Johann Gropper: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
poprawa linków |
Krzysiek10 (dyskusja | edycje) poprawa linków |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Od [[1516]] studiował w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]] filozofię i prawo, w [[1525]] uzyskał doktorat z prawa. Prawdopodobnie w tym samym roku przyjął [[święcenia kapłańskie]]. W [[1526]] r. został kanclerzem arcybiskupiego księstwa kolońskiego, w [[1525]] oficjałem kanonika Hermana z Neuenahr, w [[1527]] scholastykiem St. Gereon, w [[1529]] był przez krótki czas profesorem prawa na uniwersytecie w Kolonii, w [[1532]] kanonikiem, w [[1533]] scholastykiem a wreszcie w [[1543]] dziekanem [[kapituła|kapituły]] w Xanten, a także tamtejszym proboszczem. Od [[1547]] był prepozytem i [[Archidiakon|archidiakonem]] [[Bonn|bońskim]]. |
Od [[1516]] studiował w [[Kolonia (Niemcy)|Kolonii]] filozofię i prawo, w [[1525]] uzyskał doktorat z prawa. Prawdopodobnie w tym samym roku przyjął [[święcenia kapłańskie]]. W [[1526]] r. został kanclerzem arcybiskupiego księstwa kolońskiego, w [[1525]] oficjałem kanonika Hermana z Neuenahr, w [[1527]] scholastykiem St. Gereon, w [[1529]] był przez krótki czas profesorem prawa na uniwersytecie w Kolonii, w [[1532]] kanonikiem, w [[1533]] scholastykiem a wreszcie w [[1543]] dziekanem [[kapituła|kapituły]] w Xanten, a także tamtejszym proboszczem. Od [[1547]] był prepozytem i [[Archidiakon|archidiakonem]] [[Bonn|bońskim]]. |
||
W 1529 brał udział w |
W 1529 brał udział w [[sejm Rzeszy w Spirze#Sejm Rzeszy 1529 roku|sejmie Rzeszy w Spirze]], a w [[1530]] w sejmie w [[Augsburg]]u jak przedstawiciel biskup [[Münster]]. Był związany z [[Erazm z Rotterdamu|Erazmem z Rotterdamu]] i uważany za jednego z jego zwolenników. |
||
Przyczynił się do reformy i usprawnienia świeckiej administracji księstwa arcybiskupiego Kolonii i kodyfikacji praw krajowych tego księstwa. Zorganizował [[synod]] prowincjalny w Kolonii, który odbył się w marcu [[1536]]. Wydając drukiem jego statuty, dołączył do nich opracowaną przez siebie ''Formula Visitationis'' która była cenną pomocą dla wizytatorów, zwłaszcza w obliczu szerzącej się reformacji oraz ''Enchiridion christiane institutionis'', rodzaj podręcznika nauki katolickiej, który był źródłem inspiracji dla przedtrydenckiej odnowy Kościoła. Zbliżał się w nim do [[Luteranizm|luterańskiej]] nauki o usprawiedliwieniu, jednak odrzucał naukę o powszechnym kapłaństwie broniąc tradycyjnego nauczania o 7 sakramentach i bronił prymatu papieskiego. |
Przyczynił się do reformy i usprawnienia świeckiej administracji księstwa arcybiskupiego Kolonii i kodyfikacji praw krajowych tego księstwa. Zorganizował [[synod]] prowincjalny w Kolonii, który odbył się w marcu [[1536]]. Wydając drukiem jego statuty, dołączył do nich opracowaną przez siebie ''Formula Visitationis'' która była cenną pomocą dla wizytatorów, zwłaszcza w obliczu szerzącej się reformacji oraz ''Enchiridion christiane institutionis'', rodzaj podręcznika nauki katolickiej, który był źródłem inspiracji dla przedtrydenckiej odnowy Kościoła. Zbliżał się w nim do [[Luteranizm|luterańskiej]] nauki o usprawiedliwieniu, jednak odrzucał naukę o powszechnym kapłaństwie broniąc tradycyjnego nauczania o 7 sakramentach i bronił prymatu papieskiego. |
||
| Linia 11: | Linia 11: | ||
Przeprowadził reformy w arcybiskupstwie chroniąc je przed [[reformacja|reformacją]] i sekularyzacją. Zalecał wizytacje w parafiach. Wskazywał na konieczność większej gorliwości wśród duchowieństwa, jako najlepszy środek reformy; wydał w tym celu ''Libellus piarum precum''. |
Przeprowadził reformy w arcybiskupstwie chroniąc je przed [[reformacja|reformacją]] i sekularyzacją. Zalecał wizytacje w parafiach. Wskazywał na konieczność większej gorliwości wśród duchowieństwa, jako najlepszy środek reformy; wydał w tym celu ''Libellus piarum precum''. |
||
Wspólnie z Juliuszem von von Pflug brał udział w [[1540]] w dysputach teologicznych w Hagenau i na sejmie w [[Wormacja|Wormacji]]. Od [[1540]] wspierał wysiłki cesarza [[Karol V Habsburg|Karola V]] zmierzające do zawarcia ugody z reformatorami na [[Reichstag|sejmach Rzeszy]] w Wormacji, [[Ratyzbona|Ratyzbonie]] w [[1541]] i [[Augsburg]]u w [[1548]] r. Był zwolennikiem kompromisu z nauką [[Marcin Luter|Marcina Lutra]] i [[Filip Melanchton|Filipa Melanchtona]]. Miał znaczy wpływ na redakcję ''[[Interim |
Wspólnie z Juliuszem von von Pflug brał udział w [[1540]] w dysputach teologicznych w Hagenau i na sejmie w [[Wormacja|Wormacji]]. Od [[1540]] wspierał wysiłki cesarza [[Karol V Habsburg|Karola V]] zmierzające do zawarcia ugody z reformatorami na [[Reichstag|sejmach Rzeszy]] w Wormacji, [[Ratyzbona|Ratyzbonie]] w [[1541]] i [[Augsburg]]u w [[1548]] r. Był zwolennikiem kompromisu z nauką [[Marcin Luter|Marcina Lutra]] i [[Filip Melanchton|Filipa Melanchtona]]. Miał znaczy wpływ na redakcję ''[[Interim augsburskie]]go''. |
||
W lutym [[1542]] prowadził wraz z [[ |
W lutym [[1542]] prowadził wraz z [[Martin Bucer|Marcinem Bucer]] rozmowy o reformach w arcybiskupstwie kolońskim. Jednak gdy będący zwolennikiem reformacji Bucer otrzymał zalecenia od arcybiskupa Hermana Wied by wygłosić ewangelickie kazanie w katedrze w Bonn, stał się przeciwnikiem Bucera. Gdy w [[1543]] r. arcybiskup koloński Herman Wied chciał wprowadzać reformacje w księstwie biskupim i zaprosił do Kolonii Filipa Melanchtona i innych ewangelickich teologów zdecydowanie się temu sprzeciwił i przy pomocy kapituły doprowadził do wygnania ewangelickich kaznodziejów oraz do złożenia arcybiskupa z urzędu w [[1546]] r. Następnie przy pomocy [[Jezuici|jezuitów]] prowadzi rekatolizację biskupstwa. |
||
Szukając kompromisowych formuł w odniesieniu do teologii protestanckiej sformułował naukę o podwójnym usprawiedliwieniu, która została w 1546 odrzucona przez Sobór Trydencki. W [[1552]] brał udział w obradach tego soboru jako teolog. W [[1555]] [[ |
Szukając kompromisowych formuł w odniesieniu do teologii protestanckiej sformułował naukę o podwójnym usprawiedliwieniu, która została w 1546 odrzucona przez Sobór Trydencki. W [[1552]] brał udział w obradach tego soboru jako teolog. W [[1555]] [[Paweł IV (papież)|Paweł IV]] kreował go kardynałem, jednak Gropper nie przyjął tej godności, prawdopodobnie z powodów zdrowotnych. |
||
Ostatnie miesiące życia spędził w Rzymie, podejrzewany o herezję. Mimo śledztwa prowadzonego przez inkwizycję, stał się nieoficjalnym doradcą papieża w sprawach niemieckich. W tym czasie zaprzyjaźnił się ze [[Stanisław Hozjusz |
Ostatnie miesiące życia spędził w Rzymie, podejrzewany o herezję. Mimo śledztwa prowadzonego przez inkwizycję, stał się nieoficjalnym doradcą papieża w sprawach niemieckich. W tym czasie zaprzyjaźnił się ze [[Stanisław Hozjusz|Stanisławem Hozjuszem]]. Na jego pogrzebie mowę żałobną wygłosił sam papież Paweł IV. |
||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
||
*[http://www.fiu.edu/~mirandas/bios1555-ii.htm#Gropper Biografia Jana Groppera] |
*[http://www.fiu.edu/~mirandas/bios1555-ii.htm#Gropper Biografia Jana Groppera] |
||
Wersja z 00:13, 9 lis 2010
Jan Gropper (ur. 24 lutego 1503 w Soest w Nadrenii Północnej-Westfalii, zm. 13 marca 1559 r. w Rzymie), katolicki teolog, kanonista, przeciwnik reformacji.
Od 1516 studiował w Kolonii filozofię i prawo, w 1525 uzyskał doktorat z prawa. Prawdopodobnie w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. W 1526 r. został kanclerzem arcybiskupiego księstwa kolońskiego, w 1525 oficjałem kanonika Hermana z Neuenahr, w 1527 scholastykiem St. Gereon, w 1529 był przez krótki czas profesorem prawa na uniwersytecie w Kolonii, w 1532 kanonikiem, w 1533 scholastykiem a wreszcie w 1543 dziekanem kapituły w Xanten, a także tamtejszym proboszczem. Od 1547 był prepozytem i archidiakonem bońskim.
W 1529 brał udział w sejmie Rzeszy w Spirze, a w 1530 w sejmie w Augsburgu jak przedstawiciel biskup Münster. Był związany z Erazmem z Rotterdamu i uważany za jednego z jego zwolenników.
Przyczynił się do reformy i usprawnienia świeckiej administracji księstwa arcybiskupiego Kolonii i kodyfikacji praw krajowych tego księstwa. Zorganizował synod prowincjalny w Kolonii, który odbył się w marcu 1536. Wydając drukiem jego statuty, dołączył do nich opracowaną przez siebie Formula Visitationis która była cenną pomocą dla wizytatorów, zwłaszcza w obliczu szerzącej się reformacji oraz Enchiridion christiane institutionis, rodzaj podręcznika nauki katolickiej, który był źródłem inspiracji dla przedtrydenckiej odnowy Kościoła. Zbliżał się w nim do luterańskiej nauki o usprawiedliwieniu, jednak odrzucał naukę o powszechnym kapłaństwie broniąc tradycyjnego nauczania o 7 sakramentach i bronił prymatu papieskiego.
Przeprowadził reformy w arcybiskupstwie chroniąc je przed reformacją i sekularyzacją. Zalecał wizytacje w parafiach. Wskazywał na konieczność większej gorliwości wśród duchowieństwa, jako najlepszy środek reformy; wydał w tym celu Libellus piarum precum.
Wspólnie z Juliuszem von von Pflug brał udział w 1540 w dysputach teologicznych w Hagenau i na sejmie w Wormacji. Od 1540 wspierał wysiłki cesarza Karola V zmierzające do zawarcia ugody z reformatorami na sejmach Rzeszy w Wormacji, Ratyzbonie w 1541 i Augsburgu w 1548 r. Był zwolennikiem kompromisu z nauką Marcina Lutra i Filipa Melanchtona. Miał znaczy wpływ na redakcję Interim augsburskiego.
W lutym 1542 prowadził wraz z Marcinem Bucer rozmowy o reformach w arcybiskupstwie kolońskim. Jednak gdy będący zwolennikiem reformacji Bucer otrzymał zalecenia od arcybiskupa Hermana Wied by wygłosić ewangelickie kazanie w katedrze w Bonn, stał się przeciwnikiem Bucera. Gdy w 1543 r. arcybiskup koloński Herman Wied chciał wprowadzać reformacje w księstwie biskupim i zaprosił do Kolonii Filipa Melanchtona i innych ewangelickich teologów zdecydowanie się temu sprzeciwił i przy pomocy kapituły doprowadził do wygnania ewangelickich kaznodziejów oraz do złożenia arcybiskupa z urzędu w 1546 r. Następnie przy pomocy jezuitów prowadzi rekatolizację biskupstwa.
Szukając kompromisowych formuł w odniesieniu do teologii protestanckiej sformułował naukę o podwójnym usprawiedliwieniu, która została w 1546 odrzucona przez Sobór Trydencki. W 1552 brał udział w obradach tego soboru jako teolog. W 1555 Paweł IV kreował go kardynałem, jednak Gropper nie przyjął tej godności, prawdopodobnie z powodów zdrowotnych.
Ostatnie miesiące życia spędził w Rzymie, podejrzewany o herezję. Mimo śledztwa prowadzonego przez inkwizycję, stał się nieoficjalnym doradcą papieża w sprawach niemieckich. W tym czasie zaprzyjaźnił się ze Stanisławem Hozjuszem. Na jego pogrzebie mowę żałobną wygłosił sam papież Paweł IV.