Spiska Grzęda

{{{nazwa}}}

{{{nazwa oryginalna}}}

Baranie Rogi i Spiska Grzęda
Państwo	Słowacja
Położenie	{{{położenie}}}
Pasmo	Tatry Wysokie, Karpaty
Wysokość	2481 m n.p.m.
Pierwsze wejście	21 lipca 1896 József Déry i Johann Hunsdorfer (senior)
Położenie na mapie brak Brak mapy: SVK Tatry Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

{{Góra infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | położenie = | współrzędne = | nazwa oryginalna = | nazwa = Nieznane pola: "sekundE", "stopniN", "minutE", "stopniE", "sekundN", "minutN" oraz "góra".

Spiska Grzęda (słow. Spišský štít, niem. Déryspitze, węg. Dérycsúcs) – zwornikowy szczyt o wysokości ok. 2481 m n.p.m. znajdujący się w bocznej grani słowackich Tatr Wysokich odchodzącej na południowy wschód od Wyżniego Baraniego Zwornika. Od masywu Baranich Rogów oddziela go Barania Przełęcz, natomiast od Juhaskiej Turni – Juhaska Przełączka (między nimi znajdują się jeszcze Spiska Igła i Spiska Szczerbina). Spiska Grzęda jest szczytem dwuwierzchołkowym, wznosi się nad dwiema dolinami: Dziką i Doliną Pięciu Stawów Spiskich. Na wierzchołek nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny, jest on dostępny jedynie dla taterników, dla których najciekawsza jest zachodnia ściana tegoż szczytu.

Od głównego wierzchołka Spiskiej Grzędy (północno-zachodniego) odchodzi w kierunku Doliny Pięciu Stawów Spiskich krótka grań, w której wyróżniamy następujące formacje (w kolejności od północy): Wyżnia Spiska Przełączka, Zadnia Spiska Turniczka, Pośrednia Spiska Przełączka, Spiskie Czuby, Spiska Przełączka i Skrajna Spiska Turniczka.

Polska i słowacka nazwa Spiskiej Grzędy, podobnie jak Spiskich Turniczek pochodzi od położonej poniżej Doliny Pięciu Stawów Spiskich. Nazewnictwo niemieckie i węgierskie upamiętnia pierwszego zdobywcę wierzchołka Józsefa Déryego.

Widok z Jagnięcego Szczytu

Historia

Pierwsze wejścia turystyczne:

• Ludwik Chałubiński, Karol Potkański, Wojciech Roj i inni przewodnicy tatrzańscy, 9 września 1884 r. – próba wejścia
• József Déry i Johann Hunsdorfer (senior), 21 lipca 1896 r. – letnie
• Heim i Müller, 6 kwietnia 1914 r. – zimowe.

Bibliografia

1. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie cz. XX Wyd. I. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976.brak strony w książce
2. Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.brak strony w książce
3. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka Encyklopedia Tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.brak strony w książce