Sylimaryna
Sylimaryna – wykorzystywany w lecznictwie kompleks związków pochodzenia roślinnego, pozyskiwany z łupin nasiennych ostropestu plamistego, składający się przede wszystkim z flawonolignanów: sylibiny, izosylibiny, sylikrystyny i sylidianiny oraz flawonoidu – taksyfoliny[1]. Zawartość sylimaryny w surowcu roślinnym wynosi 2–3%, z czego ok. 50% stanowi sylibina, a jest zależna od pochodzenia materiału biologicznego i sposobu ekstrakcji. Sylimaryna nie rozpuszcza się w wodzie, za to jest dobrze rozpuszczalna w octanie etylu i acetonie.
Działanie[edytuj | edytuj kod]
Sylimaryna wykazuje działanie przeciwzapalne, antyoksydacyjne, rozkurczowe, detoksykujące, żółciotwórcze i żółciopędne, stabilizuje strukturę błon komórkowych, obniża stężenie cholesterolu we krwi i hamuje wytrącanie się blaszek miażdżycowych, chroni wątrobę przed szkodliwym działaniem trucizn, między innymi mykotoksyn muchomora sromotnikowego, hamuje podziały komórek nowotworowych, zapobiega marskości wątroby, zapobiega wytrącaniu się złogów i kamieni żółciowych.
Sylibina jest składnikiem o największej aktywności biologicznej, a jej zawartość w stosowanych preparatach wynosi ok. 20–40%. Jednak ze względu na słabą rozpuszczalność w wodzie charakteryzuje się małą dostępnością biologiczną.
Wiele przeprowadzonych badań wskazuje na pozytywne działanie ekstraktów z ostropestu plamistego w leczeniu ostrych i przewlekłych chorób wątroby, w tym m.in. w niealkoholowej chorobie stłuszczeniowej wątroby (NAFLD). Preparaty te nawet przy dużych dawkach charakteryzują się dobrą tolerancją i brakiem istotnych działań niepożądanych[2][3][4][5].
Dawkowanie[edytuj | edytuj kod]
Sylimaryna, aby była skuteczna musi być zażywana przez długi czas (minimum miesiąc). Należy ją spożywać doustnie, w dawce 150–200 mg dziennie, najlepiej przez pół roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ F. Kvasnicka i inni, Analysis of the active components of silymarin, „Journal of Chromatography. A”, 990 (1–2), 2003, 239–245 doi = 10.1016/S0021-9673(02)01971-4.
- ↑ Carmela Loguercio, Davide Festi, Silybin and the liver: from basic research to clinical practice, „World Journal of Gastroenterology”, 17 (18), 2011, s. 2288–2301, DOI: 10.3748/wjg.v17.i18.2288, PMID: 21633595, PMCID: PMC3098397.
- ↑
Abenavoli, L., Aviello, G., Capasso, R., Milic, N. i inni. Milk thistle for treatment of nonalcoholic fatty liver disease. „Hepat Mon”. 11 (3), 2011. [dostęp 2018-08-05].
- ↑ Fulvio Cacciapuoti i inni, Silymarin in non alcoholic fatty liver disease, „World Journal of Hepatology”, 5 (3), 2013, s. 109–113, DOI: 10.4254/wjh.v5.i3.109, PMID: 23556042, PMCID: PMC3612568.
- ↑ Gholamreza Karimi i inni, „Silymarin”, a promising pharmacological agent for treatment of diseases, „Iranian Journal of Basic Medical Sciences”, 14 (4), 2011, s. 308–317, PMID: 23492971, PMCID: PMC3586829.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Fraschini, F., Demartini, G., Esposti, D. Pharmacology of Silymarin. „Clin. Drug Investig.”. 22 (1), s. 51–65, 2002. DOI: 10.2165/00044011-200222010-00007.
