Pałac Mirów w Książu Wielkim: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne |
→Bibliografia: drobne merytoryczne |
||
Linia 55: | Linia 55: | ||
* Madejski E, Brzezińska W., Madejska-Tkaczyk S., Madejski L., ''Dzieje Książa Wielkiego do 2004 r.,'' Książ Wielki 2011 |
* Madejski E, Brzezińska W., Madejska-Tkaczyk S., Madejski L., ''Dzieje Książa Wielkiego do 2004 r.,'' Książ Wielki 2011 |
||
*Madejski E., ''Pałac Myszkowskich w Książu Wielkim'', [[Ochrona Zabytków]], III, 1950, s. 46 |
|||
* ''Zabytki sztuki w Polsce. Małopolska,'' Warszawa 2016 |
* ''Zabytki sztuki w Polsce. Małopolska,'' Warszawa 2016 |
||
Wersja z 10:50, 24 kwi 2020
nr rej. 115/3/57 z 24 stycznia 1957 oraz 979 z 3 lipca 1978[1] | |
Pałac od strony zachodniej | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres |
ul. Wincentego Witosa 10 |
Typ budynku |
Pałac |
Architekt | |
Ukończenie budowy |
1585-1595 |
Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie gminy Książ Wielki | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |
Położenie na mapie powiatu miechowskiego | |
50°26′25,12″N 20°08′57,41″E/50,440311 20,149281 |
Pałac Mirów – rezydencja Myszkowskich zbudowana w XVI wieku w Książu Wielkim i częściowo nadbudowana w XIX wieku. Obecnie mieszcząca Zespół Szkół im. Wincentego Witosa oraz Zespół Szkół Rolniczych.
Pałac renesansowy
Pałac został zaprojektowany i zbudowany w latach 1585-1595 wg projektu włoskiego architekta Santiego Gucciego na zlecenie biskupa krakowskiego Piotra Myszkowskiego oraz jego bratanka i spadkobiercy Piotra Myszkowskiego, późniejszego kasztelana wojnickiego[2]. Pałac zbudowano na planie prostokąta z ryzalitami na osi obu elewacji i bocznymi aneksami mieszczącymi wewnątrz schody. Całe założenie, którego centralną częścią jest pałac oparto na osi wytyczonej na linii wschód-zachód, która biegła w kierunku kościoła augustianów w Książu. Obiekt pałacowy wraz z kaplicą i biblioteką znajdował się na wydłużonym prostokątnym tarasie, zakończonym parą bastionów na zachodnich narożnikach od strony miasta. Na zboczu w kierunku miasta, ukształtowano nieistniejący już geometryczny ogród z układem tarasów. Parter i I piętro zostały ozdobione jednolitą rustyką - taką samą jak na Kaplicy Myszkowskich przy kościele Dominikanów w Krakowie. Obramienia okienne dekorowane są herbem Jastrzębiec, którym posługiwali się Myszkowscy.
Od 1601 roku istniała Ordynacja Pińczowska i pałac „Na Mirowie” (nazwa wywodziła się od starszej siedziby Myszkowskich w Mirowie) pełnił funkcję jednej z jej głównych siedzib. W roku 1729 pałac po wymarciu Myszkowskich majątek przeszedł w ręce rodziny Wielopolskich.
Przebudowy w XIX wieku
Dawniej pałac był zwieńczony dachem ze szczytami, podobnymi do istniejącego do dzisiaj nad pawilonami bocznymi. W 1809 roku doszło do przebudowy na zlecenie Franciszka Wielopolskiego, którą wykonał architekt Józef Lebroni usuwając renesansowe szczyty. W latach 1841-1846 doszło do poważnej zmiany architektonicznej polegającej na nadbudowie centralnego ryzalitu o trzecie piętro w stylu berlińskiego neogotyku[2]. Był to jedyny zrealizowany element przebudowy z projektu opracowanego przez Fryderyka Augusta Stülera[2].
Pałac był zamieszkany do 1945 r. Po 1949 r. został wyremontowany po zniszczeniach wojennych i od tego czasu jest użytkowany na cele szkolne.
Pałac jest jednym z zabytków objętych programem "Szlak Renesansu w Małopolsce", realizowanym przez Stowarzyszenie Willa Decjusza.
-
Wnętrze kaplicy
-
Kaplica pałacowa
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 marca 2024, s. 98 [dostęp 2011-06-11] .
- ↑ a b c zespół pałacowy, Książ Wielki - Zabytek.pl [online], zabytek.pl [dostęp 2020-02-21] (pol.).
Bibliografia
- Madejski E, Brzezińska W., Madejska-Tkaczyk S., Madejski L., Dzieje Książa Wielkiego do 2004 r., Książ Wielki 2011
- Madejski E., Pałac Myszkowskich w Książu Wielkim, Ochrona Zabytków, III, 1950, s. 46
- Zabytki sztuki w Polsce. Małopolska, Warszawa 2016