Tolypocladium

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tolypocladium
Ilustracja
Maczużnik główkowaty (Tolypocladium capitatum)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

workowce

Klasa

Sordariomycetes

Rząd

rozetkowce

Rodzina

Ophiocordycipitaceae

Rodzaj

Tolypocladium

Nazwa systematyczna
Tolypocladium W. Gams
Persoonia 6(2): 185 (1971)
Typ nomenklatoryczny

Tolypocladium inflatum W. Gams 1971

Tolypocladium W. Gams – rodzaj grzybów z rodziny Ophiocordycipitaceae.

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Znanych jest około 40 gatunków. Występują zarówno w siedliskach lądowych, jak i wodnych. Około 20 gatunków to pasożyty podziemnych grzybów z rodzaju Elaphomyces (jeleniak), 4 gatunki pasożytują na nimfach cykad, inne na larwach chrząszczy, poczwarkach ćmy bagiennej, larwach komarów, a nawet wrotkach. Ich askospory lub konidia i grzybnia przeżywają w glebie lub na różnych szczątkach roślinnych, butwiejącym drewnie, tkankach i powierzchniach roślin, powierzchni ciała owadów i roztoczy, ciałach grzybów Cordyceps i na porostach[1].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Gatunki rodzaju Tolypocladium tworzą podkładki bezpośrednio na ciele żywiciela, czasami są pośrednio połączone z żywicielem poprzez struktury przypominające ryzomorfy. Podkładki mogą być pojedyncze lub do kilku i mogą być proste lub rozgałęzione. Trzon jest włóknisty i twardy, rzadko mięsisty, ciemnobrązowy do zielonkawego z oliwkowym odcieniem, rzadko białawy, cylindryczny i powiększa się w pobliżu płodnej części. Płodna część ma kształt maczugowaty do główkowatego i różni się kolorem. Perytecja są częściowo lub całkowicie zanurzone w podkładkach. Mogą też być na ich powierzchni lub powstawać na silnie zredukowanej podkładce. Worki są jednolite i długie, cylindryczne, z pogrubionym aparatem apikalnym. Askospory są nitkowate, w przybliżeniu tak długie jak worki, wieloprzegrodowe, zwykle rozczłonkowane na częściowe zarodniki i czasami nie rozpadają się po osiągnięciu dojrzałości. Są szkliste, wrzecionowate do cylindrycznych, z okrągłymi lub ściętymi końcami. Anamorfy są podobne do Chaunopycnis lub Verticillium. Kolonie na sztucznych podłożach (np. agar z dekstrozą ziemniaczaną, agar Czapek-Dox, agar z ekstraktem słodowym, agar Sabourauda z glukozą i agar wodny) są białe, watowate i rosną powoli. Konidiofory są zwykle krótkie i mają fialidy boczne lub końcowe, zwykle napęczniałe u podstawy i cienkie, często z wygiętymi szyjami. Konidia kuliste do owalnych, jednokomórkowe, szkliste, gładkie i skupione w małych główkach na końcach fialid[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Ophiocordycipitaceae, Hypocreales, Hypocreomycetidae, Sordariomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[2].

Takson utworzył James Herbert Ginns w 1971 r. Synonimy:

  • Chaunopycnis W. Gams 1979
  • Elaphocordyceps G.H. Sung & Spatafora 2007
  • Mitrasphaera Dumort. 1822[3]

Gatunki występujące w Polsce:

Nazwy naukowe według Index Fungorum, wykaz gatunków według internetowej listy[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Feng-Ming Yu i inni, Comprehensive Review of Tolypocladium and Description of a Novel Lineage from Southwest China, „Pathogens”, 10 (11), 2021, s. 1389, DOI10.3390/pathogens10111389, PMID34832545, PMCIDPMC8620668 [dostęp 2023-01-31] (ang.).
  2. Index Fungorum [online] [dostęp 2023-02-01].
  3. Species Fungorum [online] [dostęp 2023-02-01].
  4. Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-01-27].