Strzępiak bagienny
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
strzępiak bagienny |
| Nazwa systematyczna | |
| Inocybe paludinella (Peck) Sacc. Syll. fung. (Abellini) 5: 788 (1887) | |
Strzępiak bagienny (Inocybe paludinella (Peck) Sacc.) – gatunek grzybów z rodziny Inocybaceae[1]. Grzyb niejadalny.
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Neohygrocybe, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1878 r. Charles Horton Peck, nadając mu nazwę Agaricus paludinellus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1987 r. Pier Andrea Saccardo[1].
Polską nazwę nadał Andrzej Nespiak w 1990 r.[2]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica od 2 do 5 cm; początkowo wypukły, potem płaski, z białawymi włoskami, o barwie od kremowobiałej do jasnokremowożółtej; z resztkami na krawędzi.
Początkowo białe, potem kremowe, z cielistymi odcieniami[3].
Od 3 do 6 cm wysokości i od 0,4 do 0,8 cm grubości, koloru kapelusza, oprószony, lekko bruzdowany; bez zasnówki[3].
Biały, o aromacie przypominającym starą mąkę[3].
- Gatunki podobne
Można go pomylić ze strzępiakiem ziemistoblaszkowym (Inocybe geophylla), który ma widoczne pozostałości baldachimu i więcej liści ochry. Również z gatunkiem Inocybe umbratica, który rośnie pod drzewami iglastymi.
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje głównie w Europie, ponadto podano jego stanowiska w Ameryce Północnej i Japonii[4]. W Polsce w. Wojewoda w 2003 r. przytoczył 5 stanowisk[2], w następnych latach podano następne[5]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia[6]. Bardziej aktualne stanowiska podaje internetowy atlas grzybów. Znajduje się w nim na liście gatunków zagrożonych i wartych objęcia ochroną[7].
Grzyb naziemny, prawdopodobnie mykoryzowy. Występuje na wrzosowiskach i w lasach wrzosowiskowych, zwłaszcza pod olszami, bukami, świerkami i sosnami, w mchach i trawach. Owocniki tworzy zwykle od sierpnia do września[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-07-02] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 352, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c Guia fotografica y descriptiva 800 especies a todo color, Iberduero, 1987, s. 429, ISBN 84-404-0530-8.
- ↑ Występowanie Inocybe paludinella na świecie (mapa) [online], gbif [dostęp 2023-07-02] (ang.).
- ↑ Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-07-01].
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, s. 66, ISBN 83-89648-38-5.
- ↑ Aktualne stanowiska Inocybe paludinella w Polsce [online] [dostęp 2023-07-02] (ang.).