Bitwa pod Płowcami: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Zobacz też: linki zewnętrzne |
wynik |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
|data = [[27 września]] [[1331]] |
|data = [[27 września]] [[1331]] |
||
|miejsce = okolice [[Płowce (województwo kujawsko-pomorskie)|Płowiec]] |
|miejsce = okolice [[Płowce (województwo kujawsko-pomorskie)|Płowiec]] |
||
|wynik = nierozstrzygnięty |
|wynik = nierozstrzygnięty, odstąpienie Krzyżaków od marszu na Brześć i wycofanie do Torunia |
||
|przyczyna = |
|przyczyna = |
||
|terytorium = |
|terytorium = |
||
Wersja z 12:20, 27 wrz 2011
| Wojna polsko-krzyżacka 1327-1332 | |||
 {{{opis grafiki}}} | |||
| Czas |
{{{czas}}} | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
okolice Płowiec | ||
| Wynik |
nierozstrzygnięty, odstąpienie Krzyżaków od marszu na Brześć i wycofanie do Torunia | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie świata  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |||
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |||
Szablon:Wojna polsko-krzyżacka 1327-1332 Bitwa pod Płowcami – bitwa stoczona 27 września 1331 na polach wsi Płowce pomiędzy wojskami Władysława Łokietka a oddziałami zakonu krzyżackiego pod wodzą komtura krajowego chełmińskigo Otto von Lauterberga, marszałka zakonu Dietricha von Altenburga, wielkiego komtura Otto von Bonsdorfa.
Przed bitwą wojska krzyżackie w sile około 7000, podzieliły się na trzy części. Tylko jedną z nich dowodzoną przez marszałka Altenburga (tylną straż) zaatakował Łokietek, główne siły pod wodzą Lauterberga pośpieszyły wcześniej z Radziejowa do Brześcia.
Kontakt wojsk polskich z wojskami krzyżackimi pierwszy nawiązał oddział starosty wielkopolskiego Wincentego z Szamotuł. To on właśnie szedł w straży przedniej wojsk Łokietka. Do starcia doszło przy zupełnym zaskoczeniu z obu stron, panowała całkowita mgła (jak opisuje to krzyżacki kronikarz – rycerze słyszeli się, ale nie mogli się zobaczyć). Obydwie strony podzieliły swe wojska na pięć oddziałów. Król Łokietek podał hasło bojowe dla wojsk polskich "Kraków" (to samo hasło służyło później konnemu rycerstwu polskiemu podczas bitwy pod Grunwaldem). Polacy otoczyli słabszego liczebnie przeciwnika. Marszałek Altenburg bronił się w oparciu o posiadane wozy taborowe. Wojska zwierały się trzykrotnie. Dopiero przy trzeciej szarży polskich wojsk doszło do rozstrzygnięcia. Pomógł przypadek. Przebity strzałą padł koń, na którym siedział krzyżacki chorąży, brat Iwan. Niósł on wielką chorągiew zakonu z czarnym złoconym krzyżem. Choć chorążemu nic się nie stało, nie można było podnieść chorągwi, przytroczonej do siodła. Nagłe zniknięcie chorągwi, służącej do wydawania rozkazów i stanowiącej dla każdego walczącego punkt orientacyjny w wirze bitwy, wywołało błyskawiczną panikę w wojsku zakonu. Szeregi krzyżackie zostały rozerwane, a oddział Altenburga rozbity. Sam wielki marszałek, ciężko ranny w twarz, dostał się do niewoli. Poległ cały szereg dostojników zakonu: wielki komtur Otto von Bonsdorf, komtur elbląski Herman von Oettingen i komtur gdański Albrecht von Ore, w sumie 56 braci krzyżackich.
Oddział Altenburga został doszczętnie rozbity, ale nie był to koniec całej bitwy. Wkrótce nadciągnęły główne siły krzyżackie, które wcześniej podążały do Brześcia. Zawróciły po wezwaniu pomocy przez niedobitki straży tylnej. W bitwie popołudniowej o wiele większym powodzeniem cieszyli się Krzyżacy. Jak przekazują kronikarze "Polacy podali tyły". Krzyżacy odbili większość więźniów, tabory i wielką chorągiew zakonu. Polacy wzięli jednakże do niewoli kolejnych 40 braci-rycerzy, wielu innych znaczniejszych rycerzy i jeszcze więcej zbrojnych krzyżackich. Krzyżacy pochwycili ok. 100 znacznych i znaczniejszych rycerzy polskich, oraz licznych zbrojnych. Luaterberg komtur chełmiński pomimo zwycięstwa w drugiej fazie bitwy i odrzucenia wojsk polskich, podjął decyzję natychmiastowego odwrotu do Torunia. Decyzja o wycofaniu wojsk do własnego państwa oznaczała zarazem przerwanie całej kampanii na ziemiach polskich.
Obie strony po bitwie starały się wykorzystać propagandowo swoje sukcesy. Bitwa, choć nierozstrzygnięta, wzmocniła morale wojsk polskich. Krzyżacy zaczęli liczyć się z Polakami na ich terytorium.
Jak podaje Długosz z pola bitwy Łokietek wycofał swojego jedynego syna Kazimierza Wielkiego, gdyż bardziej niż na sukcesie militarnym zależało mu na zabezpieczeniu tronu. Niektóre źródła podają, że królewicz Kazimierz uciekł z pola bitwy w czasie drugiego starcia z Krzyżakami.