Tingotingo porotiti
Tingotingo porotiti | |
Hormiga et Scharff, 2020 | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Gromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Infrarząd | |
Rodzina | |
Podrodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
Tingotingo porotiti |
Tingotingo porotiti – gatunek pająka z rodziny Malkaridae i podrodziny Tingotinginae. Występuje endemicznie na Nowej Zelandii.
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2020 roku przez Gustava Hormigę i Nikolaja Scharffa[1][2] na łamach Invertebrate Systematics w ramach rewizji taksonomicznej nowozelandzkich Malkaridae. Wyznaczono go gatunkiem typowym rodzaju. Jako miejsce typowe wskazano dolinę Orongorongo. Epitet gatunkowy oznacza w języku maoryskim „okrągły” i odnosi się do kształtu dysków na opistosomie tych pająków[1].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Samice osiągają od 2,92 do 3,17 mm, a samce od 2,63 do 3,25 mm długości ciała. Prosoma jest ciemnobrązowa, w widoku bocznym prostokątna, pozbawiona podziału na część głowową i tułowiową. U samic prosoma ma od 1,13 do 1,21 mm długości i od 0,91 do 0,95 mm szerokości, zaś u samców od 1,13 do 1,29 mm długości i od 0,87 do 0,95 mm szerokości. Jamka karapaksu wykształcona jest w postaci słabej, podłużnej linii zajmującej około 0,15 jego długości. Wszystkie oczy oddalone są od siebie na odległości mniejsze niż ich średnice. Oczy środkowych par rozstawione są na planie czworokąta o przedniej krawędzi tak szerokiej jak tylna. Wysokość nadustka jest 3,1 raza większa od średnicy oczu pary przednio-środkowej. Szczękoczułki mają dwa zęby na krawędzi przedniej, dwa zęby na krawędzi tylnej i niewielką nabrzmiałość w części nasadowej od strony przedniej. Sternum jest tarczowate. Odnóża pierwszej pary mają uda o długości wynoszącej 0,92–0,95 długości karapaksu. Opistosoma (odwłok) ma ciemnobrązowe, silnie zesklerotyzowane skutum i ciemnobrązowe dyski ze szczecinkami[1].
Nogogłaszczki samca mają dłuższe niż szerokie, pozbawione wyrostków i apofiz, stępione na szczycie cymbium, na szczycie podzielone na dwie gałęzie, z których tylna jest krótsza i sierpowata paracymbium, powiększony u nasady i nitkowaty dalej embolus oraz zakrywający prawie całą długość embolusa wyrostek sierpowaty konduktora. Samica ma słabo wyodrębnione epigynum, osobno zakapsułkowane przewody kopulacyjne i dłuższe niż szerokie spermateki[1].
Ekologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Pająk ten zasiedla lasy zdominowane przez bukany. Prowadzi skryty tryb życia. Bytuje w ściółce i pod butwiejącymi kłodami[1].
Gatunek ten występuje endemicznie na Wyspie Północnej Nowej Zelandii. Znany jest tylko z regionu Wellington oraz południowej części regionu Manawatu–Wanganui na południu wyspy[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Gustavo Hormiga, Nikolaj Scharff. The malkarid spiders of New Zealand (Araneae: Malkaridae). „Invertebrate Systematics”. 34 (4), s. 345-405, 2020. CSIRO Publishing. DOI: 10.1071/IS19073.
- ↑ Gen. Tingotingo Hormiga et Scharff, 2020. [w:] World Spider Catalogue [on-line]. World Spider Catalog Association, 2018. [dostęp 2020-11-20].