Tropeognathus
| Tropeognathus | |
| Wellnhofer, 1987 | |
 Zrekonstruowany szkielet Tropeognathus mesembrinus. | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| (bez rangi) | archozaury |
| (bez rangi) | Ornithodira |
| (bez rangi) | pterozauromorfy |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Tropeognathus |
Tropeognathus – rodzaj dużego pterozaura z podrzędu pterodaktyli (Pterodactyloidea) i rodziny Anhangueridae lub Ornithocheiridae, żyjącego we wczesnej kredzie na obszarze dzisiejszej Ameryki Południowej. Gatunkiem typowym jest T. mesembrinus, którego holotypem jest czaszka oznaczona BSP 1987 I 46. Oprócz holotypu znanymi skamieniałościami przedstawicieli rodzaju są też: prawie kompletna żuchwa oznaczona SMNS 56994 oraz niekompletny szkielet MN 6594-V[1][2][3]. Wszystkie znane skamieniałości przedstawicieli rodzaju Tropeognathus odkryto w osadach z aptu lub albu na północnym wschodzie Brazylii[1][2][3]. MN 6594-V jest szkieletem okazu, którego szacowana rozpiętość skrzydeł przekraczała 8 metrów, co czyni go największym znanym pterozaurem z obszaru Gondwany[2].
Unwin (2001, 2003), powołując się na podobieństwa w budowie fragmentów szczęk odkrytych na terenie angielskiego hrabstwa Cambridgeshire przypisywanych przedstawicielom gatunku Ornithocheirus simus i odpowiadających im kości T. mesembrinus zaliczył ten ostatni gatunek do rodzaju Ornithocheirus[4][5]. Jednakże w ocenie Rodrigues i Kellnera (2013) różnice w budowie zachowanych kości O. simus i odpowiadających im kości T. mesembrinus (inne umiejscowienie pierwszej pary zębodołów) uzasadniają pozostawienie tych gatunków w odrębnych rodzajach; ponadto przeprowadzone przez autorów analizy filogenetyczne nie potwierdzają bliskiego pokrewieństwa obu gatunków. Przeprowadzona przez Rodrigues i Kellnera analiza filogenetyczna wykazała bliskie pokrewieństwo T. mesembrinus z gatunkami zaliczanymi do rodzaju Anhanguera[3]. Z kolei z analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Andresa i Myersa (2013) wynika, że T. mesembrinus jest taksonem siostrzanym do kladu obejmującego gatunki Ornithocheirus simus, Coloborhynchus clavirostris i Coloborhynchus wadleighi (przenoszony przez część autorów do odrębnego rodzaju Uktenadactylus); wymienione cztery gatunki tworzyły klad siostrzany do rodziny Anhangueridae[6]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b André J. Veldmeijer. Pterosaurs from the Lower Cretaceous of Brazil in the Stuttgart Collection. „Stuttgarter Beiträge zur Naturkunde Serie B (Geologie und Paläontologie)”. 327, s. 1–27, 2002. (ang.).
- ↑ a b c Alexander Wilhelm Armin Kellner, Diogenes A. Campos, Juliana M. Sayão, Antônio A.F. Saraiva, Taissa Rodrigues, Gustavo Oliveira, Lilian A. Cruz, Fabiana R. Costa, Helder P. Silva i Jennyfer S. Ferreira. The largest flying reptile from Gondwana: a new specimen of Tropeognathus cf. T. mesembrinus Wellnhofer, 1987 (Pterodactyloidea, Anhangueridae) and other large pterosaurs from the Romualdo Formation, Lower Cretaceous, Brazil. „Anais da Academia Brasileira de Ciências”. 85 (1), s. 113–135, 2013. DOI: 10.1590/S0001-37652013000100009. (ang.).
- ↑ a b c Taissa Rodrigues i Alexander Wilhelm Armin Kellner. Taxonomic review of the Ornithocheirus complex (Pterosauria) from the Cretaceous of England. „ZooKeys”. 308, s. 1–112, 2013. DOI: 10.3897/zookeys.308.5559. (ang.).
- ↑ David M. Unwin. An overview of the pterosaur assemblage from the Cambridge Greensand (Cretaceous) of Eastern England. „Mitteilungen aus dem Museum für Naturkunde in Berlin, Geowissenschaftliche Reihe”. 4, s. 189–221, 2001. DOI: 10.1002/mmng.20010040112. (ang.).
- ↑ David Unwin: On the phylogeny and evolutionary history of pterosaurs. W: Eric Buffetaut i Jean-Michel Mazin (red.): Evolution and Palaeobiology of Pterosaurs. The Geological Society of London, 2003, s. 139–190. DOI: 10.1144/GSL.SP.2003.217.01.11. ISBN 1-86239-143-2.
- ↑ Brian Andres i Timothy S. Myers. Lone Star Pterosaurs. „Earth and Environmental Science Transactions of the Royal Society of Edinburgh”. 103 (3–4), s. 383–398, 2013. DOI: 10.1017/S1755691013000303. (ang.).