Taniec lojalności
Taniec lojalności (także: taniec lojalnej postaci; chiń. 忠字舞; pinyin Zhōngzì wǔ) – jedyny oficjalnie dozwolony taniec w okresie rewolucji kulturalnej w Chinach. Polegał na równomiernym stąpaniu i wyrzucaniu rąk w górę.
W ramach zwalczania czterech starych rzeczy zwolennicy radykalnego maoizmu walczyli z wszelkimi przejawami starej kultury chińskiej, w tym operą i tańcem. Zabroniono wykonywania nie tylko tańców tradycyjnych, ale także zachodnich. W zamian stworzono bardzo prosty układ taneczny dla ludu, którego celem było okazanie lojalności wobec Mao Zedonga.
Taniec wierności wobec cesarza znany był też w dawnej tradycji konfucjańskiej[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Waldemar Jan Dziak, Krzysztof Sajewski, Korea Północna. Wewnętrzne wektory trwania, ISP PAN, Warszawa, 2016, s.17, ISBN 978-83-64091-74-2
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Komentarze Epoch Times na temat Partii Komunistycznej - Część 6, O tym, jak Komunistyczna Partia Chin zniszczyła tradycyjną kulturę, s.18
- Komentarze Epoch Times na temat Partii Komunistycznej - Część 8, O tym, jak Komunistyczna Partia Chin kultywuje zło, s.3
- John Pomfret, Lekcje chińskiego. Dzieci rewolucji kulturalnej i dzisiejsze Chiny - dostęp 19.6.2012