Pióropusznik strusi: Różnice pomiędzy wersjami

Pióropusznik strusi
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Klad	monilofity
Klasa	paprocie
Rząd	paprotkowce
Rodzina	onokleowate
Rodzaj	pióropusznik
Gatunek	pióropusznik strusi
	Nazwa systematyczna
	{{{nazwa łacińska}}} (L.) Tod.; Giorn. Sci. Nat. Econ. Palermo 1:235. 1866
	[[wikispecies:{{{wikispecies}}}\|Systematyka w Wikispecies]]
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 00:50, 28 gru 2020

Pióropusznik strusi (Matteuccia struthiopteris (L.) Todaro) – gatunek paproci należący do rodziny onokleowatych Onocleaceae.

Zasięg geograficzny

W Polsce występuje na pogórzu Karpat i Pienin, w Sudetach Zachodnich, Górach Świętokrzyskich i Bieszczadach. Rozproszony na nizinach, można go spotkać m.in. w Puszczy Augustowskiej i Boreckiej, nad Nysą i Bobrem, w Mazowieckim Parku Krajobrazowym, na Równinie Warmińskiej (w rezerwacie florystycznym Pióropusznikowy Jar).

Morfologia

Roślina wieloletnia z krótkim kłączem, z którego wyrastają lejkowato pojedyncze, podwójnie pierzaste liście płonne (asymilacyjne) wysokości 30–150 cm. Są lancetowate w zarysie i mocno zwężają się ku dołowi, posiadają bardzo krótki ogonek liściowy. W sierpniu lub wrześniu z wnętrza lejka wyrasta krótszy (do 60 cm długości), sztywny, początkowo zielony – później ciemnobrunatny, jednokrotnie pierzasty liść zarodnionośny, podobny do strusiego pióra (skąd pochodzi nazwa paproci). Zarodnikowanie przypada na wrzesień-październik. Stosunkowo duże, ciemnobrunatne (czasem również czarne) zarodniki znajdują się w kubkach zarodnikowych leżących na obrzeżach blaszek liściowych, kiełkują po 14–22 dniach. Liście płonne zasychają wcześniej, pozostawiając na zimę tylko brunatne liście zarodnikowe. Paproć ta odznacza się zatem dwupostaciowością liści, tj. trofofil (część liścia zaopatrująca roślinę w substancje odżywcze) i sporofil (część liścia wytwarzająca zarodniki) występują oddzielne.

Ekologia

Siedliska pióropusznika to brzegi potoków, wilgotne zbocza, mokre łąki i leśne polany.

Zagrożenie i ochrona

W Polsce roślina podlega częściowej ochronie prawnej nieprzerwanie od 1946 roku (w rozporządzeniach zamieszczana z nazwą naukową Matteucia struthiopteris)^[2]^[3].

Zastosowanie i uprawa

Roślina chętnie uprawiana w ogródkach jako ozdobna.

Wymagania: lubi wilgotne i zacienione miejsca, lecz jako mało wymagający toleruje również słońce i półcień. Gleba próchnicza z dużym dodatkiem torfu (inne rodzaje gleby mogą spowolnić ekspansję rośliny). Wrażliwa na przesuszenie gleby. Mrozoodporna.
Rozmnażanie: wiosną, za pomocą wytwarzanych rozłogów.
Uprawa: Ze względu na ekspansywność nadaje się raczej do większych założeń ogrodowych, w przeciwnym wypadku należy uważać by nie zagłuszyła innych roślin.

Przypisy

↑ Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf: A classification for extant ferns. Taxon 55(3): 705–731, 2006. [dostęp 2009-11-13]. (ang.).
↑ Rozporządzenie Ministra Oświaty z dnia 29 sierpnia 1946 r. wydane w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych i z Ministrem Leśnictwa w sprawie wprowadzenia gatunkowej ochrony roślin (Dz.U. z 1946 r. nr 70, poz. 384).
↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 2014 r. poz. 1409).

Bibliografia

Martin Červenka, Viera Feraková, Milan Haber, Jarosłav Kresánek, Libuše Paclová, Vojtech Peciar, Ladislav Šomšak (red. nauk.), Świat roślin skał i minerałów, Warszawa, Oficyna Wydawnicza Multico, 1993 ISBN 83-7073-035-3.

[smith-1] Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf: A classification for extant ferns. Taxon 55(3): 705–731, 2006. [dostęp 2009-11-13]. (ang.).

[rozp1946-2] Rozporządzenie Ministra Oświaty z dnia 29 sierpnia 1946 r. wydane w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych i z Ministrem Leśnictwa w sprawie wprowadzenia gatunkowej ochrony roślin (Dz.U. z 1946 r. nr 70, poz. 384).

[rozp2014-3] Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 2014 r. poz. 1409).

[2]

[3]

@@ Linia 41: / Linia 41: @@
 # <ref name=rozp1946>Rozporządzenie Ministra Oświaty z dnia 29 sierpnia 1946 r. wydane w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych i z Ministrem Leśnictwa w sprawie wprowadzenia gatunkowej ochrony roślin ({{Dziennik Ustaw|rok=1946|numer=70|pozycja=384}}).</ref>
 # <ref name=rozp2014>Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin ({{Dziennik Ustaw|rok=2014|numer=0|pozycja=1409}}).</ref>
-# <ref name=smith>{{cytuj stronę | url=http://www.jstor.org/stable/25065646  |rok= 2006 |tytuł=A classification for extant ferns | autor=Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf |opublikowany=''Taxon'' 55(3): 705–731 | data dostępu=2009-11-13 |język=en}}</ref>
+# <ref name=smith>{{cytuj stronę | url=https://www.jstor.org/stable/25065646  |rok= 2006 |tytuł=A classification for extant ferns | autor=Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf |opublikowany=''Taxon'' 55(3): 705–731 | data dostępu=2009-11-13 |język=en}}</ref>
 }}