Przejdź do zawartości

Szwentoróg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Szwentoróg[1], Swentoróg, Świntoróg Utenesowic (lit. Šventaragis) – legendarny wielki książę litewski, książę nowogródzki, ruski i żmudzki z rodu Centaurów.

Rodzina i rządy

[edytuj | edytuj kod]

Postać jest wzmiankowana w Kronice Bychowca i kronice Macieja Stryjkowskiego. Jego ojcem był Utenis, dziadkiem Kukowyt, pradziadkiem Żywibund z rodu Centaurów wywodzący się od legendarnego Dorsprunga – towarzysza Palemona, zaś prababką Pojata z Palemonowiczów[2][3].

W zależności od autora Szwentoróg znany jest również jako Swentorog, Swintoróg Utenesowic, Świntoróg, Świntorog i Szwintoroh. Urodzić miał się w 1171 roku[4], władzę miał objąć w podeszłym wieku (około dziewięćdziesięciu lat), litewskie sylwy wymieniały w tym kontekście rok 1267 i 1270[5]. Rządy miał objąć po Wojsiełku, wraz z wygaśnięciem głównej linii dynastii Palemonowiczów[2].

Według przytaczanej przez Władysława Zahorskiego legendy miał wznieść na terenie dzisiejszego Wilna świątynię Perkuna, a za radą wieszczki na jej 122 cegle umieścić znak krzyża podwójnego, który miał symbolizować zwycięstwo chrześcijaństwa po 122 latach od wzniesienia świątyni - chrzest Litwy miał miejsce w 1387 roku, więc wzmianka ta sugeruje, jakoby Szwentoróg miał rządzić w roku 1265[6]. Szwentoroga za postać historyczną uznawali m.in. Maciej Stryjkowski, Teodor Narbutt czy Wojciech Wijuk Kojałowicz. Historyczność Szwentoroga podobnie jak historyczność Palemona odrzuciło większość historyków XX-wiecznych[4]. Tomas Venclova określił Szwentoroga mianem „wynalezionego przez średniowiecznych kronikarzy” - jego zdaniem nazwa doliny pochodzi od słów święty oraz róg (rogiem być może nazywano zakole rzeki)[7].

Dolina Szwentoroga

[edytuj | edytuj kod]
Mapa średniowiecznej Polski i Litwy z zaznaczoną Doliną Szwentoroga

Według legendy książę Szwentoróg miał wybrać miejsce u zbiegu Wilii i Wilejki, w którym nakazał spalić swoje ciało swojemu synowi (Skirmuntowi lub Germuntowi). W tym miejscu ciało Szwentoroga zostało spalone wraz z jego koniem, niewolnikiem, pazurami dzikich zwierząt, chartami i sokołem. Od tego momentu miejsce to zostało nazwane Doliną Szwentoroga i aż do chrystianizacji Litwy paleni byli tam wielcy książęta litewscy i znaczni możnowładcy. Miejsce miało stać się centralną nekropolią o charakterze państwowym. W tym miejscu miała również powstać świątynia ku czci Perkuna[8][9][10]. Według Teodora Narbutta na jej miejscu miała powstać katedra wileńska[11].

Legenda o spaleniu Szwentoroga jest na ogół odrzucana przez współczesnych historyków, została jednak przeanalizowana m.in. przez Władimira Toporowa i Gintarasa Beresnevičiusa pod kątem przedchrześcijańskich wierzeń Litwinów. Część badaczy uznaje legendę o Szwentorogu jako przykład zmiany panującego obrządku pogrzebowego i jego reformy, centralizacji i wzrostu znaczenia politycznego[12][9].

Według legendy w miejscu spalenia Szwentoroga Giedymin miał mieć sen o żelaznym wilku; w rejonie doliny Szwentoroga miało powstać miasto Wilno[13][9][14] Zdaniem Tomasa Venclovy na terenie doliny Szwentoroga spalony prawdopodobnie został Giedymin[7], zaś Jan Czeczot w swojej śpiewce pisze o Kiejstucie, jakoby był on „wieziony na zgliszcza przodka Swintoroga[15]”.

Według Tomasa Venclovy współcześnie na terenie Doliny Szwentoroga zlokalizowane są: Zamek Dolny, wileńska katedra i Plac Katedralny[7].

W literaturze

[edytuj | edytuj kod]

Lud się smutny zewsząd spieszy,

Gdzie zamkowa w Wilnie góra;

Aby pogrześć Swintoroga,

Jako życzył, u jej proga.


W szaty go przybrawszy, w zbroję,

Szablę, sajdak, włócznię, dali;

Chartów parę, wyżłów dwoje,

I sokoła przywiązali,

I z jastrzębiem, i z rumakiem

[…]


Przy tem sługa wierny, miły

Z nim pospołu się palili [...]

Inne upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
  • W 2023 roku z inicjatywy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych pod kryptonimem Šventaragis w ramach corocznych ćwiczeń pod kryptonimem Perkūno bastionas przeprowadzono na Litwie ćwiczenia dotyczące zarządzania sytuacjami nadzwyczajnymi[18][19].
  • Na wileńskim starym mieście znajduje się ulica Szwentoroga (Šventaragio gatvė)[20]. Na tej ulicy znajduje się siedziba litewskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[21].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jan Jurkiewicz, Od Palemona do Giedymina. Wczesnonowożytne wyobrażenia o początkach Litwy, cz. l: W kręgu latopisów litewskich [online].
  2. a b Maciej Stryjkowski, Kronika litewska, polska, żmudzka i wszystkiej Rusi [online], wolnelektury.pl [dostęp 2024-08-22], Cytat: W tym Wasiełku zabitym synu Mendogowym (którego z ojcem jednaka śmierć potkała) królewicu i wielkim xiędzu Litewskim, Nowogrodzkim, Połockim, i Żmodzkim, skończyła się familia xiążęcia Rzymskiego Palemona, z herbu Kolumnów. A stolica Litewska przeniesiona powtóre do Kitaurussów Dorsprungowiców, tychże potomków xiążąt Rzymskich, ale inszej familiej, na którą był wybrany Swintoróg Utenussowic.
  3. Хроника Быховца. Хроніка Биховця. Том 32. Литовсько-білоруські літописи [online], litopys.org.ua [dostęp 2024-08-22].
  4. a b Nowa Panorama Literatury Polskiej » Litwa średniowieczna Mickiewicza [online], nplp.pl [dostęp 2024-08-22].
  5. Joanna Orzeł, Przeszłość Litwy w księgach Silva Rerum XVIII wieku.
  6. Władysław Zahorski, Podania i legendy wileńskie - Świątynia Perkunasa.
  7. a b c Tomas Venclova, Opisać Wilno.
  8. Baltų žinyčios vartai » Senosios Vilniaus šventvietės (2) [online] [dostęp 2024-08-22] (ang.).
  9. a b c Šventaragis [online], www.vle.lt [dostęp 2024-08-22] (lit.).
  10. Wirtualna Polska Media S.A, Wilno [online], turystyka.wp.pl, 7 września 2007 [dostęp 2024-08-22] (pol.).
  11. Darius Baronas, Perkūno šventykla Vilniuje (Senų mitų ir naujų mokslinių tyrimų nedermė) [online], 15min.lt [dostęp 2024-08-22] (lit.).
  12. Vykintas Vaitkevičius, Bandymas atkurti Šventaragio mitą │ Attempt to Reconstruct the Myth of Šventaragis.
  13. Teresa Dalecka, (Nie)Zapomniane Podania i legendy wileńskie Władysława Zahorskiego.
  14. The Legend of the Iron Wolf | World Heritage Journeys of Europe [online], visitworldheritage.comhttps [dostęp 2024-08-22].
  15. Jan Czeczot, Śpiewki o dawnych Litwinach do roku 1434 - Kiejstut.
  16. Konrad Wallenrod [online], wolnelektury.pl [dostęp 2024-08-22].
  17. a b Wilno romantyczne 2, [w:] Nowa Panorama Literatury Polskiej [online].
  18. „Šventaragio“ pratybose imituotas nepaprastosios padėties valdymas [online], sc.bns.lt [dostęp 2024-08-22] (lit.).
  19. Šalies institucijos pratybose išbandė pasiruošimą atremti karo grėsmes | KaunoDiena.lt [online], kauno.diena.lt, 28 września 2023 [dostęp 2024-08-22] (lit.).
  20. Šventaragio gatvė Vilniuje - Vilniaus katalogas [online], vilnius21.lt [dostęp 2024-08-22].
  21. Ministry of the Interior of the Republic of Lithuania [online].