Piotr Myszkowski (biskup)

Piotr Myszkowski
Data urodzenia	1505
Data śmierci	5 kwietnia 1591
	Biskup płocki
Okres sprawowania	1567–1577
	Biskup krakowski
Okres sprawowania	1577–1591
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	5 lipca 1577
Sakra biskupia	brak danych
	Multimedia w Wikimedia Commons

Piotr Myszkowski (ur. ok. 1505^[1] w Przeciszowie, zm. 5 kwietnia 1591 w Krakowie) – biskup płocki i krakowski oraz podkanclerzy koronny, sekretarz wielki koronny i królewski, prepozyt płockiej kapituły katedralnej w latach 1562–1568^[2], proboszcz gnieźnieński, płocki, łęczycki i warszawski, dziekan krakowski, kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej od 1549 roku, sekretarz Zygmunta II Augusta^[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Piotr Myszkowski herbu Jastrzębiec studiował na Akademii Krakowskiej od 1527 r. wspierany finansowo przez biskupa krakowskiego Piotra Tomickiego. Dalsze studia odbył w Padwie (po 1535 r.) i Rzymie (1542 r.). W 1544 r. został mianowany kanonikiem krakowskim i gnieźnieńskim. Biskup płocki w latach 1567–1577, przeniesiony na biskupstwo krakowskie 5 lipca 1577 roku, podkanclerzy koronny, sekretarz wielki koronny od 1559 roku, scholastyk krakowski, dziekan krakowski w 1560 roku^[4], Jako ksiądz i biskup zgromadził ogromny majątek ziemski, który stanowiły 3 miasta i 78 wsi oraz zamki w Bobolicach, Książu Wielkim i Mirowie^[5], z którego po jego śmierci bratankowie Piotr i Zygmunt Myszkowscy utworzyli w 1601 r. tzw. Ordynację Myszkowskich^[6].

Piotr Myszkowski pracował również jako sekretarz królewski, a od 1559 r. na dworze króla Zygmunta Augusta zajmował stanowisko podkanclerzego. Był sygnatariuszem aktu unii lubelskiej 1569 roku^[7]. W 1573 roku potwierdził elekcję Henryka III Walezego na króla Polski^[8]. Jako biskup krakowski zabiegał o wydanie edyktów przeciw braciom polskim. W 1580 r. zwołał synod diecezjalny. Rozbudował pałace biskupów krakowskich w Kielcach i Bodzentynie. Popierał działalność jezuitów. Za czasów jego rządów ks. Piotr Skarga założył w Krakowie Arcybractwo Miłosierdzia. Sprzyjał także zakonowi dominikanów. Zgromadził wokół siebie wielu intelektualistów i uczonych. Był mecenasem Jana Kochanowskiego. Został pochowany w kaplicy św. Dominika przy kościele OO Dominikanów. Kaplica ta jest dziełem Santi Gucciego, mauzoleum rodu Myszkowskich.

Był uczestnikiem zjazdu w Stężycy w 1575 roku^[9]. W 1575 podpisał elekcję cesarza Maksymiliana II Habsburga^[10].

↑ ^a ^b Wielka ilustrowana encyklopedia powszechna, Wydawnictwo Gutenberga Kraków,Tom XI, s. 65,
↑ Antoni Julian Nowowiejski, Płock : monografia historyczna / napisana podczas wojny wszechświatowej i wydrukowana w roku 1930, Płock [1931], s. 354.
↑ Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. III, Gniezno 1883, s. 68.
↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 146.
↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Wiedza Powszechna, Warszawa 1967, s. 11,
↑ Krzysztof Myśliński, Pałac Wielopolskich w Chrobrzu siedziba Ordynacji Myszkowskich, Kielce 2012, s. 74
↑ Volumina Legum, t. II, Petersburg 1859. s. 87.
↑ Świętosława Orzelskiego bezkrólewia ksiąg ośmioro 1572–1576, Kraków 1917, s. 149.
↑ Paweł Rybak, Zjazd Szlachty w Stężycy (Maj–Czerwiec 1575 r.). Na tle drugiego bezkrólewia, Toruń 2002, s. 203.
↑ Leszek Kieniewicz, Senat za Stefana Batorego, Warszawa 2000, s. 299.