Przejdź do zawartości

Dietrich von Altenburg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dietrich von Altenburg
ilustracja
Wizerunek herbu
Herb Dietricha von Altenburg jako wielkiego mistrza
Wielki mistrz zakonu krzyżackiego
Okres

od 1335
do 1341

Poprzednik

Luther von Braunschweig

Następca

Ludolf König von Wattzau

Dane biograficzne
Miejsce urodzenia

prawdopodobnie w Turyngii

Data i miejsce śmierci

6 października 1341
Toruń

Miejsce spoczynku

Zamek w Malborku - kaplica św. Anny

Dietrich von Altenburg (zm. 6 października 1341) – wielki mistrz zakonu krzyżackiego w latach 13351341[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dietrich pochodził z Altenburga w Turyngii, gdzie jego ojciec był burgrabią. Od 1320 pełniąc funkcję komtura Ragnety zorganizował najazd tzw. rejzę na Litwę, w czasie którego zostały spustoszone przedmieścia Wilna[2]. W latach 1326–1331 był komturem Bałgi i wójtem Natangii. Altenburg w pierwszym roku urzędowania w Bałdze założył miasto Bartoszyce (obok zamku, na lewym brzegu Łyny) oraz nakazał wybudować zamek w Sątocznie.

Od 1331 do czasu wybrania go na wielkiego mistrza pełnił urząd wielkiego marszałka, prowadząc najazdy zakonu krzyżackiego na Kujawy i Wielkopolskę. Dietrich von Altenburg w czasie bitwy pod Płowcami został ranny. Była to rana cięta przez cały policzek aż do ust[3]. Następnie dostał się do polskiej niewoli. W następnej fazie bitwy został jednak uwolniony. Po bitwie w ramach odwetu rozkazał wymordować polskich jeńców, z których ocaleć miało 56 najcenniejszych[4].

W następnym 1332 roku, po odbudowaniu zakonnych sił zbrojnych, systematycznie zdobywał dalsze miasta i zamki na Kujawach. Po nieskutecznym kontrataku polskim wojnę zakończono rozejmem w 1332[5].

Jako wielki mistrz rozbudowywał zamki, w tym w Malborku, gdzie wybudował stały most przez Nogat. Historyk Max Toeppen przypuszczał, że Altenburg kazał wybudować zamki w Giżycku, Kętrzynie i Wystruci. Wielki mistrz utworzył też nową komturię w Ostródzie. Rozwój kraju był kontynuowany wraz z powstawaniem nowych wsi i majątków[5].

Wydał statuty regulujące życie zakonne zmieniające zasady dotyczące stosowania pokuty i ćwiczeń duchowych. W celu zachowania skromności i prostoty zostało zabronione wykorzystanie herbów rodowych i osobistych pieczęci. Także godność wielkiego mistrza miała być oznaczona wyłącznie czarnym krzyżem z umieszczonym wewnątrz złotym krzyżem i orłem cesarskim pośrodku. Jako zwierzchnik zakonu zapewniał zachowanie dyscypliny w wielu ustawach. Za jego rządów, najwyraźniej popierany przez niego, trwał rozkwit niemieckojęzycznej literatury zakonu krzyżackiego[5].

Po niekorzystnym dla zakonu wyroku sądu papieskiego z 16 września 1339, w następstwie którego Krzyżacy mieli zwrócić Kujawy, ziemię dobrzyńską i Pomorze Gdańskie – zamierzał negocjować z królem Kazimierzem Wielkim warunki zwrotu zagarniętych ziem. W tym celu udał się do Torunia, gdzie zachorował i zmarł 6 października 1341 w otoczeniu dostojników zakonu. Jako pierwszy z wielkich mistrzów krzyżackich pochowany został w kaplicy św. Anny na zamku w Malborku[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Paweł Pizuński, Poczet wielkich mistrzów krzyżackich Wydawnictwo Arenga Skarszewy, s.74.
  2. Paweł Pizuński, Poczet wielkich mistrzów krzyżackich Wydawnictwo Arenga Skarszewy, s.71.
  3. Paweł Pizuński, Poczet wielkich mistrzów krzyżackich Wydawnictwo Arenga Skarszewy, s.73.
  4. Marian Biskup, Wojny Polski z Zakonem Krzyżackim 1308-1521 Wydawnictwo Marpress Gdańsk 1993, s.31.
  5. a b c d Altenburg, Dietrich von. Claus Konrad. kulturstiftung.org. [dostęp 2021-10-30].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]