Non violence: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Bibliografia: zbędna kat. nadrzędna |
m drobne merytoryczne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Non violence''' (ang. ''non violence'' – bez przemocy, ''wym.'' non `vaɪələns, non w'''a'''jelens) – strategia, doktryna walki politycznej polegająca na odrzuceniu stosowania [[przemoc]]y lub groźby jej użycia w każdych warunkach i okolicznościach – [[Bierny opór (nauki polityczne)|bierny opór]]. Propagatorem i zwolennikiem tego podejścia był [[Mahatma Gandhi]]. Współcześnie teorię non violence rozwija [[Gene Sharp]], którego publikacje miały wpływ na działania licznych antyrządowych ruchów społecznych na świecie takie jak m.in.: serbski [[Otpor |
'''Non violence''' (ang. ''non violence'' – bez przemocy, ''wym.'' non `vaɪələns, non w'''a'''jelens) – strategia, doktryna walki politycznej polegająca na odrzuceniu stosowania [[przemoc]]y lub groźby jej użycia w każdych warunkach i okolicznościach – [[Bierny opór (nauki polityczne)|bierny opór]]. Propagatorem i zwolennikiem tego podejścia był [[Mahatma Gandhi]]. Współcześnie teorię non violence rozwija [[Gene Sharp]], którego publikacje miały wpływ na działania licznych antyrządowych ruchów społecznych na świecie takie jak m.in.: serbski [[Otpor]], gruzińska [[Kmara]], ukraińska [[Pora]] czy [[Białoruski Ruch Oporu „Żubr”]]. |
||
Przykłady zastosowania ''non violence'' na skalę masową: |
Przykłady zastosowania ''non violence'' na skalę masową: |
||
Wersja z 16:07, 8 kwi 2021
Non violence (ang. non violence – bez przemocy, wym. non `vaɪələns, non wajelens) – strategia, doktryna walki politycznej polegająca na odrzuceniu stosowania przemocy lub groźby jej użycia w każdych warunkach i okolicznościach – bierny opór. Propagatorem i zwolennikiem tego podejścia był Mahatma Gandhi. Współcześnie teorię non violence rozwija Gene Sharp, którego publikacje miały wpływ na działania licznych antyrządowych ruchów społecznych na świecie takie jak m.in.: serbski Otpor, gruzińska Kmara, ukraińska Pora czy Białoruski Ruch Oporu „Żubr”.
Przykłady zastosowania non violence na skalę masową:
- reakcja na delegalizację „Solidarności”
- działania norweskiego ruchu oporu w latach II wojny światowej
- zachowanie społeczeństwa czechosłowackiego po zdławieniu Praskiej Wiosny w 1968
- walka Afroamerykanów o równouprawnienia pod kierunkiem Martina Luthera Kinga jr.
Istnieje ponad 200 metod zastosowania non violence, do których zaliczane są m.in.:
- strajki, protesty, marsze uliczne
- petycje
- bojkot polityczny i ekonomiczny
- odmowa respektowania praw uznanych za niesprawiedliwe
- obywatelskie nieposłuszeństwo
Bibliografia
- Słownik polityki pod red. M. Bankowicz
- Jean Marie Muller: Strategia politycznego działania bez stosowania przemocy