Stronnictwo Katolicko-Ludowe
Stronnictwo Katolicko-Ludowe (od sierpnia 1919 roku Polskie Stronnictwo Katolicko-Ludowe) – polska centrowa partia polityczna o zabarwieniu konserwatywno-katolickim, odwołująca się do średniozamożnego i małorolnego elektoratu chłopskiego. Utworzone w 1914 roku[1] przez biskupa tarnowskiego Leona Wałęgę jako przeciwwaga dla PSL „Piast”.
Weszło w skład Polskiego Zjednoczenia Ludowego, w sierpniu 1919 roku ponownie usamodzielniło się jako Stronnictwo Katolicko-Ludowe. Było partią regionalną, posiadającą wpływy jedynie w środkowej Galicji. W Sejmie Ustawodawczym (1919–1922) miało 5 posłów. Zachowując autonomię weszło w skład BBWR. Organem prasowym stronnictwa był wydawany w Krakowie Lud Katolicki.
Stronnictwo występowało z programem klerykalnym, głosząc, że jego celem jest obrona szerokich warstw ludowych przed demoralizacją, wyzyskiem, zwłaszcza ze strony stronnictw ludowych i podniesienie tych warstw pod względem kulturalnym i ekonomicznym.
Czołowi działacze: Antoni August Matakiewicz, ks. Józef Lubelski, ks. Jan Czuj (prezes SKL), Ignacy Jasiński (prezes klubu poselskiego w Sejmie I kadencji).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alicja Bełcikowska, Stronnictwa polityczne w Polsce, Warszawa 1926, s. 8.
- Jerzy Holzer, Mozaika polityczna Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1974, s. 142–144, 291, 606.
- Bolesław Łopuszański, Józef Lubelski, w: Polski Słownik Biograficzny, t. XVII, 1972, s. 590.
- Tadeusz Rzepecki, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej 1919 roku, Poznań 1920, s. 289.