Stefan Herman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Herman
Data i miejsce urodzenia

16 lipca 1902
Warszawa

Data i miejsce śmierci

3 kwietnia 1981
Gdańsk

Zawód, zajęcie

skrzypek

Miejsce zamieszkania

Sopot

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

profesor

Alma Mater

Wyższa Szkoła Muzyczna w Warszawie

Uczelnia

Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna w Sopocie (1947–1950 i 1956–1981)

Rodzice

Aleksander Rajchman (dziennikarz)
Melania Rajchmanowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia PolskiKrzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Stefan Herman (ur. 16 lipca 1902 w Warszawie, zm. 3 kwietnia 1981 w Gdańsku) – polski skrzypek, pedagog

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Zdał maturę w gimnazjum Księży Salezjanów w Sokołowie Podlaskim. Od 1925 studiował przez rok na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, zaś w latach 1926–1934 w Państwowym Konserwatorium i Wyższej Szkole Muzycznej. W latach 1933–1940 prowadził klasę skrzypiec we Wszechnicy Muzycznej w Warszawie. Od 1936 występował na warszawskich estradach, m.in. w Filharmonii. Od 1938 kontynuował studia w Paryżu. Jego nauczycielami gry na skrzypcach byli Józef Jarzębski, Irena Dubiska, Henri Marteau, Claude Lamoureux i Bronisław Huberman. Podczas okupacji hitlerowskiej udzielał prywatnych lekcji, występował w kawiarni Sztuka i Moda oraz na koncertach symfonicznych organizowanych przez Zygmunta Latoszewskiego. Po II wojnie światowej mieszkał w Sopocie. Od 1947 do 1950 (odsunięty za brak zgody na interwencję PZPR w koncert studentów)[1] i od 1956 do śmierci pracował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie, przeniesionej w 1966 do Gdańska. W 1968 otrzymał stopień docenta, zaś w 1975 profesora nadzwyczajnego[2]. Uczył również w szkołach muzycznych niższego stopnia w Trójmieście. Wśród jego uczniów oraz studentów byli, m.in., Seweryn Krajewski, Konstanty Andrzej Kulka, Joanna Mądroszkiewicz, Mirosława Pawlak, Maciej Sobczak. Opracował pod względem wykonawczym kilka utworów Niccolò Paganiniego, René Ortmansa i Zdzisława Jahnkego. Przygotowywał audycje muzyczne dla radia. Używał skrzypiec z warsztatu Guarneriego. Jego córka Krystyna Herman była koncertmistrzynią Südwestdeutsche Philharmonie w Konstancji i Nürnberger Symphoniker[3].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

18 maja 2019 w Sopocie odbyła się uroczystość nadania imienia Hermana wąwozowi pod mostkiem przy ulicy Obrońców Westerplatte w rejonie siedziby Sopockiej Szkoły Muzycznej i miejsca zamieszkania profesora[4]. Pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie (kwatera E3-5-2)[5].

Grób prof. Stefana Hermana na cmentarzu katolickim w Sopocie

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Lubię grać na skrzypce z fortepianem (z Władysławem Walentynowiczem) (Warszawa, PWM, 1960)
  • Ćwiczenia oparte na skali całotonowej na skrzypce solo (Warszawa, PWM, 1977)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Józef Golec, Sopocki album biograficzny, Cieszyn: Offsetdruk i media, 2008, s. 87.
  2. Stefan Herman. gdansk.gedanopedia.pl. [dostęp 2023-01-12].
  3. Stefan Herman
  4. Wąwóz imienia profesora Hermana. 2019-05-17, sopot.pl. [dostęp 2023-09-14].
  5. śp. Stefan Herman