Sylfik lśniący
| Lophornis stictolophus[1] | |||
| Salvin & Elliot, 1873 | |||
.jpg) Samiec | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
sylfik lśniący | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Sylfik lśniący[4][5] (Lophornis stictolophus) – gatunek małego ptaka z podrodziny paziaków w rodzinie kolibrowatych (Trochilidae). Występuje w Wenezueli, Kolumbii, Ekwadorze i Peru. Sylfik lśniący jest bardzo podobny do sylfika rdzawoczubego (Lophornis delattrei). Jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern).
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisali Osbert Salvin i Daniel Giraud Elliot w 1873 roku na łamach „Ibis”. Autorzy nadali gatunkowi nazwę Lophornis stictolophus, jako miejsce typowe podali Antioquia w Kolumbii[2][6]. Nie wyróżnia się podgatunków[7][8][9][10].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Lophornis: gr. λοφος lophos „czub, grzebień”; ορνις ornis, ορνιθος ornithos „ptak”[11].
- stictolophus: gr. στικτος stiktos „cętkowany, łaciaty”[12].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Sylfik lśniący jest małym ptakiem o długim, prostym i cienkim czerwonym dziobie o czarnym zakończeniu. Tęczówki czarne. Występuje dymorfizm płciowy. Samiec ma czoło i górę głowy rudą, na niej dosyć długi czub z niewielkimi czarnymi kropkami na końcu piór. Górne części ciała brązowozielone, na zadzie biały pas. Dolne części zadu i pokrywy nadogonowe fioletowobrązowe. Ogon podwójnie zaokrąglony, środkowe sterówki zielone, pozostałe cynamonowoszare z rudymi i czarnymi zakończeniami. Dolne części ciała zielonkaworude. Gardło i podgardle oraz dół szyi opalizujące, zielone z częścią piór zakończonych białymi plamkami, a na boku szyi z rudymi plamkami. Samica nie ma grzebienia. Ma czoło matowe cynamonowo-rude, gardło białawe z dużymi wyraźnymi rudymi plamami, brzuch cynamonowy z kilkoma zielonymi plamami. Ogon zaokrąglony z parą środkowych sterówek o kolorze zielonym, pozostałe sterówki głównie cynamonowe z czarniawymi dolnymi częściami i rudymi zakończeniami. Młode osobniki podobne są do samic, ale gardło mają szare. Długość ciała 6,4–6,9 cm[7].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Zasięg występowania (EOO, Extent of Occurrence) według szacunków organizacji BirdLife International obejmuje około 825 tys. km²[13]. Gatunek ten występuje w zachodniej Wenezueli, na południe poprzez wschodnią Kolumbię, wschodni Ekwador do północnego Peru, do doliny rzeki Marañón[7][14].
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Sylfik lśniący występuje na brzegach wilgotnych lasów, polanach i obszarach cerrado. Górna granica występowania to 1300 m n.p.m.[7] (niektóre źródła podają także dolny zakres wysokości występowania na 500 m n.p.m.[3][13]). Niewiele wiadomo o diecie tego gatunku, ale jest najpewniej bardzo podobna do diety sylfika rdzawoczubego i składa się głównie z nektaru roślin z rodzajów Inga (bobowate) i lantana (werbenowate) oraz z rodziny mirtowatych[7]. Długość pokolenia jest określana na 4,2 roku[13].
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Brak informacji[7].
Status[edytuj | edytuj kod]
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN sylfik lśniący jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern). Liczebność jego populacji nie została dokładnie określona, ale jest opisywany jako rzadki i rozmieszczony plamowo. Trend liczebności populacji jest uznawany za spadkowy[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lophornis stictolophus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Denis Lepage: sylfik lśniący Lophornis stictolophus Salvin, O; Elliot, DG 1873. Avibase. [dostęp 2024-01-23]. (ang.).
- ↑ a b c Lophornis stictolophus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Trochilidae Vigors, 1825 – kolibrowate – Hummingbirds (wersja: 2023-03-25). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2024-01-13].
- ↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 146, 1999.
- ↑ Osber Salvin & D.G. Elliot, On two Species of Trochilidae of the Genus Lophornis, „The IBIS a Quarterly Journal od Ornithology”, ser. 3, t. 3, Londyn 1873, s. 280 (ang. • łac.).
- ↑ a b c d e f T. Züchner & P.F.D. Boesman: Spangled Coquette Lophornis stictolophus, version 1.0. [w:] Birds of the World (red. J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. [dostęp 2024-01-23]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.2). [dostęp 2024-01-23]. (ang.).
- ↑ Alan P. Peterson, APODIFORMES, Wersja 6.018 (2022-08-18) [online], Zoonomen Nomenclatural data [dostęp 2024-01-23] (ang.).
- ↑ HBW and BirdLife International, Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 8 [online], grudzień 2023 [dostęp 2024-01-23].
- ↑ Lophornis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2024-01-12] (ang.).
- ↑ stictolophus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2024-01-23] (ang.).
- ↑ a b c Spangled Coquette Lophornis stictolophus. BirdLife International, 2023. [dostęp 2024-01-23]. (ang.).
- ↑ Handbook of the Birds of the World. Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal (red.). T. 5: Barn-owls to Hummingbirds. Barcelona: Lynx Edicions, 1999, s. 568. ISBN 84-87334-25-3. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, filmy i nagrania głosów. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Nagrania głosów. [w:] xeno-canto [on-line].