Stanisław Konstanty Pietruski
Stanisław Konstanty Pietruski (ur. 11 marca 1811 w Podhorodcach (rejon skolewski), zm. 28 stycznia 1874 w Zarwanicy (rejon trembowelski)) – polski zoolog, biolog, ornitolog, pomolog, badacz fauny Karpat. Założyciel pierwszego ogrodu zoologicznego na ziemiach polskich we własnym majątku w Podhorcach (1833).
W latach 1828-1830 studiował nauki przyrodnicze na Uniwersytecie Lwowskim u Aleksandra Zawadzkiego, kontynuował studia w Niemczech.
Osiadł w Podhorcach i tam prowadził badania zarówno biologii, jak i psychologii zwierząt, a po pożarze w roku 1848, który strawił znaczną część jego zbiorów zoologicznych, poświęcił się głównie badaniom w zakresie sadownictwa i rolnictwa. Od 1833 do pożaru w 1848 r. prowadził założony przez siebie naukowy zwierzyniec zawierający 500 gatunków, głównie polskiej fauny i uważany przez Brehma za największy prywatny ogród zoologiczny tych czasów[1].
Współpracował z Alfredem Brehmem, Maksymilianem Siłą- Nowickim i Lorenzem Okenem.
W latach 1867-1869 był dyrektorem sadu lwowskiego Towarzystwa Ogrodniczo-Sadowniczego. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Krakowskiego Towarzystwa Naukowego, Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina, wiedeńskiego Stowarzyszenia Zoologiczno-Botanicznego i wielu innych.
Dzieła (wybór)
Jest autorem 53 publikacji przyrodniczych[2], w tym:
- Wykaz ptaków galicyjskich, 1840[1]
- Główne początkowe zasady i określenia nauk przyrody a szczególniej zoologii powszechnej [w] : Przegląd Naukowy, 1846
- Historya naturalna zwierząt ssących dzikich galicyjskich, 1853, Lwów[3]
- Historya naturalna i hodowla ptaków zabawnych i użytecznych, 4 tomy 1860-1866, Lwów[3]
- O niektórych rzadszych krajowych zwierzętach ssących, 1869, Lwów[3]
- Krótki pogląd na rozwój ogrodnictwa w Europie ze szczególnym uwzględnieniem tej sztuki w Polsce, [w] ; Gazeta Narodowa, 1869
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
- Stanisław Konstanty Pietruski z Siemuszowy h. Starykoń (ID: psb.22598.1)
- Podhorodce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 398 .