Scat

Scat (ang. scat singing wym. skat) – dźwiękonaśladowczy sposób śpiewania charakteryzujący wokalistykę jazzową, polegający na naśladowaniu odgłosów instrumentów oraz zastąpienia tekstu onomatopejami słowopodobnymi. Scat wywodzi się ze stylu be-bop, a za twórcę obu tych styli uważa się m.in. J.B. "Dizzy" Gillespie'ego.

Pomysły na ten styl powstały jeszcze we wczesnych początkach XX wieku, kiedy to rozkwitał jazz, a jego nowoorleańscy muzycy bujnie eksperymentowali z dźwiękiem. Pionierami scatu byli m.in. piosenkarze stylu ragtime popularnego w owym czasie. Również w innych piosenkach, jak np. "Heebie Jeebies" L. Armstronga można zauważyć elementy skatu. Na "śpiewanie bez słów" zwrócono uwagę szczególnie w latach 30. po występach orkiestry Ellingtona i Adelaide Hall udającej instrumenty. Za prawdziwą mistrzynię uznano w latach 40. Ellę Fitzgerald, operującą czystym trójoktawowym głosem. Scat silnie wpłynął na nowoczesną muzykę rhythmandbluesową jak również obecnie na hip-hop. Po latach 70. scat ustąpił miejsca innym bujnie rozwijającym się typom muzyki, m.in. elektronicznej, czy techno, by ponownie wstrząsnąć rynkiem muzycznym, w niemal rok po śmierci twórcy Dizziego Gillespie. Stało się to wraz z wydaniem singla Scatman (Ski Ba Bop Ba Dop Bop), którego wokalistą był dotknięty jąkaniem John Paul Larkin – za swój fenomenalnie dopracowany talent dźwiękonaśladownictwa nazwany przydomkiem Scatman John. Za polską przedstawicielkę stylu scat uważa się m.in. Urszulę Dudziak, dysponującą pięciooktawowym głosem. Scatem śpiewa również chicagowska, znana również w Polsce i na świecie, wokalistka Grażyna Auguścik.