Samnici: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m poprawa linków |
m Robot dodał hu:Szamniszok, bg:Самнити i poprawił zh:萨姆奈特人→zh:萨贝利人 |
||
Linia 9: | Linia 9: | ||
[[Kategoria:Starożytne ludy]] |
[[Kategoria:Starożytne ludy]] |
||
[[bg:Самнити]] |
|||
[[bs:Samniti]] |
[[bs:Samniti]] |
||
[[ca:Samnita]] |
[[ca:Samnita]] |
||
Linia 20: | Linia 21: | ||
[[ka:სამნიტები]] |
[[ka:სამნიტები]] |
||
[[lt:Samnitai]] |
[[lt:Samnitai]] |
||
[[hu:Szamniszok]] |
|||
[[nl:Samnieten]] |
[[nl:Samnieten]] |
||
[[pt:Samnitas]] |
[[pt:Samnitas]] |
||
Linia 27: | Linia 29: | ||
[[fi:Samnilaiset]] |
[[fi:Samnilaiset]] |
||
[[uk:Самніти]] |
[[uk:Самніти]] |
||
[[zh:萨 |
[[zh:萨贝利人]] |
Wersja z 15:01, 17 gru 2012
Samnici, łacińskie Samnites, oskijskie Safinim – jeden z ludów italskich zamieszkujących Samnium, część środkowej Italii, leżącą na wschód od Lacjum. W okresie walk o panowanie nad Italią w IV wieku p.n.e. utworzyli Związek Samnicki, który obejmował większy obszar niż podporządkowany Rzymowi Związek Latyński. Rywalizacja ta doprowadziła do trzech wojen samnickich, z których, mimo wielu zwycięstw Samnici ostatecznie wyszli pokonani i podporządkowali się Rzymowi uzyskując ograniczone obywatelstwo, bez prawa głosu. Jeszcze do I wieku p.n.e. termin Samnita i gladiator znaczyły to samo. Później tym terminem określano występujących na arenie specjalnych gladiatorów[1].
Głównym miastem Samni było Malventum, przemianowane później przez Rzymian na Benewent.
Korzystając z nadarzających się okazji Samnici wielokrotnie buntowali się przeciw władzy Rzymu – podczas walk z Pyrrusem, Hannibalem i w wojnie sprzymierzeńców w latach 90–89 p.n.e.. Ostatnie powstanie Samnitów miało miejsce podczas wojny domowej w Rzymie między Sullą z Mariuszem. Pokonani przez Sullę pod Rzymem w 82 p.n.e. zostali okrutnie potraktowani – jeńców wymordowano, a do Samnium wysłano ekspedycję karną. Zniszczyła ona kraj tak, że nie powrócił już do pierwotnego stanu, zaś mieszkańców sprzedano w niewolę.
- ↑ Michael Grant, Miasta Wezuwiusza - Pompeje i Herculanum, PIW, Warszawa 1986, s. 75