Tommaso Antici: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Poprawiam szablon cytowania |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 42: | Linia 42: | ||
|www = |
|www = |
||
}} |
}} |
||
'''Tommaso Antici''' (ur. [[10 maja]] [[1731]] w [[Recanati]], zm. [[4 stycznia]] [[1812]] tamże) – włoski dyplomata w służbie Polski, Bawarii i Kolonii, [[markiz]], [[opat komendatoryjny]] [[Opactwo Cystersów w Gościkowie-Paradyżu|paradyski]] w 1782 |
'''Tommaso Antici''' (ur. [[10 maja]] [[1731]] w [[Recanati]], zm. [[4 stycznia]] [[1812]] tamże) – włoski dyplomata w służbie Polski, Bawarii i Kolonii, [[markiz]], [[opat komendatoryjny]] [[Opactwo Cystersów w Gościkowie-Paradyżu|paradyski]] w 1782<ref>Kolęda warszawska na rok 1782, [b.n.s].</ref>, ''[[chargé d’affaires]]'' Rzeczypospolitej w [[Państwo Kościelne|Państwie Kościelnym]] w 1766, minister pełnomocny Rzeczypospolitej w [[Państwo Kościelne|Państwie Kościelnym]] w 1768, [[kardynał]] w latach 1789–1798<ref>Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 143.</ref>. |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
30 maja 1766 król [[Stanisław August Poniatowski|Stanisław August]] mianował go na polskiego ''[[Chargé d’affaires]]'' przy Stolicy Apostolskiej w [[Rzym]]ie. Antici był typowym włoskim [[kondotier]]em dyplomatycznym. Początkowo łączył dyplomatyczne przedstawicielstwo polskie z przedstawicielstwem elektora Bawarii i elektora Kolonii, jednak zrezygnował z tego pod naciskiem Warszawy. 24 marca 1768 awansowany na ministra pełnomocnego. W 1768 roku uzyskał polski [[indygenat]]<ref>Edward Rawicz, Indygenat w Polsce za Stanisława Augusta, w: Rocznik Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu za rok 1924, Przemyśl 1924, s. 50.</ref>. Reprezentował Polskę przy Watykanie aż do III Rozbioru (1795). |
30 maja 1766 król [[Stanisław August Poniatowski|Stanisław August]] mianował go na polskiego ''[[Chargé d’affaires]]'' przy Stolicy Apostolskiej w [[Rzym]]ie. Antici był typowym włoskim [[kondotier]]em dyplomatycznym. Początkowo łączył dyplomatyczne przedstawicielstwo polskie z przedstawicielstwem elektora Bawarii i elektora Kolonii, jednak zrezygnował z tego pod naciskiem Warszawy. 24 marca 1768 awansowany na ministra pełnomocnego. W 1768 roku uzyskał polski [[indygenat]]<ref>Edward Rawicz, Indygenat w Polsce za Stanisława Augusta, w: Rocznik Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu za rok 1924, Przemyśl 1924, s. 50.</ref>. Reprezentował Polskę przy Watykanie aż do [[III rozbiór Polski|III Rozbioru (1795)]]. |
||
Na początku panowania Stanisława Augusta nie udało się niczego uzyskać od kurii rzymskiej. Stolica Apostolska niechętnie widziała reformatorskie dążenia w Polsce. [[Nuncjusz apostolski]] [[Angelo Maria Durini]] przybyły w 1767 |
Na początku panowania Stanisława Augusta nie udało się niczego uzyskać od kurii rzymskiej. Stolica Apostolska niechętnie widziała reformatorskie dążenia w Polsce. [[Nuncjusz apostolski]] [[Angelo Maria Durini]] przybyły w 1767 do Warszawy poparł na własną rękę [[Konfederacja barska|konfederatów barskich]], choć sam papież nie zdecydował się na jej poparcie. Anticiemu w 1772 udało się załatwić w Rzymie odwołanie Duriniego z Polski. W 1767 został kawalerem [[Order Świętego Stanisława|Orderu Świętego Stanisława]]<ref>Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 179.</ref>. W 1780 odznaczony [[Order Orła Białego|Orderem Orła Białego]] nr 650<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko r=Męclewska |imię r=Marta |rozdział= |imię=|tytuł=Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008 |wydanie=pierwsze |wydawca=ARX REGIA Ośrodek Wydawniczy Zamku Królewskiego w Warszawie |miejsce=Warszawa |rok=2008 |strony= 224 |isbn=978-83-7022-178-2}}</ref>. |
||
30 marca 1789 papież [[Pius VI]] wyniósł go do godności kardynalskiej, a 3 sierpnia tego samego roku został mu przyznany tytuł prezbitera [[Bazylika Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu|Santa Maria in Trastevere]]. |
30 marca 1789 papież [[Pius VI]] wyniósł go do godności kardynalskiej, a 3 sierpnia tego samego roku został mu przyznany tytuł prezbitera [[Bazylika Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu|Santa Maria in Trastevere]]. |
Wersja z 23:31, 15 sie 2019
Data i miejsce urodzenia |
10 maja 1731 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
4 stycznia 1812 |
prefekt Kongregacji Soborowej | |
Okres sprawowania |
1795-1798 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Diakonat |
2 lutego 1790 |
Kreacja kardynalska |
30 marca 1789 |
Kościół tytularny | |
Utrata godności kardynalskiej |
7 września 1798 |
Odznaczenia | |
Tommaso Antici (ur. 10 maja 1731 w Recanati, zm. 4 stycznia 1812 tamże) – włoski dyplomata w służbie Polski, Bawarii i Kolonii, markiz, opat komendatoryjny paradyski w 1782[1], chargé d’affaires Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1766, minister pełnomocny Rzeczypospolitej w Państwie Kościelnym w 1768, kardynał w latach 1789–1798[2].
Życiorys
30 maja 1766 król Stanisław August mianował go na polskiego Chargé d’affaires przy Stolicy Apostolskiej w Rzymie. Antici był typowym włoskim kondotierem dyplomatycznym. Początkowo łączył dyplomatyczne przedstawicielstwo polskie z przedstawicielstwem elektora Bawarii i elektora Kolonii, jednak zrezygnował z tego pod naciskiem Warszawy. 24 marca 1768 awansowany na ministra pełnomocnego. W 1768 roku uzyskał polski indygenat[3]. Reprezentował Polskę przy Watykanie aż do III Rozbioru (1795).
Na początku panowania Stanisława Augusta nie udało się niczego uzyskać od kurii rzymskiej. Stolica Apostolska niechętnie widziała reformatorskie dążenia w Polsce. Nuncjusz apostolski Angelo Maria Durini przybyły w 1767 do Warszawy poparł na własną rękę konfederatów barskich, choć sam papież nie zdecydował się na jej poparcie. Anticiemu w 1772 udało się załatwić w Rzymie odwołanie Duriniego z Polski. W 1767 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[4]. W 1780 odznaczony Orderem Orła Białego nr 650[5].
30 marca 1789 papież Pius VI wyniósł go do godności kardynalskiej, a 3 sierpnia tego samego roku został mu przyznany tytuł prezbitera Santa Maria in Trastevere.
W 1798 zrezygnował z godności kardynalskiej i wycofał się do Recanati, gdzie mieszkał aż do śmierci.
Przypisy
- ↑ Kolęda warszawska na rok 1782, [b.n.s].
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 143.
- ↑ Edward Rawicz, Indygenat w Polsce za Stanisława Augusta, w: Rocznik Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu za rok 1924, Przemyśl 1924, s. 50.
- ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 179.
- ↑ Marta Męclewska: Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008. Wyd. pierwsze. Warszawa: ARX REGIA Ośrodek Wydawniczy Zamku Królewskiego w Warszawie, 2008, s. 224. ISBN 978-83-7022-178-2.
Bibliografia
- {{{tytuł}}} [online], catholic-hierarchy.org (ang.). [dostęp 2018-07-31]
- Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572-1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN Warszawa 1982, s. 536-537.
- The Cardinals of the Holy Roman Church
- BBKL
- Maciej Loret, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 135. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0
- Ministrowie pełnomocni I Rzeczypospolitej
- Przedstawiciele dyplomatyczni Polski przy Stolicy Apostolskiej (I Rzeczpospolita)
- Włoscy dyplomaci
- Niemieccy dyplomaci
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (I Rzeczpospolita)
- Opaci paradyscy (komendatoryjni)
- Odznaczeni Orderem Świętego Stanisława (I Rzeczpospolita)
- Kardynałowie z nominacji Piusa VI
- Byli kardynałowie
- Polscy indygeni
- Urodzeni w 1731
- Zmarli w 1812