Tong’an Guanzhi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tong’an Guanzhi
同安觀志
Ilustracja
Mistrz chan Tong’an Guanzhi
Data urodzenia

910

Data śmierci

970

Szkoła

caodong

Linia przekazu
Dharmy zen

Yunju Daoying

Nauczyciel

Tong’an Daopi

Następca

Liangshan Yuanguan

Zakon

chan

Tong’an Guanzhi (chiń. 同安觀志 pinyin Tóng’ān Guānzhì; kor. 동안관지 Tongan Kwanji; jap. Dōan Kanshi; wiet. Đồng An Quán Chí; ur. 910, zm. 970) – chiński mistrz chan ze szkoły caodong z X wieku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był uczniem mistrza chan Tong’ana Daopi (znanego także jako Tong’an Daoying).

Gdy mistrz chan Tong’an Daoying był bliski śmierci, wszedł do sali i zwrócił się do mnichów następującymi słowami: „Uczniowie przed stupą są biegłymi, ale co ze sprawą sprzed pięciu starych szczytów?”
Zadał to pytanie trzy razy, ale żaden z mnichów nie odpowiedział.
W końcu Tong’an Guanzhi wstał i powiedział: „Poza okienną zasłoną tysiące światów są ułożone w czystą noc. Wszędzie pieśń wielkiego spokoju.”
Daoying powiedział: „Wszyscy powinniście być tacy jak ten głupi osioł.”
Mnich spytał: „Jak śpiewasz o miejscu, gdzie nie sięga dualność?”
Tong’an powiedział: „Nie ma takiego miejsca, gdzie można to spotkać. Ale wewnątrz ta mistyczna zasada nigdy nie jest utracona[1].”

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. The Masters and Their Teachings, s. 290.
  2. Fushan Fayuan był mistrzem chan z linii linji. Jego linia przekazu biegła od W kryzysowym momencie braku wartościowego spadkobiercy (przeżył wybranych) Dayang Jingxuan zwrócił się o pomoc do mistrza Fushana Fayuana o zostanie jego spadkobiercą Dharmy. Fushan zgodził się w ten sposób szkoła caodong przetrwała i została w przyszłości przeniesiona do Japonii przez Dōgena Kigena.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. The Masters and Their Teachings. Wisdom Publications. Boston, 2000. s. 518. ISBN 0-86171-163-7.