Piroforyczność: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
tds |
interwiki, drobne redakcyjne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Piroforyczność''' - |
'''Piroforyczność''' - właściwość [[pierwiastek chemiczny|pierwiastków]] i [[związek chemiczny|związków chemicznych]], powodująca samozapłon w kontakcie z [[tlen|tlenem]] z [[powietrze|powietrza]]. |
||
Piroforyczność nie jest stałą cechą substancji, lecz zależy silnie od ich postaci fizycznej, składu powietrza (procentowa zawartość tlenu, wilgotność) oraz temperatury. Szczególnie podatne na samozapłon są [[pył|pyły]] i [[aerozol|aerozole]]. Np. [[węgiel kamienny]] w postaci bloków nie wykazuje silnych własności piroforycznych w temperaturze pokojowej, lecz w formie pyłu może ulec samozapłonowi |
Piroforyczność nie jest stałą cechą substancji, lecz zależy silnie od ich postaci fizycznej, składu powietrza (procentowa zawartość tlenu, wilgotność) oraz temperatury. Szczególnie podatne na samozapłon są [[pył|pyły]] i [[aerozol|aerozole]]. Np. [[węgiel kamienny]] w postaci bloków nie wykazuje silnych własności piroforycznych w temperaturze pokojowej, lecz w formie pyłu może ulec samozapłonowi w temperaturze 60 °C. |
||
Do pierwiastków wykazujących silne własności piroforyczne w temperaturze pokojowej należą m.in. [[metal alkaliczny|metale alkaliczne]] (zwłaszcza [[potas|potas]], [[cez]] i [[frans]]) a także [[fosfor]] |
Do pierwiastków wykazujących silne własności piroforyczne w temperaturze pokojowej należą m.in. [[metal alkaliczny|metale alkaliczne]] (zwłaszcza [[potas|potas]], [[cez]] i [[frans]]) a także [[fosfor biały]]. Przykładami związków piroforycznych są np. [[Tetrahydroglinian litu|glinowodorek litu]] (LiAlH<sub>4</sub>), [[wodorek sodu]] (NaH), [[metylolit]] (CH<sub>3</sub>Li) i liczne [[związki metaloorganiczne]]. |
||
[[Kategoria:Inżynieria procesowa]] |
[[Kategoria:Inżynieria procesowa]] |
||
[[Kategoria:Właściwości chemiczne]] |
|||
[[de:Pyrophor]] |
|||
[[en:Pyrophoricity]] |
|||
[[fr:Pyrophoricité]] |
|||
[[ja:自然発火性物質]] |
|||
[[pt:Piroforicidade]] |
|||
[[ru:Пирофорность]] |
|||
[[sv:Självantändning#Pyrofora ämnen]] |
|||
Wersja z 14:02, 30 lis 2009
Piroforyczność - właściwość pierwiastków i związków chemicznych, powodująca samozapłon w kontakcie z tlenem z powietrza.
Piroforyczność nie jest stałą cechą substancji, lecz zależy silnie od ich postaci fizycznej, składu powietrza (procentowa zawartość tlenu, wilgotność) oraz temperatury. Szczególnie podatne na samozapłon są pyły i aerozole. Np. węgiel kamienny w postaci bloków nie wykazuje silnych własności piroforycznych w temperaturze pokojowej, lecz w formie pyłu może ulec samozapłonowi w temperaturze 60 °C.
Do pierwiastków wykazujących silne własności piroforyczne w temperaturze pokojowej należą m.in. metale alkaliczne (zwłaszcza potas, cez i frans) a także fosfor biały. Przykładami związków piroforycznych są np. glinowodorek litu (LiAlH4), wodorek sodu (NaH), metylolit (CH3Li) i liczne związki metaloorganiczne.