Przejdź do zawartości

Wyżni Barani Zwornik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyżni Barani Zwornik
Vyšná Barania strážnica
Ilustracja
Wyżni Barani Zwornik (na prawo od Baranich Rogów)
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

ok. 2500 m n.p.m.

Pierwsze wejście

przed 17 września 1867 r.
Józef Stolarczyk, Ambroży Reformat i przewodnicy

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej nieco na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Wyżni Barani Zwornik”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Wyżni Barani Zwornik”
Ziemia49°12′09″N 20°11′47″E/49,202500 20,196389

Wyżni Barani Zwornik (słow. Vyšná Barania strážnica, ok. 2500 m n.p.m.) – niewybitny szczyt w głównej grani Tatr, wznoszący się nad dolinami: Czarną Jaworową (Čierna Javorová dolina), Dziką (Veľká Zmrzlá dolina) i Pięciu Stawów Spiskich (kotlina Piatich Spišských plies).

W Wyżnim Baranim Zworniku od głównej grani Tatr odchodzi na południowy wschód długa grań boczna, w której wznoszą się m.in. Baranie Rogi (Baranie rohy, 2526 m), Durny Szczyt (Pyšný štít, 2621 m) oraz Łomnica (Lomnický štít, 2634 m). Od położonych w odległości ok. 100 m Baranich Rogów oddziela go Wyżnia Barania Ławka (Barania priehyba).

Od masywu Śnieżnego Szczytu (Snehový štít, 2467 m) Wyżni Barani Zwornik oddziela Śnieżna Przełęcz (Ľadové sedlo, 2341 m). W grani biegnącej od niej do szczytu można wyróżnić następujące formacje:

Od Papirusowych Turni w masywie Czarnego Szczytu (Čierny štít, 2434 m) wierzchołek oddziela Przełęcz Stolarczyka (Stolarczykovo sedlo, 2370 m). Pomiędzy nią a Wyżnim Baranim Zwornikiem wypiętrza się Barania Kazalnica.

Na południowy zachód od Wyżniego Baraniego Zwornika wybiega jeszcze żebro, w dolnej części którego wznosi się Barania Igła, od szczytu oddzielona Baranim Przechodem.

Na Wyżni Barani Zwornik nie prowadzi żaden szlak turystyczny. Najłatwiejsze drogi nieznakowane prowadzą na szczyt od Pośredniej Baraniej Ławki lub od Przełęczy Stolarczyka.

Pierwsze znane wejścia:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 24–31.
  • Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 404–405. ISBN 83-01-13184-5.