Przejdź do zawartości

Studniczek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Studniczek
Niphargus
Schiödte, 1849
Ilustracja
Studniczek Niphargus ictus w
Jaskiniach Frassari, Włochy
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

skorupiaki

Gromada

pancerzowce

Rząd

obunogi

Rodzina

studniczkowate

Rodzaj

Niphargus

Studniczek, kiełż podziemny[potrzebny przypis], nifargus (Niphargus) – rodzaj żyjących w wodach podziemnych skorupiaków z rzędu obunogów. Ciało przezroczyste lub śnieżnobiałe[1]. Oczy zupełnie zanikły lub zachowały się szczątkowo. Czułki niezbyt długie, ostatnia para odnóży odwłokowych mocno wydłużona, rozgałęziona na dwie części i wygięta ku górze[2], płytka ogonowa częściowo rozszczepiona.[3] Żyjące w Polsce gatunki mają ok. 1 cm długości ciała[1].

Studniczki występują w różnych rodzajach naturalnych wód podziemnych – jaskiniowych strumieniach, rzekach i jeziorkach[1] oraz żyłach wodnych. Spotkać je można jednak też w głębokich studniach, na dnie dużych, głębokich górskich jezior oligotroficznych i w części osłoniętych źródeł, a nawet w kałużach, mających połączenie z wodami podziemnymi.[3][4] Ponad 50 gatunków studniczków zamieszkuje głównie Europę Południową i Środkową – szczególnie Bałkany, a także przylegające rejony Azji[3]. Z Polski znane są co najmniej 4 gatunki[2]. Spotyka się je w Tatrach, Beskidach i Sudetach[1]. Studniczki, podobnie jak prapierścienice jaskiniowe, najpewniej są w Polsce pozostałością fauny ostatniego morza zalewającego część kraju, istniejącego w miocenie[1].

Gatunki

[edytuj | edytuj kod]

Gatunki występujące w Polsce

Do studniczków w szerszym rozumieniu (w polskich wodach podziemnych odnotowano 6 gatunków obunogów) zalicza się również, prócz rodzaju Niphargellus[2], rodzaj Synurella[4] o wyraźnie widocznych oczach[2]. W Polsce znany jest 1 gatunek należący do niego:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Kazimierz Kowalski: Jaskinie Polski. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1965, s. 50, 139.
  2. a b c d e Klucz do oznaczania słodkowodnej makrofauny bezkręgowej. Wigierski Park Narodowy. (pol.).
  3. a b c Mały słownik zoologiczny. Bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976, s. 332.
  4. a b Anna Stańczykowska: Zwierzęta bezkręgowe naszych wód. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1986, s. 125, 126, 256-257. ISBN 83-02-00153-8.
  5. Czesław Jura: Bezkręgowce : podstawy morfologii funkcjonalnej, systematyki i filogenezy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-14595-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]