Frak: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Dodano link do angielskiej Wikipedii |
||
Linia 16: | Linia 16: | ||
[[Kategoria:Ubrania męskie]] |
[[Kategoria:Ubrania męskie]] |
||
[[Kategoria:Umundurowanie wojskowe]] |
[[Kategoria:Umundurowanie wojskowe]] |
||
[[en:White tie]] |
Wersja z 11:30, 23 cze 2018
Frak, także white tie[1] – najbardziej elegancki męski strój wieczorowy, używany tylko przy szczególnie uroczystych okazjach, jak np. ślub[2] lub uroczysty bal. Nie należy mylić go z żakietem (jaskółką). Zwyczajowo fraki noszą dyrygenci, zawodowi tancerze podczas turniejów tańca towarzyskiego oraz kelnerzy w eleganckich restauracjach (dla odróżnienia od gości używają czarnych muszek).
Budowa
Składa się z charakterystycznej marynarki o długich połach, porównywanych z ogonem jaskółki. Pomimo że ma z przodu równoległe rzędy guzików, frak nie jest z przodu zapinany. Wyłogi fraka są ozdobione błyszczącą satyną. Do fraka nosi się spodnie bez mankietów, z dwoma lampasami ozdabiającymi szew boczny. Dodatkowo posiadają też szelki.[1] Ważnym elementem stroju jest biała kamizelka z pikowej bawełny i biała usztywniona z przodu koszula z zagiętymi rożkami kołnierzyka. Całość uzupełniać powinna biała muszka, również z pikowej bawełny, czarne lakierki i długie, czarne skarpetki. Do fraka nosi się zegarek na łańcuszku. W kieszonce marynarki biała poszetka[3].
Historia
Około roku 1740 frak stanowił ubiór dzienny, był rozwinięciem ubioru żołnierskiego i angielskiej mieszczańskiej peleryny sukiennej. Od połowy wieku XIX szyje się go niemal wyłącznie z czarnego sukna, od tego czasu frak stał się wyłącznie strojem wieczorowym. Jedynym wyjątkiem kiedy można założyć frak w ciągu dnia jest użycie go jako stroju dworskiego podczas audiencji u króla, królowej, papieża lub na gali orderowej[4].
Przypisy
- ↑ a b Michał Kędziora , Rzeczowo o modzie męskiej, Kraków: SQN, 2017, s. 74, ISBN 978-83-8129-051-7 .
- ↑ Black tie guide. [dostęp 27 stycznia 2010].
- ↑ zob. J. Turbasa, ABC męskiej elegancji, Kraków 2001, s. 75
- ↑ E. Pietkiewicz, Protokół dyplomatyczny, MSZ, Warszawa 1998, s. 260