The Jolly Boys

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
The Jolly Boys
ilustracja
Rok założenia

1955

Pochodzenie

Port Antonio, Jamajka

Gatunek

mento, reggae, world music

Aktywność

od 1955

Strona internetowa

The Jolly Boys – zespół grający styl mento[1] (wczesna odmiana ska), pochodzący z Port Antonio na Jamajce. Zespół powstał w roku 1955 i największe sukcesy komercyjne osiągał w końcu lat 80.i na początku 90. XX wieku, szczególnie wśród miłośników stylu reggae i world music. Jest to najdłużej działająca grupa grająca styl mento na Jamajce[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W końcu lat 40. lub na początku lat 50. XX wieku powstała grupa Navy Island Swamp Boys, której członkami byli Moses Deans grający na banjo i gitarze, Noel Lynch (gitara) i „Papa” Brown (rumba box). Po rozpadzie zespołu w roku 1955[3] dwóch jego członków Deans i Brown założyło The Jolly Boys, do których dołączyli Derrick “Johnny” Henry grający na marakasach i bębnach, Martell Brown na gitarze i David „Sonny” Martin na gitarze. W latach 60. do zespołu dołączył na stałe perkusista Allan Swymmer[1].

W latach 60. popularność zespołu zarówno na Jamajce jak i zagranicą stale rosła - w 1966 zespół wyjechał do New Hampshire. W 1969 Allan Swymmer przeprowadził się z Port Antonio do Saint Ann’s Bay i założył konkurencyjny zespół z lokalnymi muzykami o nazwie Jolly Boys. Grupa wydała dwie płyty Roots of Reggae: Music From Jamaica (1977) i Jolly Boys at Club Caribbean (1979).

W końcu lat 70. kilku z członków zespołu zmarło i zespół zawiesił działalność. W latach 80. Swymmer ponownie przeniósł się do Port Antonio i wraz z Deansem reaktywował zespół z Josephem „Powda” Bennettem grającym na rumba box. W 1989 zespół zauważył kompozytor i producent Jules Shear, dzięki któremu powstały cztery płyty, a zespół odbył kilka światowych tournée. Dzięki temu The Jolly Boys stał się najbardziej rozpoznawalną grupą grającą styl mento.

Po śmierci Mosesa Deansa w 1998 zespół grywa lokalnie w Port Antonio. Po roku 2000 znów doszło do rozpadu na dwa zespoły - pierwszy Swymmera i drugi Benetta. Zespoły te były zatrudniane przez GeeJam - lokalne studio nagraniowe, do zabawiania artystów nagrywających w studiu. W studiu tym nagrywali m.in. No Doubt, the Gorillaz, Drake czy Amy Winehouse[1]. W 2008 producenci z GeeJam ponownie namówili do współpracy muzyków z The Jolly Boys. W efekcie powstał, wydany w roku 2010, album Great Expectation zawierający covery znanych rockowych utworów zaaranżowane w stylu mento.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Ważniejsze płyty:

  • 1977 Roots of Reggae: Music From Jamaica (Lyrichord)
  • 1979 Jolly Boys at Club Caribbean (Club Caribbean)
  • 1989 Pop 'n' Mento (Rykodisc)
  • 1991 Sunshine N' Water (Rykodisc)
  • 1991 Beer Joint & Tailoring (First Warning Records)
  • 1997 Live in Tokyo (Respect Records)
  • 2010 Great Expectation (Forthcoming)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Sarfraz Manzoor. The oldest swingers: the Jolly Boys. „The Observer”, 2010-07-25. (ang.). 
  2. ↑ Angus Taylor: An intriguing introduction to, or reminder of, this wonderful, under-exposed music.. BBC music, 2010-09-14. [dostęp 2010-10-10]. (ang.).
  3. ↑ Neil McCormick: The Jolly Boys: sound that rocked Jamaica - and Errol Flynn. telegraph.co.uk, 2010-07-21. [dostęp 2010-10-10].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Jolly_Boys&oldid=67140654”