Tarczogonowate
| Uropeltidae[1] | |||
| Müller, 1832 | |||
 Melanophidium bilineatum | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina |
Uropeltoidea | ||
| Rodzina |
tarczogonowate | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Rodzaje | |||
| |||
Tarczogonowate (Uropeltidae) – rodzina węży z infrarzędu Alethinophidia w rzędzie łuskonośnych (Squamata).
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Do rodziny należą endemity dla południowych Indii (głównie Ghatów Zachodnich) i Cejlonu[2][3]. Prowadzą naziemny tryb życia.
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Przedstawiciele rodziny mają szczątkowy pas miednicowy. Głowa jest przystosowana do drążenia chodników w ziemi. Ogon jest krótki, zakończony charakterystyczną, silnie rozwiniętą, pokrytą kolcami łuską, która umożliwia zakotwiczenie się w czasie drążenia tuneli w ziemi oraz może zasłaniać wejście do nory. Oczy są małe i przykryte okularem. Osiągają od 20 do 75 cm długości.
Ich dieta składa się przeważnie z bezkręgowców, zwłaszcza dżdżownic.
Z powodu nietypowej dystrybucji geograficznej (tereny rozdzielone łańcuchami górskimi) i endemiczności uważane za analogiczne do zięb Darwina jako przypadek oddziaływania radiacji adaptacyjnej[4][5].
Podział systematyczny
[edytuj | edytuj kod]Do rodziny należą następujące rodzaje[2]:
- Melanophidium
- Platyplectrurus
- Plectrurus
- Pseudoplectrurus – jedynym przedstawicielem jest Pseudoplectrurus canaricus
- Rhinophis
- Teretrurus
- Uropeltis
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Uropeltidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b P. Uetz & J. Hallermann: Higher taxa: Uropeltidae. The Reptile Database. [dostęp 2025-06-05]. (ang.).
- ↑ R. Midtgaard, Family Uropeltidae, [w:] RepFocus – A Survey of the Reptiles of the World [online] [dostęp 2025-06-05] (ang.).
- ↑ S.R. Ganesh, Shieldtail snakes (Reptilia: Uropeltidae) – the Darwin’s finches of south Indian snake fauna? [online], 27 sierpnia 2015 [dostęp 2017-07-06] (ang.).
- ↑ F. Bossuyt, M. Meegaskumbura, N. Beenaerts i inni. Local endemism within the Western Ghats-Sri Lanka biodiversity hotspot. „Science”. 306 (5695), s. 479–481, 15 października 2004. DOI: 10.1126/science.1100167. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Podrząd: Węże Serpentes, [w:] W. Zamachowski, A. Zyśk, Strunowce Chordata, Kraków: Wydawnictwo Naukowe WSP, 1997, ISBN 83-86841-92-3.
