Wodospady Zimnej Wody: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
KamikazeBot (dyskusja | edycje)
m poprawa szablonu, Replaced: {{small stop}} → {{Bibliografia stop}} using AWB
Linia 39: Linia 39:
[[Kategoria:Potoki i wodospady tatrzańskie]]
[[Kategoria:Potoki i wodospady tatrzańskie]]
[[Kategoria:Wodospady]]
[[Kategoria:Wodospady]]
[[cs:Vodopády Studeného potoka]]
[[eo:Akvofaloj Studenovodské]]
[[sk:Vodopády Studeného potoka]]

Wersja z 15:28, 30 paź 2008

Wodospady Zimnej Wody (słow. Vodopády Studeného potoka lub Studenovodské vodopády, niem. Kohlbach-wasserfälle, węg. Tar-pataki-vízesések) – zespół wodospadów w Dolinie Zimnej Wody w słowackich Tatrach Wysokich, tuż poniżej miejsca połączenia dolin Małej Zimnej Wody i Staroleśnej.

Są to niewysokie (najwyższy ma 13 metrów wysokości), ale duże siklawy, tworzone na potrójnym polodowcowym progu doliny przez potok Zimną Wodę. Znana atrakcja turystyczna, wodospady te były jednym z najstarszych celów turystyki tatrzańskiej. Rozsławione zostały przez kuracjuszy i turystów wypoczywających w Starym Smokowcu. Nazywano je wówczas Kolbachowymi Wodospadami (z języka niemieckiego Kohlbach-Wasserfälle). Dla odwiedzających je turystów wybudowano pierwsze tatrzańskie schronisko Rainera (obecnie już nie jest schroniskiem, lecz bufetem i muzeum nosiczów).

Wodospady te występują na długości ok. 1,5 km, na wysokości 1153 do 1276 m n.p.m. Kolejno od dołu są to:

  • Długi Wodospad (Dlhý vodopád)
  • Wielki Wodospad (Velký vodopád)
  • Skryty Wodospad (Skrytý vodopád)
  • Mały Wodospad (Malý vodopád).

Koryto potoku Zimna Woda w okolicy wodospadów wypełnione jest wielkimi okrąglakami granitowymi. Wodospady wybiły spadającymi kamieniami w twardej granitowej skale głębokie kotły eworsyjne. Jeden z polskich turystów ok. 1865 pisał jednak o tych wodospadach: "...całe Węgry cudują się nad nimi... a przecież oba nie umyły się nawet do naszej Siklawy". W rejonie wodospadów często występuje rzadki gatunek ptaka – pluszcz kordusek. Przy wodospadach zdarzały się śmiertelne wypadki, szczególnie podczas robienia zdjęć.

Powyżej Wodospadów Zimnej Wody, na potoku Mała Zimna Woda istnieją jeszcze dwa inne wodospady. Większy z nich, znajdujący się tuż przy czerwonym szlaku Magistrali Tatrzańskiej do Łomnickiego Stawu to Olbrzymi Wodospad, niżej w lesie położony jest mniejszy Troisty Wodospad. Według niektórych przewodników są one także zaliczane do Wodospadów Zimnej Wody.

Szlaki turystyczne

W rejonie Wodospadów Zimnej Wody znajduje się węzeł szlaków turystycznych:

szlak turystyczny niebieski – niebieski szlak wiedzie z Tatrzańskiej Łomnicy nad Wielki Wodospad, potem w górę Zimnej Wody do Chaty Rainera i dalej do Doliny Staroleśnej.
  • Czas przejścia z Tatrzańskiej Łomnicy do Wielkiego Wodospadu: 1:45 h, ↓ 1:30 h
  • Czas przejścia od Wielkiego Wodospadu do Schroniska Zbójnickiego w Dolinie Staroleśnej: 2:30 h, ↓ 2 h
szlak turystyczny zielony – zielony szlak ze Starego Smokowca przez Smokowieckie Siodełko (Hrebienok) do Długiego Wodospadu i dalej wzdłuż potoku do Małego Wodospadu i Schroniska Rainera.
  • Czas przejścia ze Starego Smokowca na Siodełko: 1 h, ↓ 30 min
  • Czas przejścia z Siodełka do Chaty Rainera: 35 min w obie strony
szlak turystyczny żółty – żółty szlak z Tatrzańskiej Leśnej, biegnący ściśle wzdłuż potoku aż do Wielkiego Wodospadu. Czas przejścia: 1:40 h, ↓ 1:25 h

Bibliografia

Szablon:Bibliografia start

  1. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka Encyklopedia Tatrzańska. Wyd. Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
  2. Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.
  3. Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
  4. Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.
  5. Tatry Zachodnie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-36-5.

Szablon:Bibliografia stop