Stefan Gorgoń-Drużbicki
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
_BAR.PNG){kind=small}
| |
Stefan Gorgoń-Drużbicki ps. „Kurp” (ur. 13 czerwca 1923 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 7 stycznia 1997 w Opolu) – podporucznik Armii Krajowej, żołnierz 2. drużyny I plutonu Sad 2. kompanii „Rudy” batalionu Zośka, powstaniec warszawski.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Henryka i Wandy z domu Maka. Uczeń Gimnazjum im. króla Stanisława Leszczyńskiego w Ostrołęce.
Brał udział w kampanii wrześniowej, walczył w bitwie nad Bzurą. Trafił do Stalagu II A w Neubrandenburgu. W 1943 r. uciekł z robót przymusowych i wyjechał do Warszawy. Dzięki znajomości z Kazimierzem Wasiłowskim dostał się do Grup Szturmowych Szarych Szeregów.
Brał udział w powstaniu warszawskim w szeregach I plutonu „Sad”, 2 kompania „Rudy” w składzie batalionu „Zośka”. Walczył na Woli, Starym Mieście i Czerniakowie. Pod koniec września przepłynął na ochotnika, z przestrzeloną nogą, Wisłę i dostał się na Pragę w celu sprowadzenia łodzi dla walczących na Czerniakowie Zośkowców[1].
Uczestniczył w drugiej konspiracji. Należał do grupy Jana Rodowicza – Anody. Po apelu pułkownika Jana Mazurkiewicza ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną b. AK. Rok później podjął studia w szczecińskiej Szkole Morskiej, na Wydziale Nawigacyjnym.
10 stycznia 1949 r. aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i osadzony w więzieniu na Rakowieckiej. W celi szpitalnej przebywał z Aleksandrem Krzyżanowskim[2]. Po ponad półrocznym śledztwie skazany wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego na karę dożywotniego pozbawienia wolności. Rok później Najwyższy Sąd Wojskowy zmienił Gorgoniowi-Drużbickiemu wyrok na karę piętnastu lat pozbawienia wolności. Po amnestii w 1952 r. otrzymał karę 10 lat pozbawienia wolności. Karę odbywał w więzieniu we Wronkach. Na wolność wyszedł w marcu 1954 r.
Pracownik Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Opolu. W 1980 r. Gorgoń powrócił do ZHP, wstępując do opozycyjnego wobec władz komunistycznych Kręgu Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego w Opolu. Później harcmistrz Rzeczypospolitej ZHR.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Norman Davies: Powstanie '44. Kraków: Wydawnictwo ZNAK, 2004, s. 519-520.
- ↑ Oskarżony płk Aleksander Krzyżanowski „Wilk”. Palestra- Pismo Adwokatury Polskiej. [dostęp 2011-04-30].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Agnieszka Pietrzak: Żołnierze Batalionu Armii Krajowej „Zośka” represjonowani w latach 1944-1956. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej. Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2008, s. 47, 53, 59, 76, 93, 100, 111, 112, 149. ISBN 978-83-60464-92-2.
- Anna Borkiewicz-Celińska: Batalion „Zośka”. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990, s. 544, 728. ISBN 83-06-01851-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Członkowie Grup Szturmowych Szarych Szeregów
- Deportowani na roboty przymusowe przez nazistowskie Niemcy w Polsce 1939–1945
- Uczestnicy bitwy nad Bzurą (1939)
- Urodzeni w 1923
- Zmarli w 1997
- Żołnierze batalionu „Zośka” w powstaniu warszawskim
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Więźniowie polityczni w Polsce Ludowej 1944–1956
- Więźniowie więzienia mokotowskiego (Polska Ludowa)
- Więźniowie więzienia we Wronkach (Polska Ludowa)
- Pochowani na Starym Cmentarzu Rzymskokatolickim w Piotrkowie Trybunalskim
- Ludzie urodzeni w Piotrkowie Trybunalskim