Strzępkoskórka cienka
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
strzępkoskórka cienka |
| Nazwa systematyczna | |
| Peniophorella praetermissa (P. Karst.) K.H. Larss. Mycol. Res. 111(2): 192 (2007) | |
.jpg)
_J._Erikss._%26_%C3%85._Strid,_41031.jpg)
Strzępkoskórka cienka (Peniophorella praetermissa (P. Karst.) K.H. Larss.) – gatunek grzybów z rzędu szczeciniakowców (Hymenochaetales)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Peniophorella, Rickenellaceae, Hymenochaetales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1889 r. Petter Adolf Karsten nadając mu nazwę Peniophora praetermissa. Obecną nazwę nadał mu Karl-Henrik Larsson w 2007 r.[1] Synonimy:
- Corticium praetermissum (P. Karst.) Bres. 1903
- Corticium praetermissum var. bourdotii Bres. 1908
- Gloeocystidium praetermissum (P. Karst.) Höhn. & Litsch 1906
- Gloeocystidium tenue subsp. praetermissum (P. Karst.) Bourdot & Galzin 1928
- Hyphoderma praetermissum (P. Karst.) J. Erikss. & Å. Strid 1975
- Peniophora praetermissa P. Karst. 1889[2].
Polską nazwę zarekomendował Władysław Wojewoda w 1973 r. dla synonimu Hyphoderma praetermissum[3]. Jest niespójna z aktualną nazwą naukową[1]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Owocnik rozpostarty, cienki (o grubości do 0,1 mm). Powierzchnia hymenialna o barwie od białawej do ochrowej, brzeg taki sam, nieodróżniający się od reszty owocnika[4].
- Cechy mikroskopowe
System strzępkowy monomityczny. Strzępki ze sprzążkami, cienkościenne, o szerokości 3–4 µm, gęsto wyrastające z subhymenium. Cystydy trzech rodzajów:
- liczne, wrzecionowate gloeocystydy, 50–100 × 8–12 µm, cienkościenne, o jednorodnej zawartości,
- cylindryczne leptocystydy z zaokrąglonymi wierzchołkami, 20–80 × 6–8 µm, wystające nad hymenium, w różnej liczbie, często z inkrustowaną częścią wierzchołkową,
- bardzo zróżnicowane co do ilości stephanocystydy (od bardzo rzadkich do bardzo częstych), o szerokości 10–12 µm[4].
Podstawki niemal maczugowate, lekko pofałdowane, 20–30 × 6–7 µm, cienkościenne, z 4 sterygmami i sprzążką bazalną. Bazydiospory wąsko elipsoidalne do kiełbaskowatych, lekko zakrzywione, 8–12 × 4–5 µm, gładkie, z gutulami[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Gatunek kosmopolityczny występujący na całym świecie, podano jego występowanie nawet na Antarktydzie[5]. W Polsce pospolity[3].
Nadrzewny saprotrof. Występuje w różnego typu lasach, w parkach i w różnego typu zadrzewieniach, a także na drewnie budowlanym, zarówno liściastym, jak iglastym[3]. Notowany na wielu gatunkach drzew, często występuje także na drewnie spaleniskowym[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2023-03-13] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-03-13] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 328, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d Fungi Europaei – Corticiae s.I, t. 12, Mycobank, 2010, s. 1–1008 [dostęp 2023-03-13] (ang.).
- ↑ Występowanie Peniophorella praetermissa na świecie (mapa) [online] [dostęp 2023-03-13] (ang.).