Piotr Myszkowski (ur. ok. 1505[2] w Przeciszowie, zm. 5 kwietnia 1591 w Krakowie) – biskup płocki i krakowski oraz podkanclerzy koronny, sekretarz wielki koronny i królewski.
Medal z wizerunkiem Piotra Myszkowskiego 1620.
Piotr Myszkowski herbu Jastrzębiec studiował na Akademii Krakowskiej od 1527 r. wspierany finansowo przez bpa krakowskiego Piotra Tomickiego. Dalsze studia odbył w Padwie (po 1535 r.) i Rzymie (1542 r.). W 1544 r. został mianowany kanonikiem krakowskim i gnieźnieńskim. Biskup płocki w latach 1567-1577, przeniesiony na biskupstwo krakowskie 5 lipca 1577 roku, podkanclerzy koronny, sekretarz wielki koronny od 1559 roku, scholastyk krakowski, dziekan krakowski w 1560 roku,[3] Jako ksiądz i biskup zgromadził ogromny majątek ziemski który stanowiły 3 miasta i 78 wsi oraz zamki w Bobolicach, Książu Wielkim i Mirowie[4], z którego po jego śmierci bratankowie Piotr i Zygmunt Myszkowscy utworzyli w 1601 r. tzw. Ordynację Myszkowskich[5].
-
Piotr Myszkowski pracował również jako sekretarz królewski, a od 1559 r. na dworze króla Zygmunta Augusta zajmował stanowisko podkanclerzego. Był sygnatariuszem aktu unii lubelskiej 1569 roku[6]. W 1573 roku potwierdził elekcję Henryka III Walezego na króla Polski[7]. Jako biskup krakowski zabiegał o wydanie edyktów antyariańskich. W 1580 r. zwołał synod diecezjalny. Rozbudował pałace biskupów krakowskich w Kielcach i Bodzentynie. Popierał działalność jezuitów. Za czasów jego rządów ks. Piotr Skarga założył w Krakowie Arcybractwo Miłosierdzia. Sprzyjał także zakonowi dominikanów. Zgromadził wokół siebie wielu intelektualistów i uczonych. Był mecenasem Jana Kochanowskiego. Został pochowany w kaplicy św. Dominika przy kościele OO Dominikanów. Kaplica ta jest dziełem Santi Gucciego, mauzoleum rodu Myszkowskich.
W 1575 podpisał elekcję cesarza Maksymiliana II Habsburga[8].
Przypisy
- ↑ Wielka ilustrowana encyklopedia powszechna, Wydawnictwo Gutenberga Kraków,Tom XI, s. 65,
- ↑ Wielka ilustrowana encyklopedia powszechna, Wydawnictwo Gutenberga Kraków,Tom XI, s. 65,
- ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 146.
- ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Wiedza Powszechna, Warszawa 1967, s. 11,
- ↑ Krzysztof Myśliński, Pałac Wielopolskich w Chrobrzu siedziba Ordynacji Myszkowskich, Kielce 2012, s. 74,
- ↑ Volumina Legum, t. II, Petersburg 1859. s. 87.
- ↑ Świętosława Orzelskiego bezkrólewia ksiąg ośmioro 1572-1576, Kraków 1917, s. 149.
- ↑ Leszek Kieniewicz, Senat za Stefana Batorego, Warszawa 2000, s. 299.
|
Biskupi płoccy |
|
| Biskupi diecezjalni |
|
|
| Biskupi koadiutorzy |
|
|
| Biskupi pomocniczy |
|
|
