The Spectator: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Linki zewnętrzne: usunięcie martwych linków |
kat. |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
{{Czasopismo infobox |
{{Czasopismo infobox |
||
|tytuł = The Spectator |
|tytuł = The Spectator |
||
|podtytuł = |
|podtytuł = |
||
|grafika = |
|grafika = |
||
|opis_grafiki = |
|opis_grafiki = |
||
|częstotliwość = |
|częstotliwość = |
||
|wydawca = |
|wydawca = |
||
|kraj = [[Wielka Brytania]] |
|kraj = [[Wielka Brytania]] |
||
|adres = |
|adres = |
||
|odpowiednik = |
|odpowiednik = |
||
|organizacja = |
|organizacja = |
||
|tematyka = |
|tematyka = |
||
|ukazuje_się_od = [[1711]] |
|ukazuje_się_od = [[1711]] |
||
|ukazywał_się_do = [[1714]] |
|ukazywał_się_do = [[1714]] |
||
|naczelny = |
|naczelny = |
||
|stali współpracownicy = |
|stali współpracownicy = |
||
|nakład = |
|nakład = |
||
|sprzedaż = |
|sprzedaż = |
||
|format = |
|format = |
||
|liczba_stron = |
|liczba_stron = |
||
|ISSN = |
|ISSN = |
||
|www = |
|www = |
||
|quote = |
|quote = |
||
}} |
}} |
||
'''The Spectator''' – pismo założone w 1711 roku w Wielkiej Brytanii. Głównymi pomysłodawcami i autorami piszącymi doń artykuły byli [[Richard Steele]] i [[Joseph Addison]]. Pismo przedstawiało [[Brytyjska Partia Wigów|wigowski]] pogląd na świat. Od momentu wydania pierwszego numeru datuje się często brytyjskie [[oświecenie (epoka)|oświecenie]] jako całość. Irlandczyk Steele i Anglik Addison podejmowali głównie tematykę społeczną i czasem naukową. „The Spectator” wydawano do 1714 roku. Zgromadzone później numery w jeden gruby tom były po 1714 roku dostępne w kawiarniach-czytelniach, jakich wówczas pełno było w [[Londyn]]ie i w bibliotekach. |
'''The Spectator''' – pismo założone w 1711 roku w Wielkiej Brytanii. Głównymi pomysłodawcami i autorami piszącymi doń artykuły byli [[Richard Steele]] i [[Joseph Addison]]. Pismo przedstawiało [[Brytyjska Partia Wigów|wigowski]] pogląd na świat. Od momentu wydania pierwszego numeru datuje się często brytyjskie [[oświecenie (epoka)|oświecenie]] jako całość. Irlandczyk Steele i Anglik Addison podejmowali głównie tematykę społeczną i czasem naukową. „The Spectator” wydawano do 1714 roku. Zgromadzone później numery w jeden gruby tom były po 1714 roku dostępne w kawiarniach-czytelniach, jakich wówczas pełno było w [[Londyn]]ie i w bibliotekach. |
||
| Linia 33: | Linia 33: | ||
Pismo ośmieszało elementy magiczne w życiu Anglików; wiarę w czary, alchemię, odczynianie, klątwy i legendy. Jednocześnie przedstawiając wiele możliwości rozumnego postępowania i popularyzując teorie filozoficzne przedstawione prostymi słowami. |
Pismo ośmieszało elementy magiczne w życiu Anglików; wiarę w czary, alchemię, odczynianie, klątwy i legendy. Jednocześnie przedstawiając wiele możliwości rozumnego postępowania i popularyzując teorie filozoficzne przedstawione prostymi słowami. |
||
[[Plik:Joseph Addison.png| |
[[Plik:Joseph Addison.png|thumb|180px|[[Joseph Addison]], malował [[Godfrey Kneller]]]] |
||
''The Spectator'' był obok broszur, które wydawał 70 lat potem [[Thomas Paine]] największym sukcesem wydawniczym XVIII wieku. [[Neil Postman]] szacował, że z jego treścią mogła być obeznana nawet 1/4 mieszkańców 600-tysięcznego [[Londyn]]u, gdyż był dostępny w kawiarniach i barach za darmo. Jednoczesny nakład dochodził do 50 tys. egzemplarzy, co było fenomenem w czasach, gdy nawet dzieła Paine’a były drukowane w ok. 20 tys. egz., podobnie jak powiastki [[Voltaire|Voltaire’a]]. |
''The Spectator'' był obok broszur, które wydawał 70 lat potem [[Thomas Paine]] największym sukcesem wydawniczym XVIII wieku. [[Neil Postman]] szacował, że z jego treścią mogła być obeznana nawet 1/4 mieszkańców 600-tysięcznego [[Londyn]]u, gdyż był dostępny w kawiarniach i barach za darmo. Jednoczesny nakład dochodził do 50 tys. egzemplarzy, co było fenomenem w czasach, gdy nawet dzieła Paine’a były drukowane w ok. 20 tys. egz., podobnie jak powiastki [[Voltaire|Voltaire’a]]. |
||
Taki sam tytuł („[[The Spectator (tygodnik)|The Spectator]]”) nosi dziś magazyn założony przez braci Berclay na początku XIX wieku. |
Taki sam tytuł („[[The Spectator (tygodnik)|The Spectator]]”) nosi dziś magazyn założony przez braci Berclay na początku XIX wieku. |
||
{{ka}} |
|||
{{ |
{{SORTUJ:Spectator}} |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Czasopisma anglojęzyczne]] |
||
[[Kategoria:Historia prasy]] |
[[Kategoria:Historia prasy]] |
||
| ⚫ | |||
[[Kategoria:Niewydawane czasopisma brytyjskie]] |
|||
[[Kategoria:Prasa w Londynie]] |
[[Kategoria:Prasa w Londynie]] |
||
[[Kategoria:Wielka Brytania w XVIII wieku]] |
[[Kategoria:Wielka Brytania w XVIII wieku]] |
||
[[Kategoria:Wydarzenia 1711]] |
[[Kategoria:Wydarzenia 1711]] |
||
| ⚫ | |||
Wersja z 23:03, 18 cze 2019
| Państwo |
|---|
The Spectator – pismo założone w 1711 roku w Wielkiej Brytanii. Głównymi pomysłodawcami i autorami piszącymi doń artykuły byli Richard Steele i Joseph Addison. Pismo przedstawiało wigowski pogląd na świat. Od momentu wydania pierwszego numeru datuje się często brytyjskie oświecenie jako całość. Irlandczyk Steele i Anglik Addison podejmowali głównie tematykę społeczną i czasem naukową. „The Spectator” wydawano do 1714 roku. Zgromadzone później numery w jeden gruby tom były po 1714 roku dostępne w kawiarniach-czytelniach, jakich wówczas pełno było w Londynie i w bibliotekach.
Przedtem gazety były właściwie jedynie biuletynami informacyjnymi, nie wyrażały żadnej opinii i nie miały ambicji ulepszania społeczeństwa. „The Spectator” był pierwszy. Ideę naśladowano w wielu krajach; Niemczech, Francji i Włoszech („Osservatore”). Pod koniec XVIII wieku Stanisław August Poniatowski, wielki anglofil patronował stworzeniu polskiego odpowiednika – „Monitora”.
Pismo ośmieszało elementy magiczne w życiu Anglików; wiarę w czary, alchemię, odczynianie, klątwy i legendy. Jednocześnie przedstawiając wiele możliwości rozumnego postępowania i popularyzując teorie filozoficzne przedstawione prostymi słowami.
The Spectator był obok broszur, które wydawał 70 lat potem Thomas Paine największym sukcesem wydawniczym XVIII wieku. Neil Postman szacował, że z jego treścią mogła być obeznana nawet 1/4 mieszkańców 600-tysięcznego Londynu, gdyż był dostępny w kawiarniach i barach za darmo. Jednoczesny nakład dochodził do 50 tys. egzemplarzy, co było fenomenem w czasach, gdy nawet dzieła Paine’a były drukowane w ok. 20 tys. egz., podobnie jak powiastki Voltaire’a.
Taki sam tytuł („The Spectator”) nosi dziś magazyn założony przez braci Berclay na początku XIX wieku.