Ładunek (nabój): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
karabin Halla, poprawa linków |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Ładunek''' - inaczej patron (od niem. Patrone) - historycznie [[nabój]], pierwowzór współczesnego [[nabój zespolony|naboju zespolonego]]. Znane użycie w [[język polski|polszczyźnie]] ok. [[1601]]<ref>hasło ''ładunek'' [w:] {{cytuj stronę| url = http://xvii-wiek.ijp-pan.krakow.pl/pan_klient/index.php?strona=haslo&id_hasla=10878&forma=ŁADUNEK#10878| tytuł = |
'''Ładunek''' - inaczej patron (od niem. Patrone) - historycznie [[nabój]], pierwowzór współczesnego [[nabój zespolony|naboju zespolonego]]. Znane użycie w [[język polski|polszczyźnie]] ok. [[1601]]<ref>hasło ''ładunek'' [w:] {{cytuj stronę| url = http://xvii-wiek.ijp-pan.krakow.pl/pan_klient/index.php?strona=haslo&id_hasla=10878&forma=ŁADUNEK#10878| tytuł = Słownik języka polskiego XVII i 1. połowy XVIII wieku | data dostępu = 2010-07-27| autor = | opublikowany =[[Polska Akademia Nauk|PAN]] Instytut Języka Polskiego | praca = | data = | język =pl }}</ref>. |
||
Zawinięta w papierową tulejkę porcja [[proch czarny|czarnego prochu]] wraz z [[pocisk]]iem <ref>sporządzanie ładunków - Maciejewski, str. 155, rys. 21 (za franc. ''"Règlement de Bardin"'', 1807)</ref>. Ułatwiało to ładowanie [[broń odprzodowa|broni odprzodowej]], do oddania pojedynczego strzału. Ładunki przechowywane były w [[ładownica|ładownicy]]. |
Zawinięta w papierową tulejkę porcja [[proch czarny|czarnego prochu]] wraz z [[pocisk]]iem <ref>sporządzanie ładunków - Maciejewski, str. 155, rys. 21 (za franc. ''"Règlement de Bardin"'', 1807)</ref>. Ułatwiało to ładowanie [[broń odprzodowa|broni odprzodowej]], do oddania pojedynczego strzału. Ładunki przechowywane były w [[ładownica|ładownicy]]. |
||
W Polsce (po raz pierwszy w Europie) wprowadzenie ładunków przypisuje się królowi [[Stefan Batory|Stefanowi Batoremu]] w ramach reformy wojska ([[piechota wybraniecka]]<ref>str. 13 [w:] {{Cytuj książkę | nazwisko= Maciejewski| imię=Marian| inni= | tytuł=Broń palna wojsk polskich 1797-1831| data=[[1980]]| wydawca=[[Ossolineum]]| miejsce=Wrocław| isbn=83-04-00440-2| strony=165}}</ref>). |
W Polsce (po raz pierwszy w Europie) wprowadzenie ładunków przypisuje się królowi [[Stefan Batory|Stefanowi Batoremu]] w ramach reformy wojska ([[piechota wybraniecka]]<ref>str. 13 [w:] {{Cytuj książkę | nazwisko= Maciejewski| imię=Marian| inni= | tytuł=Broń palna wojsk polskich 1797-1831| data=[[1980]]| wydawca=[[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Ossolineum]]| miejsce=Wrocław| isbn=83-04-00440-2| strony=165}}</ref>). |
||
Zastąpiły używane dotychczas [[prochownica|prochownice]], zwłaszcza w wojsku, eliminując stosowanie [[przybitka|przybitki]] i [[flejtuch]]a (zmięty papier stanowił przybitkę). Ułatwiały ładowanie i tym samym zwiększały szybkostrzelność, choć wymagały kosztownego wówczas [[papier]]u ([[papier czerpany]]). Rozpowszechnione w końcu XVII i XVIII w.. Stosowane do II poł. XIX w., do momentu wprowadzenia broni odtylcowej (np. [[ |
Zastąpiły używane dotychczas [[prochownica|prochownice]], zwłaszcza w wojsku, eliminując stosowanie [[przybitka|przybitki]] i [[flejtuch]]a (zmięty papier stanowił przybitkę). Ułatwiały ładowanie i tym samym zwiększały szybkostrzelność, choć wymagały kosztownego wówczas [[papier]]u ([[papier czerpany]]). Rozpowszechnione w końcu XVII i XVIII w.. Stosowane do II poł. XIX w., do momentu wprowadzenia broni odtylcowej (np. [[Karabin Halla|karabinu Halla wz. 1819]], [[karabin Dreyse M1849|karabinu Dreyse wz. 1849]], [[Karabin Kammerlader|karabinu norweskiego M1842]]) z [[Amunicja zespolona|nabojem zespolonym]]. |
||
Podczas ładowania broni<ref>opis ładowania broni na 12 temp - w: ''"Regulamen musztry dla piechoty Woyska Polskiego..."''</ref>, należało odgryźć przednimi zębami<ref>(ciekawostka) - brak przednich zębów zwalniał od służby wojskowej</ref> koniec ładunku, podsypać proch na [[panewka (broń palna)|panewkę]], resztę prochu wsypać do [[lufa|lufy]]<ref>dla karabinu piechoty wz. 1777 AN IX Francja: waga podsypki 1,0 g waga prochu 12,24 g za: Maciejewski, ''"Broń palna.."'', str. 38</ref>, następnie wsunąć do lufy zmięty papier z opakowania ładunku (jako [[przybitka|przybitkę]]), a na końcu [[pocisk]], ubijając wszystko [[stempel (broń)|stemplem]]. |
Podczas ładowania broni<ref>opis ładowania broni na 12 temp - w: ''"Regulamen musztry dla piechoty Woyska Polskiego..."''</ref>, należało odgryźć przednimi zębami<ref>(ciekawostka) - brak przednich zębów zwalniał od służby wojskowej</ref> koniec ładunku, podsypać proch na [[panewka (broń palna)|panewkę]], resztę prochu wsypać do [[lufa|lufy]]<ref>dla karabinu piechoty wz. 1777 AN IX Francja: waga podsypki 1,0 g waga prochu 12,24 g za: Maciejewski, ''"Broń palna.."'', str. 38</ref>, następnie wsunąć do lufy zmięty papier z opakowania ładunku (jako [[przybitka|przybitkę]]), a na końcu [[pocisk]], ubijając wszystko [[stempel (broń)|stemplem]]. |
||
Linia 13: | Linia 13: | ||
== Literatura == |
== Literatura == |
||
* {{Cytuj książkę | nazwisko= Matuszewski| imię=Roman| inni= | tytuł=Muszkiety, arkebuzy, karabiny...| data=[[2000]]| wydawca=Rytm| miejsce=Warszawa| isbn=8387893692| strony=}} |
* {{Cytuj książkę | nazwisko= Matuszewski| imię=Roman| inni= | tytuł=Muszkiety, arkebuzy, karabiny...| data=[[2000]]| wydawca=Rytm| miejsce=Warszawa| isbn=8387893692| strony=}} |
||
* {{Cytuj książkę | nazwisko= Maciejewski| imię=Marian| inni= | tytuł=Broń palna wojsk polskich 1797-1831| data=[[1980]]| wydawca=[[Ossolineum]]| miejsce=Wrocław| isbn=83-04-00440-2| strony=165}} |
* {{Cytuj książkę | nazwisko= Maciejewski| imię=Marian| inni= | tytuł=Broń palna wojsk polskich 1797-1831| data=[[1980]]| wydawca=[[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Ossolineum]]| miejsce=Wrocław| isbn=83-04-00440-2| strony=165}} |
||
* {{Cytuj książkę | nazwisko=| imię=| inni= | tytuł=Regulamen musztry dla piechoty Woyska Polskiego, przełożony z francuskiego na polskie [przekład francuskiego regulaminu z 1791 przez [[Cyprian Godebski (pisarz)|Cypriana Godebskiego |
* {{Cytuj książkę | nazwisko=| imię=| inni= | tytuł=Regulamen musztry dla piechoty Woyska Polskiego, przełożony z francuskiego na polskie [przekład francuskiego regulaminu z 1791 przez [[Cyprian Godebski (pisarz)|Cypriana Godebskiego]]| data=[[1807]] (reprint 2000 ?)| wydawca=| miejsce=Jasna Góra| isbn=| strony=}} |
||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
||
Linia 26: | Linia 26: | ||
*[[muszkiet]] |
*[[muszkiet]] |
||
*[[karabin]] |
*[[karabin]] |
||
*[[karabin kammerlader]] |
*[[Karabin Kammerlader|karabin kammerlader]] |
||
*[[karabin Dreyse M1849|karabin Dreyse wz. 1849]] |
*[[karabin Dreyse M1849|karabin Dreyse wz. 1849]] |
||
*[[amunicja zespolona]] |
*[[amunicja zespolona]] |
Wersja z 14:30, 31 mar 2012
Ładunek - inaczej patron (od niem. Patrone) - historycznie nabój, pierwowzór współczesnego naboju zespolonego. Znane użycie w polszczyźnie ok. 1601[1].
Zawinięta w papierową tulejkę porcja czarnego prochu wraz z pociskiem [2]. Ułatwiało to ładowanie broni odprzodowej, do oddania pojedynczego strzału. Ładunki przechowywane były w ładownicy.
W Polsce (po raz pierwszy w Europie) wprowadzenie ładunków przypisuje się królowi Stefanowi Batoremu w ramach reformy wojska (piechota wybraniecka[3]).
Zastąpiły używane dotychczas prochownice, zwłaszcza w wojsku, eliminując stosowanie przybitki i flejtucha (zmięty papier stanowił przybitkę). Ułatwiały ładowanie i tym samym zwiększały szybkostrzelność, choć wymagały kosztownego wówczas papieru (papier czerpany). Rozpowszechnione w końcu XVII i XVIII w.. Stosowane do II poł. XIX w., do momentu wprowadzenia broni odtylcowej (np. karabinu Halla wz. 1819, karabinu Dreyse wz. 1849, karabinu norweskiego M1842) z nabojem zespolonym.
Podczas ładowania broni[4], należało odgryźć przednimi zębami[5] koniec ładunku, podsypać proch na panewkę, resztę prochu wsypać do lufy[6], następnie wsunąć do lufy zmięty papier z opakowania ładunku (jako przybitkę), a na końcu pocisk, ubijając wszystko stemplem.
- ↑ hasło ładunek [w:] Słownik języka polskiego XVII i 1. połowy XVIII wieku. PAN Instytut Języka Polskiego. [dostęp 2010-07-27]. (pol.).
- ↑ sporządzanie ładunków - Maciejewski, str. 155, rys. 21 (za franc. "Règlement de Bardin", 1807)
- ↑ str. 13 [w:] Marian Maciejewski: Broń palna wojsk polskich 1797-1831. Wrocław: Ossolineum, 1980, s. 165. ISBN 83-04-00440-2.
- ↑ opis ładowania broni na 12 temp - w: "Regulamen musztry dla piechoty Woyska Polskiego..."
- ↑ (ciekawostka) - brak przednich zębów zwalniał od służby wojskowej
- ↑ dla karabinu piechoty wz. 1777 AN IX Francja: waga podsypki 1,0 g waga prochu 12,24 g za: Maciejewski, "Broń palna..", str. 38
Literatura
- Roman Matuszewski: Muszkiety, arkebuzy, karabiny.... Warszawa: Rytm, 2000. ISBN 83-87893-69-2.
- Marian Maciejewski: Broń palna wojsk polskich 1797-1831. Wrocław: Ossolineum, 1980, s. 165. ISBN 83-04-00440-2.
- Regulamen musztry dla piechoty Woyska Polskiego, przełożony z francuskiego na polskie [przekład francuskiego regulaminu z 1791 przez Cypriana Godebskiego. Jasna Góra: 1807 (reprint 2000 ?).
Linki zewnętrzne
- Fabrication des cartouches (pol. Sposób przygotowania ładunków wg "Règlement de Bardin", 1807 z rysunkami). [dostęp 2010-07-27]. (fr.). stosowany m.in. w Armii Księstwa Warszawskiego.