Barry St. Leger: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne techniczne, kat. |
drobne redakcyjne |
||
Linia 27: | Linia 27: | ||
St. Leger (czasem wymawiany ''Sill'inger'') pochodził z osiadłej w Wielkiej Brytanii [[Hugenoci|hugenockiej]] rodziny. Został ochrzczony [[1 maja]] 1733 roku w hrabstwie Kildare w [[Irlandia|Irlandii]]. Jego rodzicami byli [[John St. Leger]] i Lavinu Pennefather. Ukończył [[Eton College]] i [[Uniwersytet w Cambridge]]. |
St. Leger (czasem wymawiany ''Sill'inger'') pochodził z osiadłej w Wielkiej Brytanii [[Hugenoci|hugenockiej]] rodziny. Został ochrzczony [[1 maja]] 1733 roku w hrabstwie Kildare w [[Irlandia|Irlandii]]. Jego rodzicami byli [[John St. Leger]] i Lavinu Pennefather. Ukończył [[Eton College]] i [[Uniwersytet w Cambridge]]. |
||
Do brytyjskiej armii wstąpił w kwietniu |
Do brytyjskiej armii wstąpił w kwietniu 1756 roku i służył jako [[chorąży]] w [[28 Regiment Piechoty|28 Regimencie Piechoty]]. Walczył pod dowództwem generała [[James Abercrombie|Abercrombiego]] w Kanadzie w 1758 pod [[II oblężenie Louisbourga|Louisbourgiem]], Ile Royale (na Cape Breton Island) oraz w 1759 pod dowództwem [[James Wolfe|Wolfe’a]] w oblężeniu [[Quebec]]u. |
||
Został awansowany do stopnia [[brygadier-major]]a w lipcu |
Został awansowany do stopnia [[brygadier-major]]a w lipcu 1760 i służył pod dowództwem [[James Murray (gubernator)|Jamesa Murraya]] jako oficer sztabowy w czasie kampanii w [[Montreal]]u. 16 września 1762 St. Legera awansowano do stopnia majora w [[95 REgiment Piechoty|95 Regimencie Piechoty]]. |
||
W |
W 1777 był już [[podpułkownik]]iem [[34 Regiment Piechoty|34 Regimentu Piechoty]], wybrano go na dowódcę zachodniej ofensywy, która była jednym z kierunków [[Kampania saratogańska|kampanii saratogańskiej]]. [[John Burgoyne]] mianował go generałem brygady na czas działań militarnych w trakcie tej misji tak by jego stopień wyróżniał się wśród stopni oficerów milicji [[Lojaliści (rewolucja amerykańska)|lojalistów]]. Poprowadził swoje siły na [[Fort Stanwix]], ale w związku z silną obrona musiał zarządzić oblężenie i nie wziął fortu z marszu. Pobił idący na pomoc oblężonym korpus składający się z milicjantów z hrabstwa Tryon w [[Bitwa pod Oriskany|bitwie pod Oriskany]], w czasie ataku prowadzący kolonistów [[Nicholas Herkimer]] został śmiertelnie ranny. |
||
Gdy zwiadowcy donieśli mu o zbliżaniu się odsieczy pod dowództwem [[Benedict Arnold|Benedicta Arnolda]]<ref>strona 101, ''Rebels & Redcoats The American Revolutionary War'', Hugh Bicheno, HarperCollinsPublishers, Londyn 2004</ref> wycofał swe siły do Kanady i ponownie próbował dołączyć do wojsk prowadzonych przez Johna Burgoyne'a. |
Gdy zwiadowcy donieśli mu o zbliżaniu się odsieczy pod dowództwem [[Benedict Arnold|Benedicta Arnolda]]<ref>strona 101, ''Rebels & Redcoats The American Revolutionary War'', Hugh Bicheno, HarperCollinsPublishers, Londyn 2004</ref> wycofał swe siły do Kanady i ponownie próbował dołączyć do wojsk prowadzonych przez Johna Burgoyne'a. |
Wersja z 20:26, 22 paź 2021
pułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy |
Barrimore Matthew St. Leger (około 1733–1789) – pułkownik brytyjski, który poprowadził brytyjskie wojska inwazyjne z Kanady w trakcie kampanii saratogańskiej w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych.
Życiorys
St. Leger (czasem wymawiany Sill'inger) pochodził z osiadłej w Wielkiej Brytanii hugenockiej rodziny. Został ochrzczony 1 maja 1733 roku w hrabstwie Kildare w Irlandii. Jego rodzicami byli John St. Leger i Lavinu Pennefather. Ukończył Eton College i Uniwersytet w Cambridge.
Do brytyjskiej armii wstąpił w kwietniu 1756 roku i służył jako chorąży w 28 Regimencie Piechoty. Walczył pod dowództwem generała Abercrombiego w Kanadzie w 1758 pod Louisbourgiem, Ile Royale (na Cape Breton Island) oraz w 1759 pod dowództwem Wolfe’a w oblężeniu Quebecu.
Został awansowany do stopnia brygadier-majora w lipcu 1760 i służył pod dowództwem Jamesa Murraya jako oficer sztabowy w czasie kampanii w Montrealu. 16 września 1762 St. Legera awansowano do stopnia majora w 95 Regimencie Piechoty.
W 1777 był już podpułkownikiem 34 Regimentu Piechoty, wybrano go na dowódcę zachodniej ofensywy, która była jednym z kierunków kampanii saratogańskiej. John Burgoyne mianował go generałem brygady na czas działań militarnych w trakcie tej misji tak by jego stopień wyróżniał się wśród stopni oficerów milicji lojalistów. Poprowadził swoje siły na Fort Stanwix, ale w związku z silną obrona musiał zarządzić oblężenie i nie wziął fortu z marszu. Pobił idący na pomoc oblężonym korpus składający się z milicjantów z hrabstwa Tryon w bitwie pod Oriskany, w czasie ataku prowadzący kolonistów Nicholas Herkimer został śmiertelnie ranny.
Gdy zwiadowcy donieśli mu o zbliżaniu się odsieczy pod dowództwem Benedicta Arnolda[1] wycofał swe siły do Kanady i ponownie próbował dołączyć do wojsk prowadzonych przez Johna Burgoyne'a.
Po fiasku swojej misji został mianowany pułkownikiem i dowodził oddziałem rangerów w walce partyzanckiej podlegając generałowi Haldimandowi. Jego siedzibą był Montreal. W 1781 przedstawił plan ujęcia amerykańskiego generała Philipa Schuylera, jednak nie udało się go zrealizować.
Jesienią tego samego roku na rozkaz Haldimanda miał się skontaktować nad jeziorem Champlain z wysłannikami Vermontu, Irą Allenem i Josephem Fayem, który próbowali zapewnić młodej republice możliwość powrotu do bliższych związków z koroną brytyjską. Jednak gdy dowiedział się o porażce Cornwallisa, wycofał się i przedostał do St. John. Został komendantem wojsk brytyjskich w Kanadzie w 1784, jego nazwisko pojawia się na listach oficerów także w 1785.
Przypisy
- ↑ strona 101, Rebels & Redcoats The American Revolutionary War, Hugh Bicheno, HarperCollinsPublishers, Londyn 2004