
Biografia
Urodził się w rodzinie szlacheckiej, szkołę średnią ukończył w Wilnie, w 1877 r. skończył studia na wydziale Historyczno-Filologicznym Uniwersytetu Petersburskiego. Następnie podjął pracę jako asystent przy katedrze filologii słowiańskiej, równolegle pracując w latach 1879-1912 jako nauczyciel języka rosyjskiego i łaciny w petersburskich prywatnych gimnazjach. W Petersburgu został też zatrudniony jako tłumacz-archiwista i opiekun Metryki Litewskiej w Ministerstwie Sprawiedliwości. Wykładał także w wileńskim seminarium duchownym.
Po odzyskaniu niepodległości wrócił do Polski, gdzie został współorganizatorem Uniwersytetu Lubelskiego (późniejszego KUL): piastował tu stanowisko profesora, dziekana Wydziału Humanistycznego, dyrektora Biblioteki Uniwersyteckiej, następnie był profesorem nauk pomocniczych historii na Uniwersytecie w Wilnie.
W latach 1918-1926 był dyrektorem Archiwum Państwowego w Lublinie, potem objął stanowisko naczelnego dyrektora Wydziału Archiwów Państwowych w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Był bardzo aktywny na różnych polach: uczestniczył w pracach rewindykacyjnych materiałów wywiezionych do Rosji, prowadził kursy archiwalne, był pierwszym redaktorem czasopisma „Archeion”.
Autor ponad 130 publikacji, przede wszystkim „Encyklopedii nauk pomocniczych historii i literatury polskiej” (wyd. 1919 i 1922) oraz inwentarza Metryki Litewskiej (wyd. 1887). W swoich opracowaniach poruszał różnorodną tematykę, m.in. dzieje literatury polskiej, historię Litwy, drukarstwa i bibliotek, w swoim dorobku ma też liczne recenzje i omówienia.
Był członkiem licznych towarzystw naukowych, uczestnikiem wielu zjazdów i konferencji.
Udzielał się w pracy społecznej: jeszcze w Petersburgu był kuratorem taniej kuchni dla polskiej młodzieży z ramienia Towarzystwa Dobroczynności i Zarządu Kościoła św. Katarzyny oraz prezesem Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej.
Odznaczony Cywilnym Krzyżem Kawalerskim Papieskiego Orderu św. Grzegorza (1920), Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1927), Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości (1928), Krzyżem „Pro fide et Ecclesia in Russia merito” (1931) i Złotym Krzyżem Zasługi (1933).
Żonaty z Zofią Wyrzykowką (zm. 1906), miał z nią syna Stanisława (ur. 1892, w okresie międzywojennym konsul RP w Pile i Opolu[1]).
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu w Bielsku Podlaskim.
Zobacz też
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 36.
Bibliografia
- Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988
Linki zewnętrzne
Publikacje S. Ptaszyckiego w Federacji Bibliotek Cyfrowych
- Absolwenci Petersburskiego Uniwersytetu Państwowego
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Grzegorza Wielkiego
- Wykładowcy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II
- Wykładowcy Petersburskiego Uniwersytetu Państwowego
- Polscy archiwiści
- Urodzeni w 1853
- Zmarli w 1933