Karol d’Artois: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
kat. |
m drobne techniczne |
||
Linia 43: | Linia 43: | ||
}} |
}} |
||
'''Karol d'Artois''', it. ''Carlo Artus'' (ur. ok. 1298, zm. 31 sierpnia lub na początku września 1346) |
'''Karol d'Artois''', it. ''Carlo Artus'' (ur. ok. 1298, zm. 31 sierpnia lub na początku września 1346) – neapolitański szlachcic i urzędnik sądowy. Nieślubny syn [[Robert I Mądry|Roberta]], następcy tronu Neapolu i [[Cantelma Cantelmo]], pokojówka żony Roberta, [[Sancha z Majorki|Sanczy z Majorki]]. |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
Wersja z 16:56, 31 gru 2018
Herb Neapolu | |
hrabia Sant’Agata de’ Goti | |
Okres |
od 1345 |
---|---|
kanclerz Królestwa Neapolu | |
Okres |
od 1345 |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci |
31 sierpnia/ |
Ojciec | |
Matka | |
Rodzeństwo |
przyrodnie: |
Żona |
Marianna Scotto |
Dzieci |
Bertrand |
Karol d'Artois, it. Carlo Artus (ur. ok. 1298, zm. 31 sierpnia lub na początku września 1346) – neapolitański szlachcic i urzędnik sądowy. Nieślubny syn Roberta, następcy tronu Neapolu i Cantelma Cantelmo, pokojówka żony Roberta, Sanczy z Majorki.
Życiorys
Gdy w 1309 roku Robert został królem Neapolu, Karol zaistniał na dworze jako królewski bastard. W 1317 roku został szambelanem swego ojca i otrzymał władzę nad Pennaluce. W następnym roku Karol został stróżem zamku Santa Maria del Monte[1]. W 1322 roku otrzymał baronię Roccaromana. Na łożu śmierci w 1343 r. król Robert wyznaczył Karola i królową Sanczę na opiekunów wnuczek, tj. przyrodnich bratanic Karola, Joanny i Marii, córek Karola Andegaweńskiego.[2]
Po śmierci króla Roberta, korona przeszła na jego wnuczkę i bratanicę Karola, królową Joannę I. 20 maja 1345 r. Joanna ustanowiła swego wuja kanclerza Królestwa i jej osobistym doradcą. Z tej okazji stał się również hrabią Sant’Agata de’ Goti. Karol był jednym z głównych spiskowców przeciwko mężowi jego siostrzenicy, królowi Andrzejowi. Kiedy Andrzej został zamordowany we wrześniu 1345 roku, Karol został skazany na śmierć. Uciekł z dworu wraz z najstarszym synem, Bertrandem, i schronił się w swoim hrabstwie, jednak został pojmany przez Katarzynę II, łacińska cesarzowa i jej syna Ludwika z Tarentu, drugiego męża królowej Joanny.
Zmarł z powodu stresu lub trucizny w Melfi 31 sierpnia lub na początku września 1346 roku. Został pochowany w kościele św. Franciszka w Sant’Agata de’ Goti.
Życie rodzinne
Jego żoną była Marianna Scotto. Para miała czterech synów:
- Bertrand, zabójca króla Andrzeja,
- Ludwik, hrabia Sant’Agata de’ Goti,
- Carlotto,
- Rostaino.
Bibliografia
Van Kerrebrouck, Patrick (2000). Les Capétiens: 987-1328. 2. Franz Steiner Verlag. ISBN 2950150942.